Ντροπή που φέρνει ανατριχίλα. Όχι για την ήττα στην Τούμπα, μην γελιόμαστε οι 9 στους 10 Παναθηναϊκοί την περίμεναν. Για τη συνολική εικόνα και κατάσταση στο Τριφύλλι. Αυτή την ομάδα που άρχισε τη σεζόν με τα πλεονεκτήματα υπέρ της και αποφασίστηκε να… τραβηχτεί η πρίζα στην προσπάθεια που «έτρεχε» 2,5 χρόνια και να έχουμε στα χέρια μας πλέον το απόλυτο τίποτα. Το κενό, την αμηχανία, το άδειασμα, το ξενέρωμα, την ίδια κατάσταση που 14 χρόνια σιχάθηκε ο κόσμος.
Το 4-1 είναι βαρύ, αλλά δεν είναι το χειρότερο σε καμία περίπτωση. Η ομάδα που έβγαζε υγεία, είχε συνέπεια παρά τις αδυναμίες της, είχε σταθερότητα και έδειχνε σοβαρότητα, τα άλλαξε όλα για να αρχίσει έναν ασταμάτητο κατήφορο, δίχως κανείς να μπορεί να την σταματήσει. Ο Φατίχ Τερίμ με τις προπονητικές «τρέλες» του, έφτασε στο σημείο να έχει το Τριφύλλι ένα παιχνίδι μακριά απ’ την τέταρτη θέση και το ενδεχόμενο της απόλυτης καταστροφής μπροστά στα μάτια των Πράσινων.
Φυσικά η ευθύνη πάει εκεί που πάρθηκε η απόφαση για να γίνουν οι αλλαγές και να έρθει ο Τερίμ στον Παναθηναϊκό. Δεν ήρθε μόνος του, είδε φως και μπήκε. Οι Πράσινοι στο σύνολό τους παρουσιάζουν πλέον εικόνα αποσύνθεσης. Έχει… χαθεί η μπάλα σε κάθε επίπεδο, γύρισε 2,5 χρόνια πίσω στην κατάσταση μετά την απομάκρυνση του Μπόλονι και ένας Θεός ξέρει τι θα ακολουθήσει.
Στο ματς της Τούμπας πήγε ένα συνονθύλευμα χωρίς κανένα πλάνο με τους ηρωισμούς ως μοναδική τακτική αντιμετώπισης του αγώνα. Κόντρα σε ένα σύνολο με αυτοπεποίθηση, αρχές, ίδιο προπονητή εδώ και καιρό τον οποίο στήριξη αποφασιστικά στα άσχημα. Ένα σύνολο που δεν έχει καλύτερο ρόστερ απ’ τον Παναθηναϊκό κι όμως στο χορτάρι μοιάζει να είναι Μπαρτσελόνα του Μέσι και το Τριφύλλι η Αλαβές.
Το ίδιο ακριβώς θα συμβεί με τον Ολυμπιακό μη γελιόμαστε δεν μπορεί να αλλάξει κάτι. Ηρωισμός παικτών είναι ο μόνος τρόπος για να πάρει κάτι απ’ το ματς το Τριφύλλι. Έτσι όπως είναι η ομάδα αυτή τη στιγμή, λίγες οι πιθανότητες να το πετύχει. Όσο για τον προπονητή, η παραμονή του απλά μεγαλώνει το φιάσκο της απόφασης που πάρθηκε για να έρθει. Όχι ο Τερίμ ως Τερίμ, αλλά η ίδια η αντικατάσταση τη στιγμή και με τον τρόπο που έγινε.
Αυτή τη στιγμή ο Παναθηναϊκός φαντάζει το απόλυτο αουτσάιντερ ακόμη και για τον τελικό κυπέλλου με τον Άρη. Σε δύο αγώνες που έτσι κι αλλιώς απλά θα οδηγήσουν στην ολοκλήρωση μιας σεζόν καταστροφικής. Με μοναδικό ερωτηματικό να είναι πλέον το μέγεθος της καταστροφής. Η απουσία Ευρώπης αντιλαμβάνεται ο καθένας πως φέρνει μία απ’ τις μεγαλύτερες αυτοκτονίες στην ιστορία του κλαμπ. Εκεί που τα πάντα έμοιαζαν σε μια σειρά έστω, σηκώθηκε το όπλο, πήγε στον κρόταφο και μπαμ.
Το ζήτημα είναι να σκύψουν οι πάντες το κεφάλι αντιλαμβανόμενοι το τί έχει συμβεί. Ο κόσμος είναι στα… κάγκελα, γεμάτος πίκρα και οργή. Κι όλα αυτά τη στιγμή που έρχεται το συλλαλητήριο πριν το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό. Το μήνυμα του οποίου δεν πρέπει να προσπαθήσει κανείς να το αποδυναμώσει. Επιβάλλεται να παρθεί και να γίνει «τατουάζ» στον οργανισμό. Αυτό το «δεν πάει άλλο», αυτή η αγανάκτηση. Όποιο κι αν είναι το αύριο.
Συνολικά ο οργανισμός νοσεί βαριά. Είναι προφανές. Απλά το χειρότερο όλων, είναι πως μόνος του πήγε στο εργαστήριο με τους ιούς κι άρχιζε να εισπνέει μέχρι να νοσήσει. Και τελικά… το κατόρθωσε.
Κάθε χρόνος, κάθε μήνας, κάθε μέρα που προστίθεται σε αυτή την κατάσταση, λειτουργεί ως ουλή. Γέμισε πλέον, δεν έχει μείνει χώρος για άλλες. Κάθε φορά η ίδια κατάσταση, κάθε φορά τα πάντα θα αλλάξουν, κάθε φορά τα λάθη έγιναν αντιληπτά και θα φτιάξουν τα πράγματα. Τελικά τα πάντα μένουν ίδια, πλην της ψυχολογικής κατάστασης του κόσμου που έχει γίνει σάκος του μποξ με τις πίκρες να τον γρονθοκοπούν ασταμάτητα.
Το αύριο αβέβαιο, το σήμερα «μαύρο», ελπίδα πουθενά, ξενέρωμα παντού, προοπτική ούτε σταγόνα, πίκρα να ξεχειλίζει. Παναθηναϊκός 2024.
Υ.Γ. Την ημέρα που συζητάμε όλα αυτά για το ποδόσφαιρο, στο μπάσκετ πωλήθηκαν 9.000 διαρκείας μέσα σε μερικές ώρες. Μεγάλη υπόθεση να θυμόμαστε και κάπου τι είναι ο Παναθηναϊκός. Από κάθε άποψη.
