Ο μεγάλος Γιούργκεν Κλοπ στην πρώτη του συνέντευξη τύπου ως προπονητής της Λίβερπουλ είχε πει την διάσημη φράση: “You have to change from a doubter to a believer”. Το έλεγε στους οπαδούς της ομάδας του αλλά και σε όλον τον οργανισμό. Πρέπει να γίνεται από αμφισβητίες, πιστοί. Δεν είναι κάποια βαθιά φιλοσοφία, αλλά δεν είναι και ένα ακόμα τσιτάτο.
Η Λίβερπουλ τρέφεται από την ενέργεια του Άνφιλντ με τρόπο μοναδικό και σε συγκεκριμένες βραδιές ανεξήγητο. Χωρίς αυτήν δεν θα ήταν ποτέ ο σύλλογος που είναι σήμερα. Ο Κλοπ το ήξερε, το έβαλε στην εξίσωση από την πρώτη στιγμή και σταδιακά μετέτρεψε και τον τελευταίο αμφισβητία σε πιστό.
Ο ΠΑΟΚ τρέφεται από την ενέργεια της Τούμπας, με τρόπο μοναδικό και σε συγκεκριμένες βραδιές ανεξήγητο. Ποτέ δεν θα γινόταν το μέγεθος που είναι σήμερα χωρίς αυτήν και τον λαό του. Κι ωστόσο στην Ευρώπη, τις περισσότερες φορές η Τούμπα είναι και το αδύνατο σημείο του. Οι σημαντικότερες ευρωπαϊκές στιγμές του ΠΑΟΚ έχουν συμβεί μακριά από τη Θεσσαλονίκη, στο Λονδίνο, στην Φλωρεντία, στο Λονδίνο ξανά, στο Μόναχο παλιότερα.
Από το βράδυ της Πέμπτης, στην ασπρόμαυρη Βίβλο των επιτυχιών προστέθηκε, επιτέλους και μια μαγική βραδιά στην Τούμπα! Πρόκριση στους “8” του Κόνφερενς Λιγκ, με ανατροπή, πεντάρα σε έναν αντίπαλο αντιπαθή για πολλούς λόγους και καταπληκτική εμφάνιση. Πρόκριση με τον κόσμο να δίνει ρεσιτάλ από το πρώτο έως το τελευταίο λεπτό. Με 20.000 believers να δίνουν ώθηση στον Λουτσέσκου και τους παίκτες του για να πετύχουν κάτι που ο ΠΑΟΚ δεν είχε πετύχει ποτέ μέχρι χθες: να προκριθεί ενώ είχε ηττηθεί με 2 γκολ διαφορά στο πρώτο παιχνίδι.
Κυρίως να πετύχουν κάτι που ελάχιστοι πίστευαν ότι μπορούν να πετύχουν. Μετά τις εμφανίσεις στο Ζάγκρεμπ και με τον Άρη, η πίστη έγινε αμφιβολία, γκρίνια και σε ορισμένες περιπτώσεις απαξίωση. Συμβαίνει και ειδικά στον ΠΑΟΚ συμβαίνει πιο γρήγορα από όσο θα έπρεπε.
Ομολογώ ότι κι εγώ απέφυγα να γράψω κείμενο την περασμένη Δευτέρα. Η ήττα από τον Άρη ειδικά και η κακή εικόνα της ομάδας με είχαν κάνει όχι απλώς αμφισβητία , αλλά απολύτως βέβαιο ότι η κατάρρευση βρισκόταν προ των πυλών. Θα έπρεπε να γνωρίζω καλύτερα.
Η Μάντσεστερ Σίτι, η Ρεάλ Μαδρίτης, η Μπάγερν, η Παρί Σεν Ζερμέν πιθανόν και να μπορούν να επιτύχουν χωρίς το συστατικό της πίστης του περίγυρου τους, χωρίς την πλήρη ενότητα οπαδών και ομάδας. Για άλλα κλαμπ όμως είναι αδύνατον. Για τον ΠΑΟΚ μέχρι πρότινος επίσης ήταν αδύνατον. Φέτος όμως διαψεύδει και αυτήν την συνθήκη.
Ο Ραζβάν (ο προπονητής με τον οποίο ο ΠΑΟΚ έχει πάρει ένα αήττητο πρωτάθλημα, δύο κύπελλα και έχει φτάσει δύο φορές στους “8” ποδοσφαιρικής διοργάνωσης, για όσους αναρωτιούνται ακόμα αν είναι ο κορυφαίος που έχει καθίσει στον πάγκο του) και οι παίκτες του, τρέφονται μεν από την πίστη και την ενέργεια της - καταπληκτικής και την Πέμπτη και γενικώς φέτος - Τούμπας μα δείχνουν να τρέφονται ακόμα περισσότερο από την αμφισβήτηση.
Και έχουν αποδείξει ξανά και ξανά πώς όταν όλοι τους έχουν ξεγραμμένους, βρίσκουν το κουράγιο, την δύναμη , την προσωπικότητα να τους διαψεύδουν. Το καλοκαίρι οι τρεις συνεχόμενες προκρίσεις έμοιαζαν αδύνατες. Τις πέτυχαν. Στον όμιλο η πρώτη θέση έμοιαζε σχεδόν αδύνατη. Την πήραν με δυο νίκες επί της Αϊντραχτ. Στο πρωτάθλημα η διεκδίκηση έμοιαζε με μακρινό όνειρο. Ο ΠΑΟΚ τελείωσε την κανονική διάρκεια πρώτος και βρίσκεται ακόμα μόλις δύο βαθμούς μακριά από την κορυφή. Στο κύπελλο ο αποκλεισμός μετά την ήττα στην Τούμπα από τον ΠΑΟ θεωρούνταν βέβαιος. Ο ΠΑΟΚ πήγε στην Λεωφόρο, νίκησε, στρίμωξε τον Παναθηναϊκό στα σχοινιά και αποκλείστηκε εξαιτίας μιας σπανιότατης ποδοσφαιρικής συναστρίας.
Και μετά ήρθε η ρεβάνς με την Ντινάμο να επισφραγίσει όλα τα παραπάνω με τον πιο εκκωφαντικό, τον πιο αποστομωτικό τρόπο. Οι αμφισβητίες ας συνεχίσουν να αμφισβητούν λοιπόν, τούτο ξέρουν καλύτερο από τον καθέν. Προσωπικά δεν θα βρεθώ ποτέ ξανά ανάμεσά τους.
Διότι είδα το αγριεμένο πρόσωπο μιας ομάδας που πιστεύει στον εαυτό της, ακόμα και όταν ουδείς άλλος είναι διατεθημένος να το κάνει. Και μετά είδα και θυμήθηκα τι μπορεί να πετύχει ο ΠΑΟΚ όταν προπονητής, παίκτες και κοινό συντονιστούν, συσπειρωθούν, πιστέψουν.
Είδα το αληθινό και αγριεμένο πρόσωπο της ποδοσφαιρικής πίστης. Οπότε, όπως το έθεσαν πριν από πολλά χρόνια οι Monkees: Then I saw her face. Now i,m a believer!
