Οι Ελληνες πολίστες δεν είναι σαν τους σούπερ σταρ του ποδοσφαίρου ή του μπάσκετ, ούτε καν αναγνωρίσιμοι -οι πιο πολλοί- όπως ένας ποδοσφαιριστής ή μπασκετμπολίστας που αγωνίζεται στην Ελλάδα.
Δεν είναι ακριβοθώρητοι, δεν είναι ακριβοπληρωμένοι, δεν έχουν απαιτήσεις για βίλες με πισίνα και roof garden, ούτε για αυτοκίνητα εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ. Δεν προκαλούν με τις παιδικές και ανώριμες εξυπνάδες τους στο twitter, ούτε έχουν ύφος χιλίων καρδιναλίων.
Αν και θα έπρεπε. Ναι, όλα τα παραπάνω θα «έπρεπε» να τα κουβαλάνε στους τεράστιους ώμους τους αυτοί οι αθληταράδες, αυτοί οι τιτάνες του ελληνικού αθλητισμού, αυτοί οι Παγκόσμιοι που μας κάνουν υπερήφανους. Αυτοί που είναι παραδείγματα προς μίμιση όχι μόνο για τις επιτυχίες τους, όχι μόνο με τη συνέπειά τους σε αυτό το πεντακάθαρο, σα το νερό της πισίνας, κομμάτι του αθλητισμού, αλλά με τη συμπεριφορά τους, τη στάση τους, τα λόγια τους, το ύφος τους και το ύψος τους που σηκώνει αυτό το μπ@@ρδέλο που λέγεται Ελλάδα, ξανά και ξανά και ξανά.
Αυτό το ρημάδι που από τύχη ζούμε είτε πάμε στη δουλειά, είτε σε νησί για λίγη ξεκούραση, είτε με το τρένο στην πόλη που σπουδάζουμε, είτε στο εξοχικό που έμεινε από τα 80’s.
Το πόλο -και η υδατοσφαίριση γενικότερα- δείχνουν μια μοναχική πορεία σε όλο τον ελληνικό αθλητισμό. Η συνέπεια των διακρίσεων (15ο μετάλλιο θα φορεθεί στο στήθοςτο Σάββατο μετά τον τελικό) αυτό αποδεικνύει: ότι οι άνθρωποι που διοικούν και τρέχουν τα υγρά σπορ έχουν τον τρόπο και φυσικά ρίχνουν κόπο.
Δεν μοιάζουν με τους συναδέλφους τους από κανένα άλλο άθλημα και πολύ περισσότερο δεν έχουν καμία, μα καμία σχέση με οτιδήποτε πρεσβεύει ουσιαστικά αυτή η μπανανία με τους νεάτερνταλ κατοίκους της και του άχρηστους πολιτικούς της που μόνο δύσκολη τη ζωή μας κάνουν.
Στις δηλώσεις τους οι πολίστες και ο Θοδωρής Βλάχος μετά την τεράστια νίκη επί του μεγαθήριου που λέγεται Σερβία, ουσιαστικά αφιέρωσαν τον θρίαμβο στα θύματα των φονικών πυρκαγιών, σε όσους έχουν χτυπηθεί ανεπανόρθωτα και είναι δεδομένο ότι με το ήθος που τους διακατέχει θα το «ξεκαθαρίσουν»και μετά τον μεγάλο τελικό του Σαββάτου.
Το έχω ξαναγράψει, ο αθλητισμός είναι από τις ελάχιστες εξαιρέσεις που σε κάποιες εκφάνσεις του δουλεύει σωστά στη χώρα και οι αθλητές είναι οι μοναδικοί άνθρωποι που υπερβάλλουν εαυτόν για να φτάσουν στο στόχο. Για τι άλλο να είσαι υπερήφανος, λοιπόν, σε αυτόν τον γιδότοπο;
Μπράβο στα παλικάρια. Στον Γενηδουνιά, στον Φουντούλη, στον Παπαναστασίου και σε όλους όσους συνεχίζουντην παράδοση του μεγάλου Αφρουδάκη, του τεράστιου Σαμαρτζίδη, του Γιαννόπουλου και όλων αυτών που άνοιξαν… ωκεανούς για να είμαστε τώρα εδώ.
Επειδή πολλά λέγονται και γράφονται, ειδικά στα social, για την πιο αγαπημένη ομάδα, ποια έχει πετύχει το «πιο πολύ» και το «πιο μεγάλο», δε θα μπω στη διαδικασία. Όλες οι επιτυχίες τεράστιες είναι, όταν μιλάμε για το διεθνές στερέωμα.
Τούτη δω η Εθνική, όμως, με τη διαχρονικότητά της, τη σιγουριά της και την ποιότητά της, είναι η δική μας Βραζιλία. Ό,τι και να γίνει μεθαύριο…
