Είναι ίσως η πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια που μία νίκη του Παναθηναϊκού απέναντι στον Ολυμπιακό, στο μεγαλύτερο ματς του ελληνικού αθλητισμού εις τους αιώνες των αιώνων, δεν έχει εκτοξεύσει την αδρεναλίνη σε δυσθεώρητα ύψη στην πλευρά των νικητών. Εν προκειμένω του Παναθηναϊκού.
Είναι αυτονόητο ότι προκάλεσε ευφορία και ότι άπαντες οι φίλοι του συλλόγου είναι από χθες με το χαμόγελο στα χείλη. Αλίμονο! Πλην όμως δεν υπάρχει η… τρέλα και ο παροξυσμός παλαιότερων χρόνων ή ακόμα και αγώνων του πρόσφατου παρελθόντος μετά από νικηφόρο αποτέλεσμα.
Οι αιτίες είναι αρκετές. Η πρώτη σχετίζεται με την κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι Πειραιώτες ή αν προτιμάτε καλύτερα με το γεγονός ότι στα δώδεκα τελευταία ντέρμπι αιωνίων ο Παναθηναϊκός έχει ηττηθεί μόλις μία φορά. Κι αυτή πέρυσι στα πλέι οφ μέσα στο Φάληρο, σε ματς ειδικών συνθηκών, με ένα κάρο κρούσματα κορονοϊού στην πλευρά των πράσινων.
Δεν είναι τυχαίο ότι στα υπόλοιπα έντεκα ματς ο Παναθηναϊκός είναι αήττητος, ανεξαρτήτως έδρας και διοργάνωσης, έχοντας απολογισμό πέντε νίκες και έξι ισοπαλίες. Ενας σχετικός… κορεσμός είναι πιθανόν να υφίσταται αν και ουδείς φίλος, της μίας ή της άλλης ομάδας, μπορεί να «χορτάσει» με νικηφόρα αποτελέσματα κόντρα στον παραδοσιακά μεγαλύτερό του αντίπαλο.
Η δεύτερη αιτία έχει να κάνει με την πρόσφατη πρόκριση του Παναθηναϊκού μέσα στο Φάληρο στο θεσμό του Κυπέλλου. Η επικράτηση στα πέναλτι και ο χιτσκοκικός τρόπος με τον οποίο ήρθε, δεν μπορεί να συγκριθεί με το κυριακάτικο 2-0 στη Λεωφόρο.
Η τρίτη είναι ότι οι φίλοι του τριφυλλιού «διψούν» για τίτλους και δη για την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Εχουν περάσει οι εποχές που μία νίκη σε ντέρμπι επί του Ολυμπιακού αποτελούσε υποκατάστατο διεκδίκησης τίτλων.
Ο Παναθηναϊκός έχει αυξήσει το εύρος της ανταγωνιστικότητάς του την τελευταία τριετία και ο Ολυμπιακός την έχει συρρικνώσει. Αυτή είναι η πραγματικότητα της παρούσας χρονικής στιγμής. Η ζωή, άλλωστε, κάνει κύκλους.
Στο χορτάρι της Λεωφόρου ο Παναθηναϊκός ήταν η καλύτερη ομάδα και έφτασε απολύτως δίκαια στην κατάκτηση της νίκης. Είχε τη φλόγα, το πάθος, το βαθμολογικό κίνητρο, αλλά κι αυτό του εορτασμού των 116 χρόνων ιστορίας, καθώς επίσης και τη δέουσα πνευματική και τακτική προετοιμασία για να πετύχει το σκοπό του. Και τον πέτυχε. Πανηγυρικά. Αδιαμφισβήτητα.
Ο Φατίχ Τερίμ επικράτησε στη σκακιέρα των πάγκων έναντι του Κάρλος Καρβαλιάλ, παρότι υπήρξαν κοινά στοιχεία στην αρχική στρατηγική τους. Αμφότερες οι ομάδες, κατ' αρχάς, επιχείρησαν να ασκήσουν πίεση ψηλά προκειμένου να προκαλέσουν προβλήματα στο χτίσιμο του παιχνιδιού και να οδηγήσουν σε λάθη τους αντιπάλους τους.
Στο σετ παιχνίδι ο Παναθηναϊκός έψαξε να βρει ρήγματα με διαγώνιες μπαλιές στην πλάτη της ερυθρόλευκης άμυνας, κυρίως από τη δεξιά του πλευρά.
Με τον εξαιρετικό Πέρεθ να βυθίζεται σε χαμηλά μέτρα για να δημιουργεί τριάδα στο « μπιλντ απ» μαζί με τους δύο στόπερ και με ξεκάθαρη στόχευση τη διεισδυτικότητα/μαχητικότητα και ταχύτητα του Παλάσιος, που προκαλούσε διαρκώς προβληματισμούς τόσο στον Ορτέγκα όσο και στον Κίνι, οι οποίοι (διόλου τυχαία) αντίκρισαν την κίτρινη κάρτα για αντικανονικά μαρκαρίσματα πάνω στον Αργεντινό εξτρέμ του Παναθηναϊκού, τον οποίο ο Τερίμ προτίμησε αντί του Μαντίνι και δικαιώθηκε.
Οπως δικαιώθηκε και με την επιλογή της παρουσίας του εντυπωσιακού Τάσου Μπακασέτα στα δεξιά μεσοδιαστήματα, ως εσωτερικός μέσος της πλευράς, δημιουργώντας υπεραριθμίες στην πτέρυγα του Παλάσιος.
Δεν είναι τυχαίο ότι από εκείνη την πλευρά προήλθε το γκολ του Μπερνάρ με το οποίο ο Παναθηναϊκός άνοιξε το σκορ, για πρώτη φορά σε ντέρμπι επί των ημερών του Φατίχ Τερίμ. Το πλέον καθοριστικό γκολ στην έκβαση του ντέρμπι. Ούτε είναι τυχαίο ότι από την ίδια (δεξιά) πτέρυγα προήλθε και το δεύτερο...
Ο Καρβαλιάλ «φόρτωσε» επίσης τις επιθέσεις του από τη δεξιά του πλευρά, με τα ανεβάσματα του ποιοτικού φουλ μπακ, Ροντινέι και τις συνεργασίες του Βραζιλιάνου με τον Μασούρα, αλλά παρότι ο Χουάνκαρ είχε προβλήματα αναχαίτισης στο πρώτο ημίχρονο και ο Μπερνάρ μπροστά του έκανε αρκετά αβίαστα λάθη, οι απειλές δεν αποδείχθηκαν καθοριστικές ή αν προτιμάτε δεν κόστισαν στο τριφύλλι.
Η δεύτερη στόχευση του Πορτογάλου προπονητή ήταν η ίδια με το πρώτο ντέρμπι Κυπέλλου των αιωνίων στη Λεωφόρο. Ο Αλεξανδρόπουλος σε φάση άμυνας γινόταν δεύτερος επιθετικός, σε σχηματισμό 4-4-2 δίπλα στον Ναβάρο, για να δυσκολέψει την ανάπτυξη και να κλέψει μπάλες.
Με την ειδοποιό διαφορά ότι ο Παναθηναϊκός ήταν κατάλληλα προετοιμασμένος. Οι παίκτες του τριφυλλιού είχαν σωστές αποστάσεις και γρήγορη/άρτια κυκλοφορία της μπάλας, με συνέπεια να «σπάει» χωρίς ιδιαίτερες δυσκολίες το «πρες» των Πειραιωτών.
Δίκαια πήγε στην ανάπαυλα των ημιχρόνων με το σκορ υπέρ του, οι τρεις μαζεμένες αλλαγές και η αλλαγή συστήματος του Ολυμπιακού από 4-3-3 σε «φλατ» 4-4-2, δεν τροποποίησαν τις ισορροπίες, ειδικότερα από τη στιγμή που ο Φορτούνης τοποθετήθηκε στα άκρα. Μία τρύπα στο νερό.
Ο Τερίμ δεν είχε λόγο να αλλάξει τίποτα, απλώς διατήρησε την πεπατημένη και δικαιώθηκε περίτρανα, καθώς ο Παναθηναϊκός έψαξε το δεύτερο γκολ από το ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου και «κούμπωσε» το πολυπόθητο τρίποντο με τον Γερεμέγεφ, που μέσα στο «κουτί» (επιβεβαιώθηκε εκ νέου ότι) δεν συγχωρεί.
Πάλι με συμμετοχή του Μπακασέτα στη φάση, όπως και στο πρώτο γκολ, τούτη τη φορά δίνοντας την τελική πάσα.
Ο Μπακασέτας διαθέτει την πιο ισχυρή προσωπικότητα Ελληνα ποδοσφαιριστή και η μεταγραφή του στον Παναθηναϊκό είναι η πιο ουσιαστική των τελευταίων ετών, μακράν της δεύτερης.
Αξίζουν πολλά μπράβο για την υλοποίηση της απόκτησής του από τη διοίκηση του συλλόγου. Και μην ξεχνάτε ότι ακόμα δεν τον έχουμε δει να συνυπάρχει με τον Φώτη Ιωαννίδη…
Οι ευκαιρίες του Ολυμπιακού στο δεύτερο ημίχρονο ήταν μετά το 2-0, αλλά ο Ντραγκόφσκι, ο Γέντβαϊ και ο Κώτσιρας έμοιαζαν ανίκητοι, σε μία όμορφη Παναθηναϊκή βραδιά που επιβεβαίωσε αφενός μεν ότι το τριφύλλι έχει πάρει τον αέρα των Πειραιωτών, αφετέρου δε ότι διαθέτει τη... δίψα και την ποιότητα για να διεκδικήσει με αξιώσεις τους εγχώριους στόχους του.
Μετά και την πλήρη ενσωμάτωση των παικτών που προέρχονται από μυϊκούς τραυματισμούς, ο Παναθηναϊκός στο χορτάρι δεν έχει να ζηλέψει τίποτα, από κανέναν.
