Στο τρίτο σκαλί του βάθρου του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος ανέβηκε η Εθνική γυναικών στο πόλο, ξορκίζοντας την κακοδαιμονία των 16 ετών εκτός Ολυμπιάδας, παίρνοντας παράλληλα το εισιτήριο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισίου το καλοκαίρι. Ένα μετάλλιο - το 13ο του ελληνικού πόλο -, το οποίο είχε αξία χρυσού για όλο το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα που μετά το τέλος του μικρού τελικού με την Ιταλία δεν συγκράτησε τα δάκρυα χαράς.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή! Η Εθνική γυναικών για δεύτερη συνεχόμενη φορά βρέθηκε στο βάθρο ενός Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος, γεγονός που κάνει ξεκάθαρη τη συνέπεια του ελληνικού πόλο στα υψηλά πατώματα των μεγάλων διοργανώσεων. Βέβαια, αυτό το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα είχε ειδικό βάρος για την ομάδα της Αλεξίας Καμμένου. Το... φάντασμα των Ολυμπιακών Αγώνων ήταν μπροστά στα μάτια του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος και γινόταν ολοένα και μεγαλύτερο βάρος στις πλάτες του.
Η μη συμμετοχή της Εθνικής γυναικών από το 2008 σε Ολυμπιάδα, καθώς και οι αρκετές αποτυχίες - ατυχίες της σε Τεργέστη (2012), Χάουντα (2016), Τεργέστη ξανά (2020), έφεραν μεγάλη υποτίμηση για το ρόστερ των Εθνικών ομάδων ανά τα έτη. Αυτό, προφανώς, μόνο αρνητικά λειτουργούσε στις Ελληνίδες παίκτριες με τη διοργάνωση του Αϊντχόφεν να μοιάζει πιο... μεγάλη απ' όσο θα έπρεπε.
Το πρώτο... άγχος έφυγε στην πρεμιέρα, με την μεγάλη νίκη επί της Ουγγαρίας με 14-12, δίνοντας «φτερά» στα κορίτσια για τη συνέχεια. Η βαριά ήττα από την Ολλανδία με 15-10 δεν είχε σημασία, μιας και η πρόκριση στα προημιτελικά ήταν δεδομένη. Επόμενη αντίπαλος ήταν η Γαλλία, σε ματς όπου η Εθνική ήταν καταιγιστική όπως απέδειξε και το τελικό σκορ 15-7.
Στα ημιτελικά η Ισπανία· μία «επανάληψη» του τελικού στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 2022. Εκεί, ήταν το πρώτο καμπανάκι για την Εθνική καθώς δεν εμφανίστηκε όσο ανταγωνιστική αναμενόταν. Το τελικό 13-5 δεν την τίμησε και προκάλεσε μεγάλη δυσαρέσκεια στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, με τους ψιθύρους υποτίμησης να κάνουν την εμφάνισή τους.
Όμως, η μεγάλη απάντηση ήρθε!
Στον μικρό τελικό η Ελλάδα ήταν κυριαρχική. Η άμυνα ζώνης, που προκάλεσε πολλά προβλήματα με τις πολύ αποτελεσματικές από την περιφέρεια Ισπανίδες, μπλόκαρε τις ιταλικές επιθέσεις. Η ανέπαφη εστία στην δεύτερη περίοδο, τα έξι μπλοκ και το 3/10 (30%) σε παίκτη λιγότερο απέδειξε την «γαλανόλευκη» ατσάλινη άμυνα.
Στο τέταρτο οκτάλεπτο, πιθανότατα, το άγχος κυριάρχησε τις Ελληνίδες παίκτριες με τις Ιταλίδες να βγάζουν αντίδραση και να ισοφαρίζουν (6-6). H αποκατάσταση της αλήθειας του ματς δεν άργησε... Η Νικόλ Ελευθεριάδου, αρχικά, ευστόχησε από τα έξι μέτρα και στο τέλος δύο εκπληκτικές άμυνες έδωσαν την μπάλα στην Εθνική για να γευτεί το νέκταρ της επιτυχίας και τα δάκρυα χαράς να πλημμυρίσουν τα πρόσωπα των παικτριών.
Οι πανηγυρισμοί ξεκίνησαν και η απάντηση δόθηκε με τον πιο ηχηρό τρόπο με την Αλεξία Καμμένου, η οποία - συγκινημένη - έδειξε με τις γροθιές της την οροφή του κολυμβητηρίου, να την επισημαίνει στις δηλώσεις της. «Οι προπονητές κι οι παράγοντες είναι για να αμφισβητούνται, αλλά όταν αυτό γίνεται με αθλήτριες κι έρχεται τέτοια απάντηση, είναι όλη για πάρτη τους» τελειώνοντας με τη φράση «για μένα οι αθλήτριες είναι η ζωή μου όλη».
Λόγια μίας προπονήτριας, η οποία έζησε όλο το άγχος των παικτριών της στην διοργάνωση. Μίας προπονήτριας που είδε τα δάκρυα των αθλητριών της, μετά το ματς με την Ισπανία. Μιας τεχνικού που σε μία τιτάνια στιγμή καριέρας της μίλησε πρώτα για την ομάδα της και μετά για εκείνη. Μιας προπονήτριας που ήξερε και καταλάβαινε το... βάρος που είχαν οι πολίστριες της, οι οποίες με την προσπάθειά τους έκαναν «χρυσή» πορεία παρά το γεγονός ότι ανέβηκαν στο χαμηλότερο σκαλί του βάθρου.
