Θεωρητικά η κλήρωση με την Κλαμπ Μπριζ των πολλών -τότε- προβλημάτων ήταν καλή για τον ΠΑΟΚ. Στην πράξη όμως μίλησε η διαφορά ποιότητας. Από το Βέλγιο ο Δικέφαλος έφυγε με μία διαχειρίσιμη ήττα, που εκ του αποτελέσματος δεν μέτρησαν σωστά ενόψει της ρεβάνς στην Τούμπα. Οι Βέλγοι δεν «μάσησαν» ποδοσφαιρικά από τον ΠΑΟΚ που μπήκε με αυτοπεποίθηση, αέρα και προσέγγιση αλά Ντιναμό Ζάγκρεμπ.
Μόλις στο 12' της αναμέτρησης, η Κλαμπ Μπριζ έβγαλε μία φάση καρμπόν με το γκολ που πέτυχε στο Γιαν Μπρέιντελ, έβρισκε με άνεση χώρους στο ανοιχτό γήπεδο, εκμεταλλευόμενη εξαιρετικά το γεγονός πως ο αντίπαλος τον πρέσαρε ψηλά με στόχο να κλέψει μπάλες. Κάτι που ουδέποτε μπόρεσε να κάνει απέναντι στο απροσπέλαστο κέντρο των Βέλγων με τους τρεις χαφ. Ασύγκριτοι στο one touch pass, που δυστυχώς καμία ελληνική ομάδα δεν μπορεί να ματσάρει σε αυτό το επίπεδο, βγαίνοντας στην κόντρα με δύο μπαλιές. Εξαιρετικοί στην εναλλαγή παιχνιδιού από την μία πλευρά στην άλλη, στις μεταβιβάσεις και σε αυτό που ήθελαν να κάνουν στο γήπεδο. Ο ΠΑΟΚ έτρεχε αλλά δεν έφτανε, έμοιαζε λες και κυνηγούσε διαρκώς την σκιά του.
Το θέμα για τους ασπρόμαυρους, την επομένη του αποκλεισμού, είναι τι διαφορετικό θα μπορούσαν να κάνουν; Και εν τέλει τι «μάθημα» πήραν από το Βέλγιο, όταν σαν σε επανάληψη η Κλαμπ Μπριζ ξεδίπλωσε στην Τούμπα τις ίδιες αρετές, μία φύσει επιθετική και ταχύτατη ομάδα, εγκλωβίζοντας το σύνολο του Ραζβάν Λουτσέσκου; Η πρόκριση δεν χάθηκε στο Βέλγιο αλλά στην Τούμπα του α΄ημιχρόνου, σε μία ρεβάνς που ο ΠΑΟΚ, αντιμετωπίζοντας την Κλαμπ Μπριζ στα ίσα, δεν είχε τύχη...
Κοιτώντας τη μεγάλη εικόνα του φετινού ΠΑΟΚ, ο αποκλεισμός στους «8» του Conference League δεν μπορεί να συνιστά αποτυχία, όταν το ζητούμενο στην αρχή της σεζόν ήταν οι όμιλοι της Ευρώπης. Περισσότερο με ρεαλιστική υπέρβαση που δεν επετεύχθη. Οι ίδιοι ψήλωσαν το ταβάνι τους. Οι ίδιοι δημιούργησαν προσδοκίες από αυτήν την ομάδα, οι ίδιοι επέστρεψαν όταν όλοι τους είχαν «ξεγραμμένους», οι ίδιοι ηγήθηκαν ενός ταξιδιού 16 (!) ευρωπαϊκών παιχνιδιών με πολλές συγκινήσεις, εικόνες, παραστάσεις και αναμνήσεις. Και σήμερα μπορεί να χλευάζεται η έννοια «ταξίδι». Δεκτό, ο καθένας έχει διαφορετικές απαιτήσεις από τον εαυτό, την ομάδα του. Ήταν 9 μήνες όμως που τα έζησαν... όλα πολύ! Κόσμος και ομάδα. Και οι 9 μήνες στην Ευρώπη, μιλώντας για ελληνική ομάδα, είναι πολυτέλεια. Είναι μαγεία. Είναι καθαρός αέρας.
Ένα ταξίδι που ξεκίνησε μουδιασμένα, σε εκείνο το 0-0 με την Μπεϊτάρ στην Τούμπα, όταν ο φόβος πως η υπόθεση Ευρώπη θα αποδειχθεί ξανά «φιάσκο» υπερίσχυε της πίστης σε αυτά τα παιδιά. Ο ΠΑΟΚ την... άκουσε στους προκριματικούς, αλλά βγήκε ζωντανός, έβγαλε γούστα στους ομίλους, ακόμη και με την Άιντραχτ, πήγε με το μαχαίρι στα δόντια στη ρεβάνς με τους Κροάτες και στην επόμενη πίστα αποχαιρέτησε την Ευρώπη. Ίσως ο πιο δίκαιος αποκλεισμός στην ιστορία του. Σε αυτές τις περιπτώσεις, η στεναχώρια είναι πάντα εφήμερη, φεύγει, αυτά που μένουν όμως είναι πολλά περισσότερα, ξέρεις ότι σου αφήνουν τεράστια παρακαταθήκη.
Σε διάστημα τριών ετών, ο ΠΑΟΚ φώναξε δύο φορές «παρών» σε προημιτελικά ευρωπαϊκής διοργάνωσης. Η Τούμπα αναγνώρισε την προσπάθεια μηνών και χάρισε το πιο «ζεστό» χειροκρότημα σε αυτήν την ομάδα. Μία ομάδα που θα... επιστρέψει ξανά. Ακόμη κι αν τίποτα, πάλι, δεν είναι με το μέρος της...
ΥΓ: Εκείνοι που έδειξαν ιδιαίτερο ζήλο στο θέμα των ιώσεων που ταλαιπώρησε και ταλαιπωρεί τον οργανισμό του ΠΑΟΚ εδώ και αρκετό καιρό, είναι οι ίδιοι που προφανώς θα μιλούσαν για άλλοθι παικτών και προπονητή σε περίπτωση που γνωστοποιούσαν το θέμα πριν την ρεβάνς; Το αστείο της υπόθεσης είναι πως οι Βέλγοι έπαιζαν «κρυφτό» με τους παίκτες που επρόκειτο να χρησιμοποιήσει ο Χάγιεν, έκαναν mind games πριν από το πρώτο ματς της σειράς, αλλά από τον ΠΑΟΚ είχαμε απαιτήσεις να ανοίξει τα χαρτιά του και να μιλήσει με ονόματα;
