Μετά το 1-0 στην Opap Arena με το γκολ του Ελίασον στα χασομέρια, είχα γράψει το εξής: ο Ολυμπιακός την πάτησε, αλλά τελικά… την πάτησε. Η αναφορά γινόταν στην ανωτερότητα των ερυθρολεύκων σε όλο το παιχνίδι, αλλά και στη… μπανανόφλουδα της άστοχης επιλογής του Παναγιώτη Ρέτσου να μην αναχαιτίσει τον επιθετικό της ΑΕΚ φοβούμενος την κόκκινη κάρτα.
Κατ’ αρχάς ας αναλογιστούμε τι θα είχε γίνει αν ο στόπερ του Ολυμπιακού είχε αποτρέψει εκείνη τη νίκη του Δικεφάλου. Αφενός ίσως ήδη να είχαμε πρωταθλητή, αφετέρου και για την ομάδα του θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα με έναν περισσότερο βαθμό στο σακούλι.
Ας πάμε, όμως, στα φρέσκα κουλούρια: Ελίασον έκρινε εκείνο το ματς, Ελίασον –σχεδόν- έκρινε και το ματς στο Γεώργιος Καραϊσκάκης. Γιατί; Διότι αν ο Σουηδός είχε σπρώξει τη μπάλα στα δίχτυα στη φάση του 36’, δεν ξέρουμε την τροπή που θα έπαιρνε το παιχνίδι. Δεν το έβαλε, όμως, και η συνέχεια είναι γνωστή.
Ο Ολυμπιακός ανέβαζε στροφές όσο περνούσε η ώρα, έκλεινε την ΑΕΚ στην εστία της, οι 3 χαφ του δούλευαν ελβετικό ρολόι με έναν Όρτα να κάνει το καλύτερο παιχνίδι του στην Ελλάδα κι έναν Μεντιλίμπαρ να κερδίζει επάξια τον τίτλο του MVP των προπονητών. Υπάρχει, βεβαίως, και ο Λουτσέσκου που πάει να τρελάνει (πάλι) τη Θεσσαλονίκη, αλλά αυτός ο ΠΑΟΚ είναι δικό του δημιούργημα, σε αντίθεση με τον Βάσκο τεχνικό και το ρημάδι που βρήκε… για ομάδα.
Οι ερυθρόλευκοι πήραν μια δίκαιη, σπουδαία και μεγάλη νίκη. Αυτό που αρέσει στην ομάδα του Μεντιλίμπαρ είναι ότι τα μεγάλα παιχνίδια δεν τα παίζει μόνο για να τα κερδίζει. Τα παίζει μεν με νοοτροπία νικητή, αλλά και με ποδοσφαιρική παιδεία λες και έρχονται όλοι από τις καλύτερες ακαδημίες της Ευρώπης. Αρέσει ο Ολυμπιακός του Μεντιλίμπαρ, χορταίνει το μάτι σου να τον βλέπεις, σχεδόν τον καμαρώνεις αν δεν έχεις παρωπίδες στο κεφάλι και είναι η μοναδική ελληνική ομάδα αυτή τη στιγμή που παίζει ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο υψηλού επιπέδου.
Εξ ου και η πορεία στο Conference League, τίποτα δεν είναι τυχαίο.
Η ΑΕΚ κατέβηκε απροετοίμαστη. Ακούω βερεσέ ότι δεν είχε ρυθμό λόγω… Πάσχα και όλα αυτά τα… δικαιολογητικά που μαζεύονται στα social media. Επαγγελματίες ποδοσφαιριστές είναι και στην προπόνηση δεν πάνε για καφεδάρα στον ήλιο. Προπονούνται για να κρατάνε τη φόρμα τους και τον ρυθμό τους. Δεν έπαιξαν ούτε ένα φιλικό; Δεκτό. Η εικόνα της ομάδας του Αλμέιδα, όμως, μόνο ομάδας που πάει για πρωτάθλημα δεν ήταν.
Δεν περιμένεις πίσω και ψάχνεις τον κακό Λιβάι με μπαλιές 30 μέτρων όταν πας για πρωτάθλημα, ούτε αφήνεις τα χαφ του Ολυμπιακού να οργώνουν κάθε σπιθαμή του γηπέδου. Ήταν ρίσκο αυτή η τακτική και προφανώς για την εν λόγω στρατηγική ευθύνεται μόνο ο προπονητής. Ο προπονητής που έχει τα κότσια να το παραδεχθεί. Άρα, μόνο respect για τέτοιες νοοτροπίες και δεν αρχίζουν τα Δονκιχωτικά με τους φανταστικούς ανεμόμυλους.
Ο Ολυμπιακός το ήθελε το ματς. Από τη σέντρα έως τη λήξη έτρεξε, μάρκαρε, ζήτησε όλες τις μπάλες κι έβαλε το πόδι στη φωτιά της κόντρας. Την ίδια ώρα ο Μεντιλίμπαρ είχε στείλει τα μηνύματά του σε Μασούρα, Ναβάρο και Αλεξανδρόπουλο. Στην ομάδα του και υπό την καθοδήγησή του υπάρχουν μόνο ποδοσφαιριστές που δίνουν το 200% των αντοχών τους, τίποτα λιγότερο.
Και κάτι άλλο: τον ΠΑΟΚ στο Καραϊσκάκη τον κέρδισε με μισή ομάδα. Την ΑΕΚ στο Φάληρο την πήρε με 8 απουσίες, με ένα παιδί 19 ετών στο αριστερό άκρο να μαρκάρει τον βιρτουόζο Ελίασον, στέλνοντας ταυτόχρονα «σήμα» στα παιδιά της ακαδημίας και της Κ19 που σήκωσαν το ευρωπαϊκό.
Από αυτό αλλά και από τις προθέσεις του Ολυμπιακού για την ανάλογη ενίσχυση εν όψει της επόμενης σεζόν, γίνεται αντιλιπτό για ποιους λόγους ο Ολυμπιακός, αν και χωρίς πρωτάθλημα, θα ξεκινήσει από την pole position για την επόμενη σεζόν. Και υπάρχει και κάτι άλλο: είναι η πρώτη φορά που η καλύτερη ομάδα -αυτή τη στιγμή- στην Ελλάδα θα τερματίσει στο 3-4.
ΥΓ. MVP της χρονιάς ξεκάθαρα ο Τάισον.
ΥΓ2. Την Τετάρτη το βράδυ έγινε στο Ολίμπικο της Ρώμης ο τελικός του Κυπέλλου Ιταλίας μεταξύ Αταλάντα και Γιουβέντους (0-1). Πρώτον, εννοείται ότι το γήπεδο ήταν κατάμεστο και δεύτερον στο Ολίμπικο της Ρώμης διεξάγεται ο τελικός είτε αγωνίζονται ομάδες της Ρώμης, είτε της επαρχίας, είτε της Σικελίας και των ιταλικών Άλπεων. Αυτά για τους ανίκανους που κάνουν κουμάντο και νομίζουν ότι παίζουν ξύλινο ποδοσφαιράκι. Τελικά, η ανικανότητα εκτός από εθνικό μας σπορ, είναι και εθνικό προσόν!
