Η γη αναταράχθηκε. Κοίταξε το φυλακτό στο χέρι του. Σκέψεις; Δεν υπάρχει χρόνος για σκέψεις. Μια γρήγορη συμβουλή στον Γιώργο Μασούρα για τις εκτελέσεις πέναλτι απέναντι στον Ντομινίκ Λιβάκοβιτς, μια τυπική χαιρετούρα με τον απέναντι γκολκίπερ και η μοναξιά. Η απέραντη μοναξιά του τερματοφύλακα. Μόνος σα μονομάχος στην αρένα και ο κόσμος να περιμένει να τον κατασπαράξουν τα λιοντάρια. Γι’ αυτό δεν προετοιμάζει ο κόσμος τους τερματοφύλακες; Με τον ίδιο τρόπο δεν τον κατασπάραξε κάποτε η αρένα στο Στάδιο Καραϊσκάκη; Σκάρτα 19 χρόνια ζωής τότε. Σκάρτα 22 σήμερα. Η γη αναταράχτηκε. Ποια γη θα μπορούσε να σταθεί εμπόδιο όταν είναι να σπάσει μια κατάρα;
Ανάθεμά σε Κωνσταντή!
Το όνομά του θα το έβρισκες παντού. Αρκεί να ήξερες να ψάξεις… Από τους αγώνες στίβου, όπου λάμβανε μέρος ως παιδί, μέχρι τις ιστοσελίδες για τις ακαδημίες ποδοσφαίρου. Θα έβρισκες το Aegean Cup που κατέκτησε με την Εθνική Παίδων στην Τουρκία το 2017, πολύ πριν κατακτήσει την Τουρκία με τον Ολυμπιακό. Θα έβρισκες τις συναντήσεις του με τα παιδιά – κάθε φορά που επιστρέφει στα Χανιά μιλάει στα παιδιά. «Δεν πρέπει να αμελήσετε ποτέ το σχολείο». Θα έβρισκες μια συνέντευξη σε σχολική εφημερίδα, επειδή η παιδική του δασκάλα τού ζήτησε να τη δώσει και θα έβρισκες συνέντευξη σε ραδιοφωνικό σταθμό, στην οποία εξιστορούσε τη ζωή του. Και η ζωή του, η ως τώρα, ζωή του είχε πάντα την ίδια αρχή.
«Αυτό κοιτάζω, να γίνω επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Αλλά όχι αποκλειστικά αυτό γιατί το να γίνεις επαγγελματίας ποδοσφαιριστής είναι πολύ δύσκολο, ίσως κι ακατόρθωτο. Κοιτάμε και το σχολείο γιατί είναι πάρα πολύ σημαντικό. Άμα δε γίνεις ποδοσφαιριστής, που το πιο πιθανό είναι να μη γίνεις- εννοώ «καλός» ποδοσφαιριστής- πρέπει να έχεις σαν προτεραιότητα το σχολείο». Ο πήχης μπήκε ψηλά. Όχι και τόσο μεγάλο πρόβλημα, όταν ανάμεσα στα άλλα, έχεις δοκιμάσει και στο άλμα εις ύψος. Ο Κωνσταντίνος Τζολάκης ήξερε ότι θέλει να παίξει ποδόσφαιρο. Ήξερε ότι θα είναι τερματοφύλακας. Ήξερε ότι είναι καλός. Όμως, οι γονείς του, ήταν πάντοτε ξεκάθαροι: Δε θα έπρεπε ποτέ να αφήσει τα μαθήματά του.
Τρίτη δημοτικού, ήτοι περίπου εννέα ετών ξεκινάει στην ακαδημία Ιωνία 2000. Ταυτόχρονα κάνει και ατομικές προπονήσεις με τον Γιώργο Μουντάκη, νυν προπονητή τερματοφυλάκων στον Παναθηναϊκό. Ακολούθησε η ΑΕ Κυδωνίας, πριν έρθει ο Πλατανιάς και φυσικά ο Ολυμπιακός. Ο Κωνσταντίνος, Κωνσταντής στη λεβεντομάνα Κρήτη, έμοιαζε πάντα να ξέρει τη μοίρα του. Τερματοφύλακας διάλεξε να γίνει, η δικαιοσύνη δεν απαντάται συχνά για αυτή τη θέση. Ακόμα κι αν είσαι 14ων ετών.
«Είχαμε κάνει έναν meeting με τον Κώστα Γκολέμη, τον Κωσταντή και τον άλλο τερματοφύλακα της Κ15, τον Δημήτρη Σκουμπάκη, ο οποίος επίσης εξελίχθηκε και αυτή τη στιγμή σπουδάζει και αγωνίζεται στο Πανεπιστημιακό Πρωτάθλημα των ΗΠΑ. Επειδή βλέπαμε ότι ο Κωσταντής έχει πολύ ψηλό… ταβάνι και παρότι ήταν μικρότερος από τον Δημήτρη και θεωρητικά έπρεπε να πάρει ο μεγαλύτερος τις πιο πολλές συμμετοχές, αποφασίσαμε να τους μοιράσουμε τα παιχνίδια. Η πρώτη συνάντηση έγινε για να τους ανακοινώσουμε ότι θα τα μοιραστούν, παρότι δεν ήταν και το πιο σωστό προπονητικά. Ο Δημήτρης συμφώνησε αμέσως, αλλά ο 14χρονος Κωσταντής είπε: «Διαφωνώ κόουτς. Πρέπει να παίζει ο καλύτερος»».
Ήταν και ο Γιώργος Ριτζάκης, ο άνθρωπος που μοιράστηκε την παραπάνω ιστορία, ένας από τους προπονητές που το έβλεπαν να έρχεται. Και μην απορείτε καθόλου: Εννοείται πώς το έβλεπαν να έρχεται και στην Ευρώπη. Ως συνήθως, πριν το αντιληφθούμε ή το εκτιμήσουμε αρκούντως στην Ελλάδα.
Παίρνει τα όρη πίσω του και τα βουνά μπροστά του
Χανιά, Βέλγιο, Πειραιάς. Θα μπορούσε να είναι και ένα φτηνό δρομολόγιο της Ryanair. Εξάλλου, σε τουριστικούς μήνες όντως σου βγαίνει φτηνότερα να ταξιδεύεις στην Ελλάδα, μέσω Ευρώπης, παρά απευθείας. Το δρομολόγιο του Κωνσταντή Τζολάκη ήταν παρεμφερές. Το 2017, 15 ετών τότε, βρέθηκε στην επαρχία της Λιμβουργίας. Ναι, εντάξει, στο Γκενκ. «Με ρώτησαν αν θέλω να πάω να δοκιμαστώ στη Γκενκ και τους είπα, ασφαλώς, με μεγάλη μου χαρά. Πήγα εκεί και ήταν πολύ διαφορετικές οι εγκαταστάσεις. Όλα ήταν διαφορετικά, ο τρόπος που δουλεύουν, τα πάντα. Έμειναν ευχαριστημένοι. Μου είπαν ότι θα με παρακολουθούν».
Δοκιμάστηκε για μια εβδομάδα, επέστρεψε στην Κρήτη και, πλέον, ως μέλος του Πλατανιά αφιερώθηκε σε πιο γήινα όνειρα. Στα γήινα όνειρα που κάνει ο μέσος Έλληνας ποδοσφαιριστής. «Όταν ήμουν στον Πλατανιά είχα πρωταρχικό στόχο το σχολείο, να πάω σε ένα Πανεπιστήμιο, να σπουδάσω και να κάνω μια καριέρα. Γιατί είναι αρκετά δύσκολο έως απίθανο ένας Έλληνας να κάνει καριέρα στο ποδόσφαιρο». Ίσως, εντέλει, να μην ήταν και τόσο δύσκολο για τον ίδιο, όσο το φανταζόταν. Εκείνο που χρειάζεται πάντα είναι δουλειά, συνέπεια, ταλέντο και, φυσικά, τη συμπάθεια του σύμπαντος.
Το 2018, ας πούμε, το σύμπαν είχε κάποια σχέδια. Η Μίλαν που φημολογούταν ότι ενδιαφέρεται για τον Κωνσταντίνο Τζολάκη, απέκτησε τον 18χρονο Αλεσάντρο Πλιτζάρι και ο Ολυμπιακός που ενδιαφερόταν για τον Αντώνη Στεργιάκη, είδε τη μεταγραφή να μην ολοκληρώνεται και στράφηκε προς τα Χανιά. Με 40.000 ευρώ ολοκληρώθηκε η μεταγραφή και ο Τζολάκης έπρεπε να ανηφορίσει προς Πειραιά. Ετών; 15 και μισό. Πρότυπο: Αντώνης Νικοπολίδης. Αγαπημένη ομάδα: Ολυμπιακός. Λεπτομέρεια: Το ταξίδι του μπαμπά.
«Ανέβηκε πρώτα ο πατέρας μου να μιλήσει με τους υπεύθυνους της ομάδας, να δει τις εγκαταστάσεις, το πού θα μένω και σε ποιο σχολείο θα πηγαίνω, γιατί όλα αυτά είναι σημαντικά. Μην ξεχνάμε ότι είμαι ακόμη μαθητής», θα έλεγε λίγο καιρό μετά για τη μεταγραφή του στον Ολυμπιακό και η εξέλιξη ήρθε λίγο διαφορετικά από το συνηθισμένο. Δεν ήταν εκείνο το βήμα-βήμα που με τρόπο κλισέ θέλουμε να πιστεύουμε ότι εξελίσσεται μια καριέρα. Ήταν άλμα προς άλμα. Και δεν έχουν όλα τα άλματα επιτυχία…
Με το φεγγάρι συντροφιά…
Το 2020 ήταν μια περίεργη χρονιά. Δύσκολη. Τραυματική. Απογοητευτική. Εκτός αν ήσουν μέτοχος σε εταιρία με αντισηπτικά ή ο Κωνσταντίνος Τζολάκης. Χωρίς να έχει παίξει ποτέ πριν σε επαγγελματικό επίπεδο, χωρίς καν να έχει συμμετοχή στη Superleague ή στο κύπελλο Ελλάδας με τον Πλατανιά, πριν κλείσει τα 18 του χρόνια, έπαιξε στην Τούμπα. Μάλιστα, θα πεις. Ντεμπούτο στην Τούμπα, με το 0-2 να γίνεται 3-2 και τον ίδιο να μη δείχνει ούτε καν με ένα βλεφάρισμα ότι τρέχει και κάτι. Το έλεγε και το εννοούσε ότι είχε αγχωθεί περισσότερο όταν έπαιξε στο φιλικό με τη Βιτορούλ, παρά στην Τούμπα. Το φιλικό με τη Βιτορούλ ήταν το καλοκαίρι του 2019, όταν έπαιξε και έπιασε και πέναλτι απέναντι στο Αμβούργο. Όμως, τώρα δε μιλάμε για το 2019, μιλάμε για το 2020. Το 2020, όταν έκανε ντεμπούτο στο πρωτάθλημα με αντίπαλο τον Άρη και την επόμενη μέρα έδωσε πανελλήνιες για να κυνηγήσει το όνειρο των σπουδών.
«Είμαι πολύ χαρούμενος από τη φετινή χρονιά που έχει περάσει. Έχω καταφέρει να συνδυάσω και το ποδόσφαιρο και το σχολείο. Πιστεύω έφτασα εκεί που ήθελα στο σχολείο και εκπλήρωσα τους στόχους. Θεωρώ ότι και στο ποδόσφαιρο έχω δουλέψει αρκετά και έχω βελτιωθεί για να φτάσω εκεί που πρέπει. Ήταν μία ιδιαίτερη εβδομάδα που τα είχε όλα. Είμαι πολύ χαρούμενος και ευγνώμων που με εμπιστεύτηκε ο προπονητής και έκανα το ντεμπούτο μου στο πρωτάθλημα. Είμαι και πολύ ευτυχισμένος που τελείωσε μία δύσκολη χρονιά όσον αφορά στο σχολείο».
Αν σου έλειπε η προοπτική για την ηλικία του Κωνσταντή Τζολάκη, η παραπάνω ιστορία σίγουρα θα σου την έδωσε. Το 2020 έδωσε πανελλήνιες, πέρασε στο Πανεπιστήμιο Πειραιά, σπουδάζει οργάνωση και διοίκηση επιχειρήσεων, παρακολουθεί κανονικές τις εξεταστικές και στον ελεύθερό του χρόνο πιάνει πέναλτι! Τα άλμα συνέχισαν, πίσω στο 2020. Έπαιξε βασικός στον τελικό με την ΑΕΚ, έγινε ο νεαρότερος παίκτης που φοράει το περιβραχιόνιο του αρχηγού του Ολυμπιακού, έστω και σε φιλικό ματς και, παράλληλα, συνέχιζε να τηρεί το χρονοδιάγραμμά του για το διάβασμα. «Το μοναδικό πράγμα που μου είπαν οι γονείς μου όταν ανέβηκα στον Ολυμπιακό ήταν να μην αφήσω τα μαθήματα γιατί δεν ξέρεις τι γίνεται στο μέλλον».
Όντως… Διότι τη σεζόν 2020-21 θα έπαιζε σε έξι ματς. Τη σεζόν 2021-22 θα έπαιζε σε οκτώ ματς, το εξής… ένα: Τα προκριματικά με την Λουντογκόρετς. Δέχτηκε τέσσερα γκολ σε τέσσερα πέναλτι. Δέχτηκε και κριτική. Έπρεπε να συνεχίσει. Το έκανε. Το έκανε όταν ένιωθε ότι ζούσε το παιδικό του όνειρο – φορούσε τη φανέλα της αγαπημένης του ομάδας, είχε μέχρι και προπονητή το είδωλό του. Το έκανε και όταν έπαιζε χωρίς να γνωρίζει ποιο και πού θα είναι το επόμενό του συμβόλαιο. Το έκανε και χθες! Γιατί ποτέ δεν είχε τίποτα ως δεδομένο. Αρκεί να είχε το φυλακτό του μπαμπά, την ευχή της μαμάς και ένα σύννεφο για άλογο.
