Το ευρωπαϊκό μπάσκετ έχει ζήσει πολλές φορές περιπτώσεις ομάδων που επενδύουν και «χτίζουν» καλά σύνολα, διεκδικώντας κορυφές. Αυτή η περιγραφή, είναι φτωχή για να περιγράψει αυτό που έκανε ο Παναθηναϊκός τη σεζόν που ολοκληρώθηκε στον απόλυτο βαθμό. Τόσο λόγω του legacy που έτσι κι αλλιώς κουβαλούσε, όσο και για τη συνολική αφύπνιση του κλαμπ. Οικονομικά, διοικητικά, κόσμος, προοπτική, τα πάντα.
Δεν ήταν λοιπόν μια… ξερή αύξηση μπάτζετ. Ο Παναθηναϊκός ήρθε με διάθεση «έκρηξης» που δεν άφησε τίποτα όρθιο στο πέρασμά του. Μια κατάσταση που όλες οι κορυφαίες ευρωπαϊκές ομάδες δεν μπόρεσαν να διαχειριστούν και πλέον αναγκαστικά θα… χορέψουν στο ρυθμό που επιλέγουν οι «πράσινοι» ως η κορυφαία δύναμη του ευρωπαϊκού μπάσκετ.
Αυτό ακριβώς και μάλιστα σε μεγαλύτερο βαθμό, είναι αναγκασμένος να κάνει και ο Ολυμπιακός. Επειδή έχει να αντιμετωπίσει τον Παναθηναϊκό και να τον φτάσει, τόσο εντός όσο κι εκτός Ελλάδας. Παράλληλα, είναι πάντα το συγκρίσιμο μέγεθος που καθορίζει την επιτυχία ή την αποτυχία. Όσο καλά κι αν πήγε η ομάδα του λιμανιού, πρωτάθλημα Ευρώπης και πρωτάθλημα Ελλάδος απέναντι στον Ολυμπιακό, είναι αποτελέσματα για τους «πράσινους» που καθιστούν άκρως αποτυχημένη τη σεζόν των «ερυθρόλευκων».
Σε περίπτωση που ο Ολυμπιακός είχε τερματίσει τρίτος στην Ευρώπη αλλά κατακτούσε κάποιος άλλος την Euroleague και αν έπαιρνε το πρωτάθλημα εντός συνόρων κόντρα σε έναν απαξιωμένο Παναθηναϊκό, όπως ήταν τα προηγούμενα 2-3 χρόνια, τότε αυτή τη στιγμή τα δεδομένα θα ήταν πολύ διαφορετικά.
Η πρόταση στον Σάσα Βεζένκοφ δεν θα έφθανε σε αυτά τα τεράστια ποσά για δεδομένα Ολυμπιακού. Οι σκέψεις για ενίσχυση ελληνικού κορμού, δεν θα έφερναν κοντά τη συμφωνία με τον Ντόρσεϊ δίνοντας επίσης ένα μεγάλο συμβόλαιο. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας ενώ είχε ένα χρόνο ακόμη συμβόλαιο, δεν θα είχε περάσει απ’ τα γραφεία για να επιβραβευτεί με νέο συμβόλαιο και επέκταση ενός ακόμη έτους. Και φυσικά δε θα γινόταν κουβέντα για παικταρά σκόρερ στην περιφέρεια, τύπου Φουρνιέ.
Βγάζοντας τον Παναθηναϊκό απ’ την εξίσωση, θα είχαμε ξανά… my way στο λιμάνι και φιλοσοφία προπονητή. Οι προτάσεις θα ήταν μικρές και αν γουστάρουν οι παίκτες να έρθουν να παίξουν με τους όρους που θέτει ο Ολυμπιακός. Αυτά που ακούγαμε μέχρι και το περασμένο καλοκαίρι. Αλλά η πίεση που ασκεί η σεζόν-μύθος και η τόσο δυναμική επιστροφή του Παναθηναϊκού, κάνουν όλες αυτές τις υπερβολικές αναφορές για να δικαιολογηθεί μια κατάσταση τρεις το λάδι τρεις το ξύδι, να μη στέκουν. Διότι το… κύμα που άφησε στο πέρασμά του το «τριφύλλι», έχει παρασύρει τα πάντα στον Ολυμπιακό. Η πίεση είναι τεράστια και μεταφέρεται έντονα από τη συνολική ατμόσφαιρα γύρω απ’ τον οργανισμό. Κυρίως απ’ τον κόσμο.
Ο Παναθηναϊκός και τα δικά του πεπραγμένα, είναι ο βασικός λόγος που ίσως να μετατρέψει τον Ολυμπιακό σε πραγματικό διεκδικητή στην Euroleague και όχι ένα εξαιρετικό σύνολο με τη μόνιμη δικαιολογία της διαφοράς μπάτζετ, μένοντας ικανοποιημένο από την προσπάθεια και όχι το αποτέλεσμα.
Η πίεση των «πράσινων» λοιπόν, βοηθά την Ελλάδα να μπορεί να λέει πλέον πως διαθέτει δύο ομάδες πραγματικές διεκδικήτριες και όχι να πανηγυρίζουν που έφτασαν κοντά.
Όσο κι αν αυτή την κόντρα των «αιωνίων» την βλέπουμε τοξική, η αλήθεια είναι πως η δυναμική και οι δυνατότητες του Παναθηναϊκού, αναγκαστικά βάζουν ξανά στο παιχνίδι τον Ολυμπιακό. Για παίκτες επιπέδου, με διαθέσιμο μπάτζετ και διάθεση πραγματικής επένδυσης.
