Όταν ο Μπίλι Κρίσταλ και η Μεγκ Ράιαν πρωταγωνίστησαν στο πολυβραβευμένο «When Harry Met Sally», ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς έπαιζε πλέι μέικερ στην Ενωμένη Γιουγκοσλαβία και ο Κώστας Σλούκας δεν είχε καν γεννηθεί. Σχεδόν 35 χρόνια μετά, στο Βελιγράδι, το σενάριο της ταινίας αναβίωσε σε μια διαφορετική εκδοχή.
Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς συνάντησε τον Κώστα Σλούκα και του είπε δυο κουβέντες στο αυτί, όταν κάθε συμβουλή μπορεί να αποδειχθεί σωτήρια τη στιγμή που κρατιέσαι από ένα κλαδί και από κάτω βλέπεις γκρεμό…
Όταν ο Ματίας Λεσόρ σκόραρε και πήρε το φάουλ από τον Σόρκιν, τα μάτια του γούρλωσαν και ούρλιαξε προς το σημείο που καθόταν ο άνθρωπος που αναμόρφωσε την καριέρα του…
Λίγο νωρίτερα, όταν ο κορυφαίος προπονητής στην ιστορία των ομαδικών σπορ, έκανε την είσοδό του στη «Χάλα Πιονίρ», ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος έφυγε από τη θέση του, κατέβηκε δέκα σειρές, πήδηξε πάνω στα καθίσματα, αγκάλιασε και φίλησε τον Ζοτς…
Κι έπειτα, ήρθε η ραψωδία του Ναν και του Σλούκα. Κάτι σαν ένα σύγχρονο Γκάλης-Γιαννάκης, μια νύχτα από άλλη εποχή, ένα αμερικανό-βαλκανικό δίδυμο σαν αυτό που, μαντέψτε, υπό τις οδηγίες ποιου κατέκτησε back to back την Ευρωλίγκα. Ο Ναν ήταν εκεί, εκκωφαντικός, και στο Game 3 σχεδόν σαν υπεράνθρωπος από κόμικ που σηκώνεται πιο ψηλά από όλους, ο Σλούκας ήταν το μόνο ματς της σειράς που πήρε απουσία κι αυτό δεδομένα το έφερε βαρέως.
Όταν το πρωί της ενδιάμεσης μέρας μεταξύ των δύο αγώνων ξύπνησε και κατέβηκε στο λόμπι του Crown Plaza, έπεσε πάνω στον μπασκετικό του πατέρα. Ο Ζέλικο δεν έκανε καμία περισπούδαστη ανάλυση, δεν θα το έκανε ποτέ λόγω θέσης, παρά μόνο μετέφερε δυο κουβέντες που ήξερε ότι θα εντυπωθούν σαν… χαλκομανία στο μυαλό του Σλούκα: «Κώστα ηρέμησε… Ηρέμησε και παίξε το μπάσκετ που ξέρεις… Τους έχετε».
Η… ντοπαμίνη πέρασε, τη συνέχεια την ξέρουν όλοι. Ο πρωταγωνιστής… πρωταγωνίστησε, ο άνθρωπος πίσω από τα φώτα και τις κάμερες, έφυγε από τη «Χάλα Πιονίρ» γεμάτος και με ένα χαμόγελο.
Κι οι παλαιότεροι σοφοί που έλεγαν πως το αίμα νερό δεν γίνεται, κάτι θα ήξεραν…
Όταν ο φίλος του Πάρης Δερμάνης κατέρρευσε μπροστά στα μάτια όλων στην προπόνηση, και το σοκ ήταν διάχυτο, η πρώτη εντολή ήρθε από τον ιδιοκτήτη του Παναθηναϊκού. «Κάντε ό,τι είναι δυνατόν για να σωθεί». Το επόμενο τηλέφωνο, όπως αποκαλύψαμε και στη Magic Euroleague, ήταν από τον Ζέλικο. Εκείνος μίλησε με τους γιατρούς του πανεπιστημιακού νοσοκομείου του Βελιγραδίου, εκείνος πήρε τον GM της Παρτιζάν, Ζόραν Σάβιτς και του ζήτησε να μεταβεί άμεσα στο νοσοκομείο. «Θέλω να αντιμετωπίσετε το περιστατικό σα να ήρθε άνθρωπος της οικογένειας μας».
Και το έκαναν τη στιγμή που κάθε δευτερόλεπτο μετρούσε. Κι ο Πάρης πήγε και ήρθε, χάρη στη συμβολή όλων αυτών των ανθρώπων που δεν επιδίωξαν καμία προβολή, που δεν θέλησαν να πιστωθούν τίποτα από όλα αυτά που αναφέρονται παραπάνω. Αυτό έχει μεγαλύτερη αξία από το σουτ του Ναν, από μια άμυνα του Σλούκα. «Γιατί αν εμείς χάναμε θα υπήρχε αύριο, αλλά στην περίπτωση του Πάρη;» όπως ορθά διαπίστωσε ο Ματίας Λεσόρ λίγα λεπτά μετά το 2-2.
Κάπως έτσι, με περιπέτειες, συναντήσεις που ξύπνησαν μνήμες από άλλες εποχές, ένα ακόμα ταξίδι ολοκληρώθηκε. Κι ο προορισμός παραμένει πιο ζωντανός από ποτέ. Ένα ματς, το ματς της 12ετίας για τον Παναθηναϊκό. Που δεν θα είναι πάρτι αλλά μάχη απέναντι σε μια ομάδα που έχει το καλύτερο επιθετικό flow σε όλη την Ευρωλίγκα, μια ανεξάντλητη ροή επίθεσης. Αλλά φέτος, σε όλα τα δύσκολα, τα χωρίς αύριο ραντεβού ο Παναθηναϊκός ήταν εκεί.
Ένα ραντεβού που αν φιξαριστεί θα φέρνει την υπογραφή ενός ανθρώπου που ταυτίστηκε όσο κανείς άλλος με την πολιτική του κλαμπ στην εποχή Δημήτρη Γιαννακόπουλου. Του Εργκίν Αταμάν. Εξωστρέφεια, επιθετική στάση παντού, διαχείριση προσωπικοτήτων, κοινές θέσεις μαι ιδεές σε καθοριστικά ζητήματα που άλλοι θα έκαναν πίσω. Αν οδηγήσει δε και τον Παναθηναϊκό στη γη της επαγγελίας, μένει στην ιστορία, δικαιώνει και δικαιώνεται. Τρίτη κοντή γιορτή
