Λίγες ώρες αργότερα το αίμα όλου του πλανήτη θα πάγωνε. Οι Έρικ Χάρις και Ντίλαν Κλίμπολντ, μαθητές του Λυκείου Κολουμπάιν στο Κολοράντο, σε λιγότερο από 20 λεπτά είχαν δολοφόνησαν 12 μαθητές κι έναν δάσκαλο, 13 άτομα συνολικά, και είχαν τραυματίσει 24 άτομα μέσα στον χώρο του σχολείου πριν βάλουν τέλος στη ζωή τους.
Το συμβάν που έμεινε γνωστό ως «Columbine High School Massacre» ξεκίνησε με εκρήξεις βομβών, ακολούθησαν ωμές εκτελέσεις μαθητών και καθηγητών στη βιβλιοθήκη του σχολείου αλλά και σε άλλους χώρους, ανταλλαγή πυρών με την αστυνομία και ολοκληρώθηκε με την αυτοκτονία των δύο δραστών.
«Ίσως πρέπει να μαχαιρώσουμε μερικούς, ίσως θα έχει περισσότερη πλάκα» φέρεται να είπε ο Κλίμπολντ, λίγο πριν πατήσει για τελευταία φορά τη σκανδάλη του όπλου στον κρόταφό του.
Οι δράστες
Η σφαγή στο λύκειο Κολουμπάιν ήταν τότε το φονικότερο μακελειό που είχε σημειωθεί σε σχολείο στην ιστορία των ΗΠΑ. Ενέπνευσε δεκάδες αντιγραφείς, κάνοντας το όνομα του Κολουμπάιν συνώνυμο σχολικών πυροβολισμών.
Οι δράστες του μακελειού ήταν οι τελειόφοιτοι μαθητές Έρικ Χάρις και Ντίλαν Κλίμπολντ.
Ο Έρικ Χάρις είχε γεννηθεί το 1981 στη Γουίτσιτα του Κάνσας και ο πατέρας του ήταν πιλότος μεταγωγικών αεροσκαφών της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ.
Όλοι μιλούσαν για μια φιλήσυχη και ειρηνική οικογένεια.
Ο Ντίλαν Κλίμπολντ είχε γεννηθεί το 1981 στο Lakewood του Κολοράντο. Οι γονείς του ήταν ειρηνιστές και πήγαιναν σε μια λουθηρανική εκκλησία με τα παιδιά τους.
Στις 30 Ιανουαρίου του 1998, οι δύο έφηβοι συνελήφθησαν όταν μπήκαν σε ένα φορτηγάκι και έκλεψαν εργαλεία και εξοπλισμό υπολογιστών.
Στη συνέχεια οδογήθηκαν στο δικαστήριο, όπου ομολόγησαν την ενοχή τους και ο δικαστής τους καταδίκασε σε υποχρεωτική παρακολούθηση προγράμματος ανηλίκων που περιλάμβανε υποχρεωτικά μαθήματα, όπως διαχείριση θυμού και επικοινωνία με ειδικούς ψυχολόγους.
Και οι δύο δράστες είχαν εμμονή με τον πόλεμο και τους φόνους.
Οι δύο 18χρονοι, ντυμένοι με μαύρες καπαρντίνες και οπλισμένοι με καραμπίνες εισέβαλαν στο σχολείο στις 20.04.1999 είχαν αποφασίσει να σπείρουν τον θάνατο και το έκαναν.
Όμως δεν ήταν μόνο το αιματοκύλισμα που σόκαρε. Εκτός από τους πυροβολισμούς, η πολύπλοκη και εξαιρετικά προγραμματισμένη επίθεση αφορούσε βόμβα πυρκαγιάς για την εκτροπή των πυροσβεστών, δεξαμενές προπανίου που μετατράπηκαν σε βόμβες που τοποθετήθηκαν στην καφετέρια, 99 εκρηκτικές συσκευές και βόμβες αυτοκινήτου.
Είχαν σχεδιάσει να προκαλέσουν αλυσιδωτές εκρήξεις στους χώρους του σχολείου κι όταν διαπίστωσαν ότι οι μηχανισμοί δεν πυροδοτήθηκαν, πήραν την κατάσταση στα χέρια τους και πυροβολούσαν όποιον βρισκόταν μπροστά τους.
Η αστυνομία άργησε να επέμβει και να μπει στο σχολείο και δέχθηκε έντονη κριτική για την ολιγωρία της.
Τα κίνητρά τους παραμένουν ασαφή, ωστόσο, είχαν σχεδιάσει την επίθεση τουλάχιστον έναν χρόνο πριν.
Και οι δύο είχαν προσωπικά ημερολόγια στα οποία κατέγραφαν λεπτομερώς τον οπλισμό που είχαν συγκεντρώσει και τα σχέδια της επίθεσης. Μάλιστα οι προπονήσεις που έκαναν με τα όπλα πριν το μακελειό είχαν αποτυπωθεί και σε κάμερα.
Μελετώντας τα ημερολόγια, ψυχίατροι κατέληξαν ότι ο Χάρις αποτελούσε χαρακτηριστική περίπτωση ψυχοπαθή με έντονο ναρκισσισμό.
Ο Κλίμπολντ, από την άλλη, παρουσίαζε έντονα σημάδια κατάθλιψης και είχε εξαιρετικά χαμηλή αυτοπεποίθηση. Στα γραπτά ήταν εμφανής η ανάγκη του να γίνει αγαπητός από τους άλλους και η ασυγκράτητη οργή του που συνόδευε κάθε είδους απόρριψη.
Και οι δύο δράστες είχαν πέσει επανειλημμένα θύματα bullying. Μία μέρα, τους έλουσαν με κέτσαπ στη μέση της καφετέριας με τους συμμαθητές τους να γελούν.
Κατηγορήθηκαν επίσης ότι επηρέασαν τους δράστες τα βίαια βιντεοπαιχνίδια και οι μουσικές τους επιλογές.
Συνολικά 188 σφαίρες έπεσαν εκείνη την αποφράδα μέρα από τους δυο μακελάρηδες.
Έξι μήνες μετά τη σφαγή στο Κολουμπάιν, η μητέρα μιας από τα θύματα αυτοκτόνησε.
Λίγο περισσότερο από ένα χρόνο μετά το μακελειό ένας μαθητής του Κολουμπάιν που ήταν μπροστά στη δολοφονία του καθηγητή Ντέιβ Σάντερς αυτοκτόνησε δι’ απαγχονισμού.
Οι πυροβολισμοί στο Κολουμπάιν έδωσαν έμπνευση σε επόμενες σχολικές επιθέσεις ενώ προκάλεσαν συζήτηση για τους νόμους ελέγχου των όπλων, τις κλίκες στο λύκειο, τις υποκουλτούρες και τον σχολικό εκφοβισμό.
Το ντοκιμαντέρ του Μάικλ Μουρ «Ακήρυκτος πόλεμος» και η ταινία του Γκας βαν Σαντ «Elephant» πραγματεύονται το θέμα της νεανικής βίας στα σχολεία.
Πηγή: newsit.gr
