MENU
Χρόνος ανάγνωσης 5’

Με τον Τέρζιτς, με τον Χούμελς, με τον Ρόις και τα άλλα παιδιά...

0

Η Μπάγερν Μονάχου αναδείχθηκε τον Μάιο του 2023 πρωταθλήτρια Γερμανίας για ενδέκατη συνεχή χρονιά και συνολικά 33η στην ιστορία της, αξιοποιώντας απόλυτα το «δώρο» της Μπορούσια Ντόρτμουντ, που δεν κατάφερε να νικήσει εντός έδρας τη Μάιντς.

Οι Βαυαροί επιβλήθηκαν εκτός έδρας με 2-1 της Κολωνίας για την 34η και τελευταία αγωνιστική, με το νικητήριο γκολ του Τζαμάλ Μουσιάλα στο 89΄ και ισοβάθμισαν στους 71 βαθμούς με τους Βεστφαλούς, υπερισχύοντας τελικά στη διαφορά τερμάτων.

Η Ντόρτμουντ ήθελε απλά τη νίκη με… μισό-μηδέν, αλλά αντ΄ αυτού βρέθηκε να χάνει στο γήπεδό της 0-2 στο 24ο λεπτό, κι αφού ο Σεμπαστιάν Αλέ είχε αστοχήσει σε πέναλτι στο 19΄.

Τελικά ισοφάρισε στο 90΄+6 σε 2-2 αλλά η «σαλατιέρα» είχε ήδη μπει την… πτήση για το Μόναχο… 

Μετά το τέλος εκείνου του αγώνα με τη Μάιντς, ο Έντιν Τέρζιτς σχεδόν έβαλε τα κλάματα. Πλησίασε προς τη μεριά του «Κίτρινου Τείχους» στο «Σίγκναλ Ιντούνα Παρκ» προσπαθώντας να απολογηθεί για όσα είχαν χαθεί λίγα λεπτά νωρίτερα. Δίπλα του ήταν απογοητευμένοι οι παίκτες του. 

Και οι οπαδοί της Ντόρτμουντ που έστεκαν επιβλητικοί, σχεδόν τρομακτικοί, μπροστά του άρχισαν να φωνάζουν ρυθμικά το όνομά του. 

«Αν κερδίσετε και σταθείτε στην κορυφή ή αν χάσετε και σταθείτε στον πάτο, εμείς πάλι θα τραγουδήσουμε: Μπορούσια! Ό,τι κι αν συμβεί, θα μείνουμε στο πλευρό σας μέχρι να πεθάνουμε και θα τραγουδάμε για εσάς: Μπορούσια, Μπορούσια, BVB!» τραγουδούσαν. 

Δεν τον «κατασπάραξαν». Τον στήριξαν. Είναι δικό τους παιδί και το ξέρουν. Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που ήταν εκεί δίπλα τους, φορώντας το κιτρινόμαυρο κασκόλ για να πανηγυρίζει στις χαρές και να στηρίζει στα δύσκολα. 

Και εκείνο το απόγευμα του Μαϊου του 2023, ο Τέρζιτς σήκωσε τα χέρια ψηλά για να τους δείξει την ευγνωμοσύνη του, μετά τα έβαλε στο πρόσωπό του για να σκουπίσει τα δάκρυά του. Ήταν δάκρυα απογοήτευσης για τον τίτλο που χάθηκε, ήταν επίσης δάκρυα λύτρωσης διότι ήξερε ότι σε αυτή την ομάδα δεν είναι πάντα η επιτυχία αυτή που μετράει. 

Το βράδυ της Τρίτης στο «Παρκ ντε Πρενς», ο 35χρονος Ματς Χούμελς κυριάρχησε σε κάθε μέτρο του γηπέδου απέναντι στον κατά δέκα χρόνια νεότερό του Κιλιάν Μπαπέ. Έδειξε μεγαλύτερη θέληση, μεγαλύτερη… δίψα για αυτόν τον τελικό κόντρα σε έναν αντίπαλο, ο οποίος ήταν μάλλον μελαγχολικός. Η Ντόρμουντ δεν είχε νικήσει ποτέ πριν στο Παρίσι, δεν είχε βάλει καν γκολ. Και ήταν ο Χούμελς αυτός που «έσπασε» την αρνητική παράδοση για την ομάδα του για να την στείλει στο «Γουέμπλεϊ». Και οι Βεστφαλοί πέρασαν κάνοντας δύο νίκες κι ας ήταν το αουτσάιντερ του ζευγαριού χωρίς οι Παριζιάνοι να καταφέρουν να βάλουν ούτε ένα γκολ στα δύο παιχνίδια. 

Η Ντόρτμουντ επιστρέφει μετά από έντεκα χρόνια σε τελικό της κορυφαίας ευρωπαϊκής διασυλλογικής διοργάνωσης με απόλυτο πρωταγωνιστή τον Χούμελς, ο οποίος έκανε στη ρεβάνς ένα άψογο παιχνίδι. 

Και, βέβαια, θα είναι μια τεράστια ποδοσφαιρική δικαίωση να κατακτήσει το Τσάμπιονς Λιγκ ο Μάρκο Ρόις με την Ντόρτμουντ. Ένας παράλογα άτυχος ποδοσφαιριστής, που έμεινε στο περιθώριο λόγω συνεχόμενων τραυματισμών, ενώ το ταλέντο του και η ποιότητά του θα μπορούσαν να τον έχουν οδηγήσει στους θεωρητικά «μεγάλους» της Ευρώπης. 

Θεωρήθηκε ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα του γερμανικού ποδοσφαίρου τα τελευταία είκοσι χρόνια. «Οι κορυφαίοι παίκτες βγάζουν πολλά χρήματα, αλλά μερικές φορές πληρώνουμε ένα βαρύ τίμημα: την υγεία μας. Θα έδινα όλα μου τα χρήματα για να είμαι υγιής ξανά και να κάνω την δουλειά μου. Να κάνω αυτό που αγαπάω, να παίζω ποδόσφαιρο». Αν κάποια στιγμή αποφασίσει να γράψει την αυτοβιογραφία του, θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει αυτή τη δήλωσή του ως εισαγωγικό σημείωμα.

Έχει πει ότι έχει κλάψει πολύ. Ότι έκλαιγε σε κάθε τραυματισμό και ότι τα μάτια του γέμιζαν και με πάλι με δάκρυα κάθε φορά που τύχαινε να δει σε βίντεο τη φάση που τον πλήγωνε: σωματικά και ψυχικά.  Έκλαψε και όταν πριν από μερικές ημέρες ανακοίνωσε ότι μετά από δώδεκα χρόνια θα φύγει από την Ντόρτμουντ. Αυτό ήταν για τον Ρόις και την ομάδα του. 

Ο Ρόις και ο Χούμελς είναι πια οι μοναδικοί παίκτες που έχουν μείνει στην ομάδα που ήταν και στον τελικό του 2013. Έντεκα χρόνια μετά, ο Ρόις στο τελευταίο παιχνίδι του με την φανέλα της Μπορούσια θα ζήσει ένα όνειρο. Θα γυρίσει στο «Γουέμπλεϊ» με στόχο να γράψει ιστορία. Και μετά θα κλείσει το μεγαλύτερο κεφάλαιο της ποδοσφαιρικής καριέρας του, που θα μπορούσε να έχει τίτλο: «Να είσαι πιστός, να είσαι ξεχωριστός». 

«Ξανά εκεί και έχουν περάσει περισσότερα από δέκα χρόνια. Είναι τρελό… Τρελό! Πρέπει τώρα να το κάνουμε να συμβεί. Είναι η στιγμή μας» είπε αφού πρώτα είχε σχεδόν καβαλήσει τις διαφημιστικές πινακίδες δίπλα στον αγωνιστικό χώρο και είχε πάρει μια ντουντούκα για να τραγουδήσει μαζί με τον κόσμο της ομάδας που ταξίδεψε στο Παρίσι. 

Η Ντόρτμουντ διανύει μια από τις χειρότερες σεζόν των τελευταίων ετών. Κι, όμως, στο Τσάμπιονς Λιγκ κατάφερε να περάσει πρώτη από έναν όμιλο, του… θανάτου όπως χαρακτηρίστηκε, στον οποίο ήταν με την Παρί Σεν Ζερμέν, τη Μίλαν και τη Νιούκαστλ. Μετά απέκλεισε την Αϊντχόφεν στους «16», πέρασε με συνολικό σκορ 5-4 την Ατλέτικο Μαδρίτης στα προημιτελικά και στα ημιτελικά δεν φοβήθηκε τα εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ της Παρί. 

«Φαίνεται λίγο σουρεαλιστικό» ήταν τα πρώτα λόγια του Τέρζιτς μετά την πρόκριση στον τελικό. 

«Και στους δύο αγώνες, αξίζαμε να προκριθούμε στον τελικό, αφού νικήσαμε δύο φορές μια τέτοια ομάδα και δύο φορές δεν δεχθήκαμε γκολ. Ήμασταν τυχεροί σε αρκετές φάσεις και ειδικά στα δοκάρια. Είναι μια υπέροχη βραδιά για τον σύλλογο και είμαι υπερήφανος για την ομάδα μου, το επιτελείο μου και για ολόκληρο τον σύλλογο. Θα πανηγυρίσουμε, αφού είναι σπουδαίο πράγμα η πρόκριση στον τελικό, αλλά θέλουμε να πετύχουμε κάτι μεγαλύτερο και έχουμε πολύ δρόμο ακόμα. Ανεξάρτητα από τον αντίπαλό μας, ο τελικός θα είναι ένας εξαιρετικά δύσκολος αγώνας, αλλά απομένει μόνο ένας αγώνας και σε έναν αγώνα, όλα είναι πιθανά, το έχουμε αποδείξει» είπε, επίσης, ο 41χρονος προπονητής, ο οποίος είναι στην Μπορούσια, ως βοηθός αρχικά, από το 2018. 

Ο Τέρζιτς, ο Χούμελς, o Ρόις… Ένα κίτρινο, ανθρώπινο ποτάμι που σε μαγεύει με τη ροή του και σε παρασύρει μαζί του. Είτε στην κορυφή, είτε στον πάτο. Πάντα εκεί… Θα είναι το βράδυ της 1ης Ιουνίου στο «Γουέμπλεϊ». Για να ζήσουν το όνειρο. 
 

Με τον Τέρζιτς, με τον Χούμελς, με τον Ρόις και τα άλλα παιδιά...