Δέκα χρόνια φαγούρας και απουσίας από τις μεγαλύτερες ποδοσφαιρικές σκηνές. Δέκα πέτρινα χρόνια από την κατάρα των πέναλτι κόντρα στην Κόστα Ρίκα. Δέκα!
Και 20 από το 2004! Από το μακρινό έπος της Πορτογαλίας που όλο και μεγαλώνει την αξία του περνώντας τα χρόνια. Αν ήταν νόμισμα, αμοιβαίο κεφάλαιο ή μετοχή, σ’ αυτό θα έπρεπε να βάλουμε τα σπίτια μας και τις ζωές μας. Διότι, τελικά, ούτε πρόκειται να ξαναγίνει, ούτε να το ξαναζήσουμε, ούτε –όπως φαίνεται- να το (ξανα)διεκδικήσουμε. Και γι’ αυτό, θα είναι ό,τι πιο πολύτιμο και σπάνιο διαθέτει στην τροπαιοθήκη του ο ελληνικός αθλητισμός σ’ ολόκληρη την ιστορία του.
Καλά τα ευχολόγια για το ταλέντο αυτής της εθνικής φουρνιάς. Αλήθεια είναι, κι εγώ το πιστεύω ότι τώρα έχουμε πιο πολύ ταλέντο και μαεστρία στα πόδια από τότε. Οι τέσσερις από τους πέντε στην άμυνα παίζουν στην Πρέμιερ Λιγκ, και οι πέντε παίζουν Ευρώπη, οι επτά από τους 11 στο εξωτερικό. Μιλάμε για την πιο… ευρωπαϊκή ελληνική ομάδα, για την ομάδα με τις περισσότερες και πιο αξιόλογες παραστάσεις σε ατομικό επίπεδο. Κι όμως, «καταφέραμε» να μείνουμε εκτός, «καταφέραμε» να… γράψουμε την ιστορία της Γεωργίας με χρυσά γράμματα και να τους στείλουμε στα τελικά για πρώτη φορά.
Φτάνει, όμως, μόνο το ταλέντο σε ένα ποδόσφαιρο που συνεχώς αλλάζει, μεταβάλλεται, εξελίσσεται;
Οι απαντήσεις δίνονται μόνο στο γήπεδο. Πουθενά αλλού. Όποιος έχει μάτια, βλέπει. Αρκεί να θέλει να δει και να μη του φταίει ο… Μπαλτάκος για τα δύο χαμένα πέναλτι ή τη συνολικά κακή εμφάνιση της Εθνικής στον τελικό της Γεωργίας. Προφανώς κάπου φταίει ο Μπαλτάκος και συνολικά η ΕΠΟ. Αλλά το θέμα τώρα είναι τι έγινε, ή τι δεν έγινε στο χορτάρι που χθες παίζαμε τα ρέστα μας και θέλαμε την πρόκριση ξανά σε μεγάλη διοργάνωση για να τη γιορτάσουμε σχεδόν σα σύγχρονη… 25η Μαρτίου.
Τα παιχνίδια αυτά δεν τα παίρνει το ταλέντο. Τα κερδίζει η στρατηγική, η θέληση και το σχέδιο. Τίποτα από αυτά δε δούλεψε. Αν δούλευε, δε θα φτάναμε στην παράταση για να απειλήσουμε με τον Μπακασέτα και στη συνέχεια με το δοκάρι του Μαυροπάνου, ούτε θα είχαμε κύριο μέλημα την απενεργοποίηση του Κβαρατσχέλια. Αν δούλευε το πλάνο θα είχαμε απειλήσει στα 90, θα δημιουργούσαμε περισσότερο, θα «ταϊζαμε» τον Ιωαννίδη που δεν ακούμπησε μπάλα, θα «κυκλοφορούσαμε» καλύτερα με πρωτοβουλίες των «δημιουργών» που, βεβαίως, δεν ήρθαν ποτέ.
Κι ύστερα ήρθε ο Κωνσταντέλιας. Κατ’ αρχάς, ο Πογέτ έδειξε ότι δεν είναι μνησίκακος, ούτε κομπλεξικός με τον παίκτη, ούτε υπολόγισε τι έχει ακούσει για τη μη επαρκή χρησιμοποίηση του «Ντέλια». Εκρινε ότι έπρεπε να τον ρίξει και τον έριξε. Καλά έκανε προφανώς. Ο μεσοεπιθετικός του ΠΑΟΚ έδειξε να μας ξαναδίνει τη χαμένη αίγλη και ποιότητα που χθες φώναζαν με την απουσία τους. Έδειξε ότι ίσως έπρεπε να είχε αρχίσει το ματς και μάλιστα σε ρόλο δεκαριού και όχι έξω αριστερά.
Το λάθος του Πογέτ ήταν ότι δεν έκανε την Εθνική εξαρχής αφεντικό στο ματς. Την άφησε σε δεύτερο ρόλο προσπαθώντας να το κλέψει στην κούραση, στην ατομική ενέργεια, στο σβήσιμο του… Κβαραντόνα και εν τέλει στην παράταση. Ναι, όλα θα ήταν αλλιώς αν έμπαινε το δοκάρι του Μαυροπάνου. Θα ήταν όμως και διαφορετικά, αν ο Βλαχοδήμος δεν μας έσωζε δύο φορές να πάμε από νωρίς στα κρεβάτια μας.
Το χθεσινό αλά Καζακστάν σχήμα δε βγήκε. Η Γεωργία στην καυτή έδρα της δεν θα ήταν ποτέ Καζακστάν στην καυτή έδρα μας. Επρεπε να το ξέρουμε, να το περιμένουμε και όχι να… πιστεύουμε στην πρόκριση. Επειδή την πιστέψαμε τόσο πολύ (μετά την εμφατική πεντάρα) και δεν παίξαμε σα μεγαλύτερη ομάδα από τη Γεωργία, αποκλειστήκαμε.
Ο αποκλεισμός είναι άτυχος, είναι δύσκολος, είναι πικρός. Άδικος δεν είναι με πρώτη ευκαιρία στο… 100!
ΥΓ. Χτύπα το στη μέση και ψηλά ρε Τάσο, όπως συνηθίζεις.
ΥΓ2. Θεωρώ ότι ο Παυλίδης που είναι στους τοπ σκόρερς αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη, αδικείται πιο πολύ απ' όλους.
