Το ποδόσφαιρο είναι στιγμές. Μοναδικές. Ανεπανάληπτες. Απερίγραπτες. Σαν αυτές που βίωσε στο Φάληρο η αποστολή του Παναθηναϊκού, προκαλώντας συναισθήματα που θα μείνουν βαθιά χαραγμένα στην καρδιά των εκατομμυρίων φίλων του συλλόγου ανά τον ελληνισμό.
Με κομμένη την ανάσα. Στη λεπτομέρεια της λεπτομέρειας. Ποιος νοιάζεται αν το θέαμα ήταν κακό; Οι συγκινήσεις εξαιτίας της αιώνιας κόντρας των αντιπάλων και του διακυβεύματος της πρόκρισης, σε συνδυασμό με την υπερπροσπάθεια όσων αθλητών αγωνίστηκαν σε διαιτησία -και συνθήκες- ίδιων μέτρων και σταθμών, αύξησαν τους παλμούς στο μάξιμουμ.
Εκτόξευσαν τα συναισθήματα και την αδρεναλίνη στο θεό. Ανατριχίλα. Γούρια. Δάκρυα χαράς. Κλεισίματα τηλεοράσεων. Πλάτη αντί για πρόσωπο στις εκτελέσεις πέναλτι. Η απόλυτη έκσταση στο φινάλε.
Έτσι πρέπει να παίζονται όλοι οι αγώνες! Μόνο τότε ο βασιλιάς (των σπορ) θα κάθεται στο θρόνο του και θα σαγηνεύει τα πλήθη, διαγράφοντας διά παντός παντός είδους τοξικότητες. Οσο πιο γρήγορα το καταλάβουν άπαντες, τόσο το καλύτερο.
Ετσι θα έχουν όλοι όφελος σε βάθος χρόνου. Αυτή είναι η υγιής οπτική του δάσους κι όχι το... δέντρο του να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα.
Ο Παναθηναϊκός ήταν ο θριαμβευτής στη ρωσική ρουλέτα των πέναλτι απέναντι στον Ολυμπιακό. Ήπιε το νέκταρ της επιτυχίας στο γήπεδο όπου πέρυσι έχασε ένα πρωτάθλημα δίχως να υπάρξουν συνθήκες ισονομίας. Με τον ίδιο αντίπαλο.
Μπορεί και να του το χρώσταγε από τότε ο θεός του ποδοσφαίρου. Ποιος ξέρει;
Το μόνο σίγουρο είναι ότι τούτη τη φορά έφυγε θριαμβευτής, παρά τις κακουχίες των συνεχόμενων ντέρμπι και το αποδεκατισμένο ελέω τραυματισμών, κομβικών παικτών, έμψυχο δυναμικό του.
Δίχως την κολόνα του και βαρόμετρο στην επίθεση, με τον Λοντίγκιν κέρβερο και Ελ Σιντ μαζί, με τον Ακαϊντίν να κάνει εσπευσμένα το ντεμπούτο του, με δύο προπονήσεις στο ενεργητικό του και σε θέση... στράικερ με παρτενέρ τον Αϊτόρ.
Με κορυφαίο όλων τον Γιάννη Κώτσιρα, να θυμίζει, δίκην υπερβολής, κράμα Κίμιχ-Κόβασιτς.
Εναν διεθνή Έλληνα ποδοσφαιριστή που στα 31 του και μετά από τόσα χρόνια επαγγελματικής καριέρας, βρέθηκε ένας προπονητής, ο Φατίχ Τερίμ, να διακρίνει μέσα σε λιγότερο από ένα μήνα ότι έχει τα χαρακτηριστικά για να… οργώνει τον άξονα της μεσαίας γραμμής.
Ακόμα τρέχει ο Κώτσιρας στο ντέρμπι. Και τακουνάκι παραλίγο ασίστ έκανε. Και πεναλτάρα χτύπησε. Μόνο πέναλτι δεν... έπιασε. Ολα τα άλλα τα έκανε στο Φάληρο. Μαγκιά του Κώτσιρα.
Αλλά και διπλή μαγκιά του Τερίμ. Ακόμη κι αν ο Τούρκος προπονητής το ξεκίνησε από ένστικτο ή εξ ανάγκης στο πρώτο ματς με τον Ολυμπιακό στη Λεωφόρο και το καθιέρωσε, από τη στιγμή που το τόλμησε και έκτοτε δικαιώνεται πανηγυρικά στην πράξη, όλα τα «σπέκια» του ανήκουν.
Γιασάν του μάγκα, που έλεγε και μια ψυχή.
Για την ακρίβεια αυτό είναι το πρώτο γυαλιστερό παράσημο στο πέτο του... αλχημιστή Φατίχ Τερίμ ποδοσφαιρικά, στο σύντομο διάστημα της παρουσίας του στον Παναθηναϊκό. Μεγαλύτερο κι απ’ την πρόκριση επί του Ολυμπιακού.
Για το σύλλογο, βέβαια, η πρόκριση μέσα στο Φάληρο αυτή καθεαυτή, ισοδυναμεί με την υπέρτατη ηδονή, απογειώνει τη ψυχολογία και το πρεστίζ. Φουσκώνει τα στήθη από υπερηφάνεια. Και - το κυριότερο- είναι... ταμάμ επί της ουσίας.
Όχι μόνο επειδή ο Παναθηναϊκός θα συνεχίσει στην προημιτελική φάση του Κυπέλλου, ευελπιστώντας να φτάσει μέχρι το τέλος της διαδρομής και την κατάκτηση του τροπαίου.
Αλλά διότι ανέκαθεν οι μεγάλες νίκες και οι προκρίσεις μετά από ντέρμπι αιωνίων λειτουργούσαν σαν κηροζίνη στη μηχανή, απογειώνοντας τα αποδυτήρια των θριαμβευτών και δίνοντας το πιο ισχυρό μπουστάρισμα για το μεγάλο στόχο. Εν προκειμένω, την ανάκτηση των εγχώριων σκήπτρων.
Πέρυσι ο Παναθηναϊκός έφτασε μία ανάσα. Μια πνοή. Ενα ματς. Φέτος το τριφύλλι είναι σαφώς καλύτερο, πιο έμπειρο, πιο γεμάτο, πιο ποιοτικό και κατ' επέκταση η επίτευξη του στόχου είναι πιο ρεαλιστική.
Ενας λόγος παραπάνω από τη στιγμή που η διοίκηση και ο Αλαφούζος προσωπικά δείχνει εμπράκτως με τις μεταγραφικές κινήσεις που πραγματοποιεί και τα χρήματα που δαπανά, ότι θέλει σαν τρελός να γευτεί επιτέλους κι αυτός το νέκταρ των θεών.
Εάν εξασφαλίσει συνθήκες ισονομίας οι πιθανότητες θα αυξηθούν θεαματικά. Το ξέρουμε και το ξέρει.
Ο Παναθηναϊκός είναι μία ομάδα με στέρεες ποδοσφαιρικές βάσεις, άρτια δουλεμένη στις τέσσερις βασικές αρχές του αθλήματος εδώ και δυόμιση χρόνια. Πλέον δείχνει να ατσαλώνεται. Να αποκτά περισσότερο τσαμπουκά. Λιγότερο φόβο. Μεγαλύτερη τόλμη.
Ενας λόγος αισιοδοξίας παραπάνω από τη στιγμή που αυξάνει την ποιότητα στο ρόστερ του και μπολιάζει τα αποδυτήριά του με παίκτες προσωπικότητες σαν τον Τάσο Μπακασέτα, μεταγραφές που ταξιδεύουν τον νου σε άλλες εποχές όταν το χρήμα έρεε εν αφθονία και ο Παναθηναϊκός δεν έβλεπε κανέναν.
Ποδοσφαιρικά, ο μοναδικός κίνδυνος που υφίσταται δεν αφορά το σήμερα, ούτε το τέλος αυτής της σεζόν. Είναι μεσομακροπρόθεσμος: να μην (ξανα)γίνει σούπερ μάρκετ, με διαδοχικά φύγε εσύ-έλα εσύ παικτών και ομάδες μίας χρήσης. Ο Παναθηναϊκός κινδυνεύει στο μέλλον μόνο αν δεν έχει μάθει από τα λάθη του κι από τα λάθη των ανταγωνιστών του.
Στο σήμερα, στο τώρα, απολαμβάνει την ηδονή της πρόκρισης μέσα στο Φάληρο στο μεγαλύτερο ντέρμπι της χώρας, μ' ένα κάρο αναποδιές και προβλήματα που δεν τον τσαλάκωσαν αλλά τον χαλύβδωσαν και τον μπόλιασαν με αίσθηση υπεροχής.
Βρίσκεται στην προημιτελική φάση του Κυπέλλου έχοντας αποκλείσει τον Ολυμπιακό, φιγουράρει στην κορυφή της βαθμολογίας στο πρωτάθλημα, σχεδόν μόνιμα από το ξεκίνημά του και ενισχύεται μεταγραφικά στα χειμερινά του ψώνια όσο ποτέ άλλοτε τα τελευταία δεκατέσσερα χρόνια.
Η δίψα και η προσμονή για τα μελλούμενα μοιάζει με πράσινη λάβα που κοντοζυγώνει. Τη διακρίνουν όλοι. Εχθροί και φίλοι.
