Εντάξει μωρέ, έχει αποσυρθεί ουσιαστικά από πέρυσι, δεν θα είναι δύσκολο... Και είναι χαμογελαστός, αφού το έχει πάρει αυτός καλά, είμαστε κι εμείς καλά!
Η ώρα για την έναρξη της βραδινής session πλησιάζει και όλα θυμίζουν... Ρότζερ. Βλέπεις παντού καπελάκια, μπλουζάκια, ζακέτες, ακόμα και σκουλαρίκια RF! Ατελείωτες ουρές στα καταστήματα που πουλούν αναμνηστικά, αλλά και τη δική του σειρά παπουτσιών. Όλα είναι έτοιμα για μια πραγματική γιορτή.
Άντε ρε Άντι, μην το παιδεύεις πολύ με τον Ντε Μινόρ... Έχεις και μεταλλικό γοφό, τελείωνε με το ματς, μην πάθεις και τίποτα! Η ατμόσφαιρα αρχίζει να γίνεται πιο υποτονική, ο κόσμος που έχει κατακλύσει το Ο2 περιμένει με ανυπομονησία να δει Fedal.
Το πρώτο ματς ολοκληρώνεται (επιτέλους) και νιώθεις ότι έχει αρχίσει και η αντίστροφη μέτρηση... Μπαίνει στο court το θρυλικό δίδυμο και το γήπεδο σείεται.
Είναι, όμως, χαμογελαστός και πάλι. Το απολαμβάνει, όπως πάντα. Όλα καλά θα πάνε, έχει συμβιβαστεί με την ιδέα της απόσυρσης και θα γίνει απλά μια ωραία τελετή στο τέλος.
Η ώρα περνάει και φαίνεται ότι κάτι δεν πάει καλά με τις κινήσεις του. Πάρε το πάνω σου, ρε Ράφα! Μην τον πιέζετε πολύ, παιδιά. Στον Ισπανό η μπάλα. Δεν γίνεται να εκτεθεί στη δική του γιορτή...
Τάι μπρέικ αγώνα... Ο πάγκος φυσάει και ξεφυσάει. Ο Στέφανος είναι στο όριο να «σπάσει» και ο συνήθως ψύχραιμος Σκανδιναβός Ρουντ γίνεται οργανωτής εξέδρας...
Μην τον κουράζετε πολύ! Μήπως να τον... αφήνατε να νικήσει κιόλας; Άσος! Δεν είναι και τόσο άσχημα τα πράγματα τελικά... Να και το βολέ, το έχει! Το γήπεδο παίρνει φωτιά...
Ματς πόιντ! Βγαίνουν τα κινητά να καταγράψουν την ιστορική στιγμή. Όχι... Μα, γιατί το κάνω κάθε φορά; Αφού ξέρω ότι όταν τραβάω βίντεο, ο πόντος πάντα χάνεται...
Η σειρά των Αμερικανών για ματς πόιντ και ο αγώνας τελειώνει... Αμήχανα χειροκροτήματα και το βλέμμα σε εκείνον. Ειναι όντως το τέλος; Χαμογελάει, όλα καλά...
Ένα απίστευτο standing ovation από 18.000 θεατές. Και ξαφνικά... δάκρυα, πολλά δάκρυα... Κλαίει ο Ρότζερ, κλαίει και ο Ράφα δίπλα του. Βάζει την ομάδα μέσα στο court για να έχει παρέα, να νιώσει καλύτερα. Πώς να νιώσει καλύτερα; Όλοι είναι δακρυσμένοι...
Θα μιλήσει με τον Τζίμι Κούριερ. Δεν μπορεί, αυτός θα τον κάνει να γελάσει, πάντα το πετύχαινε! Δάκρυα, δάκρυα, δάκρυα. Μιλάει για την οικογένειά του και δεν μπορεί να σταματήσει να κλαίει...
Μην κλάψω κι εγώ, ντροπή μπροστά σε τόσο κόσμο. Ρίχνω μια ματιά γύρω και όλοι σκουπίζουν τα δάκρυά τους. Εντάξει, δεν χρειάζεται να πιέζομαι άλλο...
Δεν έχει αποχωρήσει κανείς. Κανείς δεν σκέφτεται τον τρόπο που θα φύγει από το γήπεδο... Οι αγκαλιές με τη Μίρκα, τα παιδιά του, τους γονείς του, κάνουν ξανά το γήπεδο να πάρει φωτιά.
Οι παίκτες τον σηκώνουν στα χέρια. Εντάξει, είναι όλα πιο ήρεμα τώρα. Ένας τελευταίος γύρος θριάμβου, ένας τελευταίος αποχαιρετισμός. Ο κόσμος παραμένει στις εξέδρες μέχρι να βεβαιωθεί ότι έχει πάει στα αποδυτήρια...
Η ώρα είναι πια 1 και δεν έχει φύγει ούτε ένας δημοσιογράφος από το κέντρο τύπου. Έρχεται η ώρα της συνέντευξης τύπου. Η αίθουσα πλημμυρίζεται από κόσμο στη 1.45... Οι δύο θρύλοι μπαίνουν μέσα χαμογελαστοί, σα να μην ξέρουν τι ακριβώς έχουν προκαλέσει. Θα υπάρξει άραγε ποτέ ξανά ένα τόσο «υγιές» και συναρπαστικό rivalry;
Χαμογελάει ξανά... Είναι όντως καλά, έχει όντως συμβιβαστεί με την ιδέα. Μην ανησυχείτε, είναι χορτασμένος από τίτλους, από αγάπη, από δόξα και χρήματα. Και θα συνεχίσει να παίζει έστω και... για πλάκα το άθλημα που αγαπάει.
Το θέμα, όμως, είναι τι θα γίνει με το άθλημα που αγαπάει από εδώ και πέρα. Γιατί τίποτα δεν θα είναι το ίδιο χωρίς αυτόν...
Αντί επιλόγου: Ο Ρότζερ Φέντερερ είναι η αιτία που άρχισα να ασχολούμαι δημοσιογραφικά με το τένις και νιώθω ευλογημένη που κατάφερα να τον δω περισσότερες φορές από όσες ονειρευόμουν. Δεν κατάφερα να του πάρω συνέντευξη που ήταν το απόλυτο όνειρο (πού ξέρεις, μπορεί να πραγματοποιηθεί στο μέλλον!), αλλά όσες φορές του έκανα ερώτηση στη συνέντευξη τύπου απάντησε με χαμόγελο και με την ευγένεια που πάντα τον διακρίνει. Νομίζω ότι... θα χτυπούσα το κεφάλι μου στον τοίχο αν δεν αποφάσιζα την τελευταία στιγμή να κάνω το ταξίδι στο Λονδίνο...
