Ξύπνα.
(Δε με νοιάζει αν οι άλλοι με ξεχνούν).
Ξύπνα.
(Αρκεί να με…)
Ξύπνα.
(…θυμάσαι εσύ).
Τίποτα δεν έχει αλλάξει από τότε. Τίποτα, εκτός από τα πάντα.
Ένα λεκτικό καλειδοσκόπιο αρχίζει να γεννοβολάει διαστρεβλωμένα ακριβείς εικόνες μιας αλλοτινής πραγματικότητας στο μυαλό σου: μια Φεράρι με το 3 στο ρύγχος να περνάει με 300+ χιλιόμετρα από την Eau Rouge, μία απροσδόκητη pole position στο Μονακό, ένα ηθελημένο κοπάνημα στην Ουίλιαμς του Βιλνέβ, ουρλιαχτά («Είσαι παγκόσμιος πρωταθλητής», «δύο φορές παγκ…», «τέσσερις φορ…», «Εφτά!») στην ενδοεπικοινωνία να μεταμορφώνονται στις πιο «εύηχες» νότες που αποτυπώθηκαν ποτέ σε πεντάγραμμο, σαμπάνια, χαμόγελα και…
Και ένας βράχος. Μια πορεία εκτός διαδρομής. Αίμα. Για την ακρίβεια, ανησυχητικά πολύ αίμα. Μια (ελαφρώς καθυστερημένη, κατά πώς αποδεικνύεται) διακομιδή στο νοσοκομείο. Δέκα χρόνια αρραγούς σιωπής. Μια παρατεταμένη πρόβα θανάτου, με ενέσεις φιλάσθενης ζωής.
Αρκεί αυτό; Δεν αρκεί, όμως εσύ θυμάσαι.
Κάθε χρόνο, τέτοια μέρα, θυμάσαι. Όποτε ο αμείλικτος χρόνος κάνει μια πλήρη περιστροφή γύρω από το ετήσιο, φοινικικό κουφάρι του και αναγεννιέται, εσύ σκέφτεσαι το πώς κοίταξε ίσια στα μάτια τον αξεπέραστο Άιρτον και τον ώθησε να κατεβάσει το βλέμμα σε αρκετές περιπτώσεις.
Τα δύο πρωταθλήματα με την Μπενετόν. Την παράλογη, στα όρια του μηχανοκίνητου μαζοχισμού, απόφαση να μεταπηδήσει στην Σκουντερία, σε μια εποχή που η ιταλική ομάδα διέθετε ένα μονοθέσιο που στην ευθεία μετά βίας περνούσε το τραμ που κάνει τη διαδρομή Νέα Σμύρνη-Σύνταγμα.
Το 2000. Το 2001. Το 2002. Το 2003. Το 2004. Οι πέντε ηδονικής «υφής» κατακόκκινοι τίτλοι που πήραν τον πρωταθλητή και τον εκτόξευσαν στην σφαίρα του μύθου.
Το χάιδεμα στο 8ο στέμμα, την αποτυχία, την αποχώρηση, την επιστροφή που πέτυχε την καρδιά μας με ένα Ασημένιο Βέλος, την επικράτηση της ανθρώπινης πλευράς έναντι του ανίκητου ρομπότ. Το οριστικό αντίο, σε μια γλυκόπικρη αυλαία που μαζί της έθαψε, θαρρείς, τις ακροτελεύτιες σπουδαίες σεζόν ολόκληρου του σπορ.
Το ληθαργικό φως των κεριών (που είναι το μοναδικό φως μέσα στο σπίτι, μιας και έχεις δει τα τελευταία τιμολόγια της ΔΕΗ και σύμφωνα με ένα γρήγορο μάθημα βιολογίας που έκανες διαπίστωσες πως ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει χωρίς νεφρά, αν έχει πουλήσει προηγουμένως και τα δύο στη μαύρη αγορά) χαρίζει μια δυσανάλογα μεγάλη σκιά στο γάλα και τα δύο μπισκότα που έχεις αφήσει μπροστά από το τζάκι.
Λίγο πιο πέρα, βρίσκεται η χριστουγεννιάτικη κάλτσα που έχει μέσα το ίδιο, εδώ και δέκα χρόνια, γράμμα, το οποίο κρύβει στα χάρτινα σωθικά του μια σταθερά «ανεφάρμοστη» ευχή.
Πάει σχεδόν μία τριακονταετία από τότε που σε ξερίζωσαν από τη μοναδική σου πατρίδα, την παιδική σου ηλικία, και όπως κάθε ενήλικας που έχει δεχτεί το αβυσσαλέο δάγκωμα του ρεαλισμού ξέρεις πως Άγιος Βασίλης δεν υπάρχει- ειδάλλως ο Γιάννης Πλούταρχος, που είναι το καλύτερο παιδί, θα είχε ξεσκιστεί στα δώρα.
Παρ’ όλ’ αυτά, με το που διάβασες πως ο Γερμανός δέχεται «επίθεση» με τη μετάδοση παλαιότερων ηχητικών μηνυμάτων που είχε με τις ομάδες του στους αγώνες της F1, με στόχο να τονωθεί η εγκεφαλική του λειτουργία με γνώριμους ήχους από την αγωνιστική του καριέρα, μια θρυαλλίδα ελπίδας άναψε στην ψυχή σου.
Όταν, δε, γνωστοποιήθηκε πως μπαίνει ως συνοδηγός σε μία θορυβώδη Mercedes-AMG παραγωγής, στο πλαίσιο της αφύπνισης της- ευρισκόμενης σε λήθαργο- μνήμης του, τότε άρχισες ν’ αναρωτιέσαι μήπως το παιχνίδι δεν είναι τελείως χαμένο.
Στον αντίποδα, βέβαια, υπάρχουν οι πρόσφατες δηλώσεις του Ζαν Τοντ που επισημαίνει πως «δεν είναι πια αυτός που γνωρίζαμε όταν αγωνιζόταν στην Φόρμουλα 1». Η ατάκα της συζύγου και του γιου του πως «Είναι εδώ, αλλά διαφορετικά». Η ψυχρή λογική που επιτάσσει το προφανές: αν δέκα ολόκληρα χρόνια μετά το ατύχημα στις Άλπεις και με όλη αυτή τη φροντίδα υπάρχουν ψήγματα βελτίωσης αντί για άλματα, τότε…
Τότε ναι: σβήσε τα κεριά, σκίσε το παρακλητικό γράμμα, χύσε το γάλα και πέτα τα μπισκότα στον κάλαθο των αχρήστων. Για όνομα του τετράτροχου θεού, κοντεύεις τα 40. Πότε θα καταλάβεις επιτέλους ότι πλέον υπάρχει μόνο στις καρδιές των ζωντανών και στις αναμνήσεις τους; Πότε θα σταματήσεις να περιμένεις ένα θαύμα;
Ξύπνα.
Ξύπνα.
Ξύπνα.
Ανοίγεις τα μάτια σου. Η γεύση του ερέβους απλώνεται ακόμα σε κάθε κύτταρο του κορμιού σου και θα σου πάρει λίγη ώρα να την τινάξεις από πάνω σου, ιδίως όταν το ημερολόγιο δείχνει 29 Δεκεμβρίου. Οι άλλοι μπορεί να ξεχνάνε, αλλά όχι εσύ.
Ωστόσο, δες και μόνος σου: η στάθμη του γάλακτος σα να κατέβηκε λιγάκι και λείπει μία μικρή, τόση δα, άκρη από τα μπισκότα.
Ο κόσμος, το ξέρουμε όλοι, πιστεύει ένα σωρό απίθανα πράγματα.
Γιατί, λοιπόν, να σταματήσεις να πιστεύεις στον Μίκαελ Σουμάχερ;
