«Δεν έπαιζα καλό τένις πριν (την indoor season) και δεν έκανα πολλή προπόνηση», παραδέχτηκε ο κορυφαίος Έλληνας τενίστας στη συνέντευξη τύπου μετά την πρόκριση στα ημιτελικά του Paris Masters. «Έκανα μερικές αλλαγές στην ομάδα μου και σε κάποια άλλα πράγματα, εξοπλισμό κλπ. Απλά δοκίμαζα νέα πράγματα. Δεν είχα τη σωστή νοοτροπία. Δεν ήμουν στο ίδιο πνεύμα εκείνη την περίοδο και μου κόστισε. Αλλά δεν πειράζει, γιατί έπρεπε να κάνω αυτές τις αλλαγές και να δοκιμάσω πράγματα. Απλώς αισθάνομαι ότι είναι από εκείνες τις στιγμές που προπονείσαι πολύ. Παραμένεις σε ένα πράγμα που λειτουργεί καλά για εσένα. Δεν προσπαθείς να βρεις λύσεις και απαντήσεις σε πάρα πολλά πράγματα. Απλώς δουλεύεις πάνω στα δυνατά σου σημεία και τα μεγαλύτερα πλεονεκτήματα του παιχνιδιού σου. Τελικά, υποθέτω, σιγά σιγά μπαίνεις σε αυτή τη ζώνη και σε αυτήν την περιοχή που αποδίδει λίγο περισσότερο από πριν, και φέρνει επίσης λίγη άνεση στη μέρα σου, στην καθημερινή σου προπόνηση και στις καθημερινές σου καταστάσεις αγώνων. Νομίζω ότι αυτό έγινε. Υπάρχει λίγη περισσότερη άνεση και υπάρχει λίγο καλύτερη κατανόηση του πώς μπορώ να κάνω πράγματα όταν μου δίνονται αυτά».
Στη συνέχεια ρωτήθηκε αν κατά κάποιο τρόπο ένιωθε «χαμένος» χωρίς τον πατέρα του. «Ναι, όντως. Σε όλους μας αρέσει να έχουμε ένα δίχτυ ασφαλείας γύρω μας. Αυτό που εννοώ με αυτό είναι να έχουμε ανθρώπους που γνωρίζουμε και νιώθουμε εξοικειωμένοι, ειδικά όταν ταξιδεύουμε σε όλες αυτές τις χώρες σε όλο τον κόσμο. Έχουμε την τάση να απομονωνόμαστε πραγματικά από τις ρίζες μας από όπου προερχόμαστε και από τους ανθρώπους μας, γιατί είμαστε, ειλικρινά, πολύ μακριά. Το να έχεις αυτό το δίχτυ ασφαλείας είναι πολύ σημαντικό όταν είσαι στο tour, όταν έχεις τους ανθρώπους σου, τους ανθρώπους με τους οποίους έχεις ξεκινήσει το ταξίδι και ανθρώπους που ίσως αναγνωρίζουν τα ταλέντα, τις δυνάμεις σου, τις ικανότητές σου περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο άτομο. Και το να τους απομακρύνω και όχι να τους εγκαταλείψω, αλλά να τους βάλω στο πλάι για λίγο, μπορεί μερικές φορές να προκαλέσει αβεβαιότητα και ίσως αμφιβολία, για παράδειγμα, θα μπορέσω να τα κυνηγήσω όλα αυτά μόνος μου και να δώσω συνέχεια σε όλα αυτά μόνος μου; Είναι επίσης ένα είδος ενηλικίωσης όπου, ξέρετε, είναι σημαντικό να κάνεις τα δικά σου βήματα για να ωριμάσεις περισσότερο και να αναπτυχθείς όχι μόνο ως παίκτης αλλά και ως άνθρωπος. Ήταν δύσκολο να είμαι μακριά του, γιατί ένιωθα ότι δεν υπήρχε τόσο μεγάλη δομή στο τένις μου σε καθημερινή βάση και όλα ήταν λίγο πιο χαλαρά από το συνηθισμένο».
Και πρόσθεσε: «Νομίζω ότι η ικανότητα του πατέρα μου είναι να μπαίνει πραγματικά στο γήπεδο και να με φτιάχνει, κατά κάποιο τρόπο, αν κάτι δεν πάει πραγματικά όπως θέλω. Ή ακόμα και σε αποτυχία και σε δύσκολες στιγμές, εξακολουθεί να είναι σε θέση να μπει μπροστά και αρνείται να φύγει από το γήπεδο εάν αυτό που πρέπει να δουλέψουμε ή να διορθώσουμε δεν διορθωθεί. Νιώθω ότι δεν μπορείς να το πετύχεις αυτό με άλλους προπονητές. Αυτό είναι το θέμα. Δούλεψα με άλλους ανθρώπους. Το μόνο πρόσωπο που θα ήθελα ποτέ να έχω δίπλα μου για να ταξιδεύει μαζί μου αν δεν ήταν ο μπαμπάς μου, θα ήταν ο προπονητής μου πίσω στο σπίτι. Αλλά δυστυχώς η κατάστασή του δεν του επιτρέπει να ταξιδεύει και να είναι μαζί μου. Αυτές είναι λοιπόν οι μόνες δύο επιλογές που είχα ποτέ και ο πατέρας μου ήταν εκεί για μένα. Πήρε τη θέση του πρώτου προπονητή μου και έκανε σχεδόν αυτό που μου έκανε εκείνος από τότε που ξεκίνησα το τένις. Είναι μια συνέχεια».
Τον τελευταίο καιρό παίζει εξαιρετικά, όμως είναι αυτό το καλύτερό του επίπεδο; «Δεν ξέρω ποιο είναι το καλύτερο επίπεδό μου. Είχα ένα αρκετά καλό επίπεδο στο Australian Open φέτος. Δεν ήταν το καλύτερό μου, αλλά ήταν πολύ καλό. Πολύ καλό ήταν και το επίπεδό μου ATP Finals στο Λονδίνο πριν από χρόνια. Και νιώθω ότι κάθε μεμονωμένο τουρνουά ή κάθε ευκαιρία που έχω να είμαι στο court, είναι μια νέα ευκαιρία για μένα να δείξω ίσως το καλύτερο επίπεδό μου. Δεν μπορώ να πω με σιγουριά ποιο ήταν το υψηλότερο επίπεδό μου. Ίσως το ATP Finals ή ίσως ακόμη και το Μόντε Κάρλο την πρώτη χρονιά που κέρδισα να ήταν ένα από τα καλύτερα. Αλλά αυτό είναι χώμα, όχι σκληρή επιφάνεια. Επομένως, αποφασίζουμε συνολικά ή ξεχωριστά σε κάθε επιφάνεια; Υπάρχουν πολλοί παράγοντες που πρέπει να συμπεριληφθούν. Οπότε πραγματικά δεν ξέρω ποιο είναι το καλύτερο επίπεδο μου. Για κάθε αγώνα που παίζω πολύ καλά, είμαι ευχαριστημένος. Υποθέτω ότι το καλύτερο επίπεδό μου θα ήταν να νικήσω παίκτες ψηλά στο ranking χωρίς να χάσω πολλά γκέιμ. Έχει συμβεί μερικές φορές στην καριέρα μου, όχι πολύ, οπότε μάλλον θα θεωρούσα αυτό πολύ καλό ματς. Αλλά ειλικρινά, ο στόχος μου δεν είναι μόνο ο αγώνας, είναι όλη η εβδομάδα. Πιθανότατα θα απαντούσα σε αυτήν την ερώτηση μόλις ολοκληρωθεί η καριέρα μου».
