Στο ξεκίνημα της χρονιάς, όταν γίνεται η κλήρωση του πρωταθλήματος, οι περισσότεροι λένε το γνωστό κλισέ ότι δεν έχει και τόση σημασία, όλοι θα παίξουν με όλους. Ναι, αλλά όχι. Ασφαλώς και το πρόγραμμα έχει σημασία. Όπως έχει σημασία σε πόσες διοργανώσεις αγωνίζεται κάθε ομάδα. Όπως έχουν σημασία όλες οι μικρές λεπτομέρειες που μπορεί τελικά να αποδειχθούν από μεγάλες, έως καθοριστικές, ειδικά σε μια σεζόν όπως η φετινή όπου οι διαφορές ανάμεσα στις ομάδες κορυφής προς το παρόν είναι ελάχιστες. Προφανώς για κάθε ομάδα υπήρξαν και θα υπάρξουν στιγμές πιεσμένου προγράμματος, με συνεχόμενα δύσκολα παιχνίδια.
Ο ΠΑΟΚ το τερμάτισε: βρέθηκε μέσα σε δέκα μέρες να παίζει με ΑΕΚ, Παναθηναϊκό, Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό. Το πρώτο χωρίς κόσμο, τα άλλα με κόσμο, τα δυο στην έδρα του. Ήταν απολύτως λογικό και αναμενόμενο ότι ο Λουτσέσκου θα συνέχιζε το εκτενές rotation που κάνει ολόκληρη την χρονιά και έχει αποδειχθεί εξαιρετικά επιτυχημένο, αφού η ομάδα του παραμένει εντός στόχων και στις τρεις διοργανώσεις που συμμετέχει, έχοντας πολλούς και διαφορετικούς πρωταγωνιστές.
Είναι όμως επίσης λογικό και αναμενόμενο, ότι αυτό δεν θα πιάνει πάντα. Δεν έχει ο ΠΑΟΚ δυο ισοδύναμες ενδεκάδες. Το δίδυμο Σβάαμπ – Τσιγγάρα, που το περασμένο καλοκαίρι αποδείχθηκε καθοριστικό στα προκριματικά του Κόνφερενς Λιγκ, δεν είναι εξίσου ποιοτικό με το δίδυμο Μεϊτέ – Οζντόεφ (ειδικά ο πρώτος, παρά τα κένα διαστήματα στο παιχνίδι του, αποδεικνύεται μαζί με τον Κοτάρσκι ο μόνος, σχεδόν αναντικατάστατος στο ρόστερ της ομάδας). Ο Ράφα Σοάρες δεν έχει σχέση με τον Μπάμπα. Και ο Μάρκος Αντόνιο ως δεκάρι δεν μπορεί να προσφέρει όσα ο Ντέλιας ή ο Μουργκ. Τα παραπάνω, μέσα από την άριστη ομαδική λειτουργία του ΠΑΟΚ πολλές φορές κρύφτηκαν. Κάποια στιγμή όμως, ειδικά κόντρα σε δυνατούς αντιπάλους, νομοτελειακά θα φαινόταν. Αυτή η στιγμή ήρθε στον ημιτελικό με τον Παναθηναϊκό.
Οι Πράσινοι πήγαν στην Τούμπα άριστα προετοιμασμένοι, με καθαρό μυαλό, υψηλή συγκέντρωση , συνολικά σε καλό μομέντουμ, παρά την κομβική απουσία του Φώτη Ιωαννίδη. Και φάνηκε. Είχαν τον έλεγχο σε αρκετά χρονικά σημεία του ματς, δεν έφαγαν πολλές μεταβάσεις, κυκλοφόρησαν άριστα την μπάλα (ειδικά στην φάση του γκολ), νίκησαν δίκαια παρότι και ο ΠΑΟΚ είχε τις δικές του ευκαιρίες (είναι ενδεικτικό της φετινής δυναμικής του ότι δημιούργησε τρεις – τέσσερις καθαρές φάσεις ακόμα και σε μέτρια βραδιά).
Ο ΠΑΟΚ παρουσιάστηκε ασύνδετος, χωρίς εντάσεις, χωρίς σωστή πίεση, και για μια ακόμη φορά με κακό μπάσιμο στο δεύτερο ημίχρονο (έφαγε γκολ στα πρώτα λεπτά του δευτέρου ημιχρόνου με Άρη, ΠΑΟ, ΆΕΚ και ξανά ΠΑΟ). Ο Λουτσέσκου προετοίμασε την ομάδα του για να αγωνιστεί Τετάρτη με ΠΑΟ, Κυριακή με Ολυμπιακό και την άλλη Τετάρτη με ΠΑΟ ξανά. Η είδηση της πιθανής αναβολής του κυριακάτικου παιχνιδιού δεν άλλαξε τα σχέδια του και ορθώς: αφενός διότι η αναβολή δεν ήταν βέβαια, αφετέρου διότι θα έστελνε λάθος μήνυμα στα αποδυτήρια.
Δεν ξέρω όμως αν τον μπέρδεψε λίγο. Η ομάδα του πάντως ήταν μπερδεμένη, χωρίς ξεκάθαρο πλάνο. Σε πολλά σημεία έδειχνε αμήχανη. Αμήχανη έδειχνε (από τηλεοράσεως) και η Τούμπα, την οποία περίμενα γεμάτη και καυτή μετά από δυο ολόκληρους μήνες αναγκαστικής απουσίας του κόσμου. Όλοι μαζί έμοιαζαν να σκέφτονται αν ο συγκεκριμένος ημιτελικός ήταν σημαντικότερος από το παιχνίδι με τον Ολυμπιακό ή όχι.
Σε κάθε περίπτωση και παρά το ενδεχόμενο αναβολής, ο Λουτσέσκου πήρε την σωστή απόφαση να μην αλλάξει τον σχεδιασμό του. Κι ας πλήρωσε το κόστος.
Το κόστος του να χάσει τα αποδυτήρια, στην τελική ευθεία της σεζόν, θα ήταν μεγαλύτερο.
Υ.Γ. Στο επεισόδιο Μπακασέτα – Τάισον έκαναν λάθος και οι δυο, ζήτησαν συγγνώμη και οι δύο. Ωραία. Μόνο που ο Τάσος Μπακασέτας στην δική του “απολογία” κάνει ότι δεν καταλαβαίνει πώς η κριτική εις βάρος του δεν αφορά στο ότι έχασε την ψυχραιμία του, αυτά συμβαίνουν. Αφορά κυρίως στο εξωφρενικό θέατρο που έκανε. Και ναι, αυτό, για τον ποδοσφαιριστή με το περιβραχιόνιο της Εθνικής Ελλάδος είναι βαρύτερο από ότι για οποιονδήποτε άλλον.
