Ήταν εκεί όταν ράφτηκαν ένα προς ένα και τα έξι αστέρια στην φανέλα του.
Ολόκληρη η αυτοκρατορία του μπασκετικού Παναθηναϊκού στηρίχθηκε πάνω στην ενιαία και αδιαίρετη συνεισφορά του Παύλου, του Θανάση και του Κώστα Γιαννακόπουλου.
Ο καθένας έβαλε το δικό του λιθαράκι, ο καθένας με τον δικό του χαρακτήρα και τον δικό του τρόπο.
Ήταν αχώριστοι μια ζωή, δεν ήταν τυχαίο ότι «έφυγαν» και οι τρεις μέσα σε 10 μήνες, αφήνοντας πίσω τους μία τεράστια κληρονομιά, μια βαριά παρακαταθήκη και την αίσθηση πως ο δικός τους Παναθηναϊκός είναι μία οικογένεια.
Μπορεί κανείς να εστιάσει σε πολλά πράγματα σε αυτό το βράδυ που έφερε τον Παναθηναϊκό ξανά σε ένα Final-4 μετά από 12 χρόνια.
Σημειολογικά, συμβολικά η πιο δυνατή στιγμή πιθανότατα και να ήρθε εκτός παρκέ.
Το χθες, το σήμερα και το αύριο του Παναθηναϊκού μία ανάσα από το παρκέ να ζουν την προσπάθεια του τριφυλλιού ο καθένας με τον δικό τους τρόπο.
Η κυρία Δέσποινα Γιαννακοπούλου ντυμένη στα πράσινα.
Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος, πιο ενεργός, πιο μάχιμος, πιο θυελλώδης από ποτέ.
Κι από δίπλα, τα δύο παιδιά του ιδιοκτήτη της πράσινης ΚΑΕ, η Δέσποινα και ο Παύλος που έζησαν κι αυτό το παιχνίδι της σειράς με την Μακάμπι Τελ-Αβίβ με τρομερή ένταση, δείχνοντας ότι το «μικρόβιο» έχει περάσει ήδη και στην επόμενη γενιά.
Οι μόνοι που έλειπαν ήταν οι πρωτεργάτες. Αυτοί που έβαλαν τα πρώτα λιθαράκια για να χτιστεί αυτή η αυτοκρατορία.
Ο Παύλος. Ο Θανάσης. Ο Κώστας.
Ή μπορεί και να μην έλειπαν.
Από εκεί ψηλά, κάπου θα χαμογελάνε κι αυτοί για την επιστροφή του βασιλιά στην φυσική του θέση, ανάμεσα στην ελίτ του ευρωπαϊκού μπάσκετ, με τρεις γενιές Γιαννακόπουλων να πανηγυρίζουν όπως και εκείνοι.
Ενιαία και αδιαίρετα…
