Από την απόλυτη εξουσία του ανθρώπινου ματιού της ομάδας διαιτησίας (και εκείνη την ελεεινή θεωρία Μπλάτερ ότι το λάθος είναι μέρος της μαγείας του παιγνιδιού) ως την απέναντι άκρη να γίνεται ο διαιτητής κομπάρσος και τις αποφάσεις να τις καθορίζει η τηλεόραση, το Ποδόσφαιρο πήρε τον χρόνο του και φαίνεται πως επιτέλους φτάνει στο σημείο της χρυσής ισορροπίας. Το EURO 2024, αβίαστα μπορούμε να το θεωρήσουμε ως το σημείο επίτευξης της χρυσής ισορροπίας.
Ενόσω η βοήθεια της τεχνολογίας παραμένει ανεκτίμητη και τα ακαταμάχητα εργαλεία προς αυτή την κατεύθυνση βλέπουμε να πολλαπλασιάζονται, ο διαιτητής ξαναβρίσκει τον κυριαρχικό ρόλο. Αποτινάσσει την πίεση να σφυρίξει πέναλτι αυτό που μοιάζει σαν πέναλτι στο πέμπτο ριπλέι, μόνο και μόνο για να μη του πουν ότι (ενώ το έδειξε η tv) δεν το σφύριξε. "Του έξυσε τη φτέρνα" ή "του πάτησε το μικρό δαχτυλάκι" επάνω στον φυσιολογικό βηματισμό αντίπαλων παικτών, "τον ακούμπησε" και τον έκανε και τον έδειξε, τα soft πέναλτι γενικώς, μας τελείωσαν.
Οι αριθμοί, έρχονται και επιβεβαιώνουν. Στο EURO 2020 όταν ακόμη ψάχναμε τη μπαλάντζα, στα 24 ματς (πρώτη και δεύτερη αγωνιστική ομίλων) καταλογίστηκαν εννέα πέναλτι. Στο EURO 2024, στα αντίστοιχα 24 ματς, τα πέναλτι είναι...λιγότερα από τα μισά. Μόλις τέσσερα! Οι var παρενέβησαν, για να δοθούν δύο (που ξέφυγαν από το μάτι) στα τέσσερα. Και για να ανακληθεί ένα, που δόθηκε σε μαρκάρισμα έξω από την περιοχή. Ο Γάλλος Τουρπέν με το υφάκι, στην πρεμιέρα Γερμανία-Σκωτία, δεν μας τα είπε καλά. Δεν τον βλέπω καλά, και για τη συνέχεια της διοργάνωσης.
Σε όλα τα άλλα περιστατικά, support (και ξανά support) στον διαιτητή αγωνιστικού χώρου. Ο,τι είδε κι ό,τι έδωσε. Η χρήση του video, εντύπωσή μου είναι ότι ουδέποτε υπήρξε τόσο φειδωλή και τόσο στοχευμένη όσο τώρα. Επίσης, τόσο ανοιχτή έναντι του κοινού. Και τόσο γρήγορη, με τη μοναδική εξαίρεση της πράγματι αδικαιολόγητης (περίπου δίλεπτης, ή κάτι τέτοιο) καθυστέρησης για το "γκολ" της Ολλανδίας στο μηδέν-μηδέν με τη Γαλλία.
Τα Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα και τα Παγκόσμια Κύπελλα, παραδοσιακά δίνουν τον τόνο της πολιτικής στο σπορ. Εάν λοιπόν, από τον Αύγουστο μπουν σε αυτή την, ας την πούμε, "γραμμή Ροζέτι" οι διαιτητές και στα εθνικά πρωταθλήματα αλλά και στα Κύπελλα Ευρώπης, σωθήκαμε! Ηδη σωθήκαμε δε, ένα άλλο ευχάριστο νέο που σας έχω, από τα "καροτσάκια" στους ρέφερι. Η τροποποίηση να πλησιάζει (για να μιλήσει με τον ρέφερι) μόνον ο αρχηγός, παρατηρούμε ότι λειτούργησε άμεσα και...πανηγυρικά. Ανέλπιστα, σχεδόν. Βασιλεύει πλέον στο γήπεδο, γενικώς ηρεμία. Μονάχα μία (αναπόφευκτη) κόκκινη κάρτα, από αγωνιστική αδεξιότητα, όχι από εκνευρισμό, στις 24 αναμετρήσεις.
Αφιερώσαμε κάπου 36 ώρες, για να δούμε αυτές τις 24 αναμετρήσεις. Αξιζε, ο χρόνος μας; Μία ώρα στις τριάντα έξι, οπωσδήποτε τον έκανε να αξίζει. Για την ακρίβεια, εβδομήντα λεπτά. Τα εβδομήντα λεπτά της Ισπανίας, με την Ιταλία. Μία άμεση, γρήγορη, ολόφρεσκη, θεαματική Ισπανία, με βεριτάμπλ εξτρέμ, με βεριτάμπλ σέντερ-φορ, με αδιαπραγμάτευτη προσήλωση στις δεύτερες μπάλες, άρα και με καταιγισμό επιθέσεων που ανανεώνονταν ασταμάτητα, δεν άφησε στην Ιταλία ούτε ανάσα ούτε ευκαιρία.
Η επιρροή του προπονητή, είναι ολοφάνερη. Η (νέα) ταυτότητα, οι ιδέες, οι επιλογές. Ο προπονητής έφερε στο προσκήνιο, την ίδια τη ρίζα του. Βασκική σχολή. Αρτέτα, Σάμπι Αλόνσο, Βαλβέρδε, Ιραόλα, Εμερι, Μεντιλίμπαρ. Η χρονιά τους. Καλύτερα, η εποχή τους. Η χρονιά επίσης, των εξήντα-άνω. Το σημειώσαμε τον Μάιο με Γκασπερίνι, Μεντιλίμπαρ, Αντσελότι. Το επαναλαμβάνουμε, τον Ιούνιο. Ο Ντε Λα Φουέντε, είναι 63 ετών. Αυτά τα 70 λεπτά, είναι η καλύτερη Ισπανία των τελευταίων 12 χρόνων. Στο διάστημα, μετά το EURO 2012 έως σήμερα.
Τόσο καλή που τουλάχιστον δύο ποδοσφαιριστές, θα έπαιζαν βασικοί και στην υπερομάδα του 2012. Ο Καρβαχάλ, στη θέση του Αρμπελόα. Ο Ρόδρι, στη θέση του (διότι πρόκειται, όντως, για βελτιωμένο μοντέλο) Μπουσκέτς. Ως εκεί, μη το παραξηλώσουμε. Ο Λε Νορμάν και ο Λαπόρτ δεν θα έπαιζαν, στις θέσεις του Πικέ και του Σέρχιο Ράμος. Ο Κουκουρέγια, δεν θα έπαιζε στη θέση του Αλμπα. Ούτε βέβαια ο Πέδρι, στου Τσάβι. Ο Μοριέντες δεν θα έπαιζε, στη θέση του Σεσκ Φάβρεγας. Καν ο Λαμίν Γιαμάλ και ο Νίκο Ουίλιαμς, στις θέσεις του Σίλβα και του Ινιέστα. Φυσικά δεν θα έπαιζε ο Ουνάι Σιμόν, στη θέση του Κασίγιας. 'Η ο Ογιαρθάβαλ, αντί του Φερνάντο Τόρες. Και ο καλύτερος χαφ που είδαμε σε αυτά τα 24 ματς του EURO 2024 να κάνει ποδόσφαιρο, ο Φαμπιάν, για να έμπαινε στην ομάδα του 2012 θα έπρεπε να βγάλει έξω τον Σάμπι Αλόνσο.
Ξεπρόβαλε κιόλας, στον ορίζοντα του τουρνουά, όχι αχνά, απεναντίας σε αδρές γραμμές, ο προημιτελικός Ισπανία-Γερμανία. Wow! Η Γερμανία ελεγχόμενα, αγώνα με αγώνα, αναπτύσσει βηματισμό. Ο προπονητής έχει αρκετές ημέρες (και δύο αγώνες ως τότε) για να δει τι θα κάνει, πρωτίστως με τους δαιμονισμένους ακραίους της Ισπανίας. Ο Ντι Λορέντσο και ο Ντιμάρκο, έπαθαν σκοτοδίνη. Θα εγκαταλείψει ο Νάγκελσμαν στην ίδια μοίρα, τον Κίμιχ και τον Μίτελστεντ; Δεν τον παίρνει, να το κάνει.
Στο μεταξύ, η ήττα ήταν η πιθανή ευεργεσία της κατόχου του τροπαίου μεν, περιορισμένου ταλέντου δε, Ιταλίας. Εφυγε η Σκουάντρα από το μονοπάτι της Γερμανίας, και κατευθύνεται (για τον προημιτελικό) προς εκείνο της, έως τώρα ληθαργικής, Αγγλίας. Της ομάδας που κατ' εξοχήν, η Αγγλία, ή το αλλάζει δραστικά ή βουλιάζει. Επειτα βέβαια, στον ημιτελικό, είναι η Γαλλία. Μια Γαλλία, προς το παρόν en mode ralenti. Περιμένουμε ότι θα ανάψει, αργά ή γρήγορα, η μηχανή.
Την ημέρα που το EURO 2024 επρόκειτο να εκκινήσει, δώσαμε εκτίμηση οκτώ ομάδων για τον προημιτελικό γύρο. Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία, Αγγλία, Πορτογαλία, Ολλανδία, Βέλγιο. Είμαστε...εντός στόχου. Και οι οκτώ θεωρώ πως θα είναι, για αρχή, στους "16". Πιθανόν, ή πιθανότατα, με μια εύλογη αμφιβολία για την Αγγλία, αυτές οι οκτώ να είναι και αυτούσιο το κάδρο των "8".
Οι ομάδες, βλέπουμε ότι είναι "κοντά". Δεκαπέντε (στα 24) ματς, είτε ήρθαν ισόπαλα είτε κρίθηκαν στο ένα γκολ. Αλλα δύο ματς, έφυγαν από το +1 γκολ (στα +2) μετά το 90'. Μπαίνουμε στην τρίτη, την τελευταία, αγωνιστική των ομίλων και από τις 24 ομάδες μονάχα για τρεις είναι σίγουρο τι θα κάνουν μετά. Η Πολωνία επιστρέφει σπίτι. Ισπανία και Πορτογαλία, ξέρουν πού/πότε παίζουν στους "16". Οι 21 στις 24, ένας θρίαμβος του format, ακόμη έχουν "για κάτι" να παίξουν στον τρίτο αγώνα. Σε κάτι, να προσβλέπουν. Το αντίστοιχο, προμηνύεται και στα Κύπελλα Ευρώπης από τον Σεπτέμβριο με το καινούργιο format. Ο αριθμός των ματς δίχως διακύβευμα, μειώνεται εντυπωσιακά.
Τη διαφορά εδώ, στο ενδιαφέρον ως το τέλος, εννοείται πως την κάνει ο σκοτωμός των ομάδων για τις τέσσερις "τρίτες θέσεις". Η προτέρα εμπειρία, 2016 και 2020, δηλοί ότι με τρεις βαθμούς και μία "συμπαθητική" διαφορά τερμάτων (ως -1 γκολ) συνεχίζεις στους "16". Το κατάφερε η Ουκρανία, στην προηγούμενη διοργάνωση. Τρεις βαθμοί, 4-5 γκολ, πέρασε. Η Φινλανδία με τρεις βαθμούς αλλά 1-3 γκολ, αποκλείστηκε. Οπως αποκλείστηκαν το 2016, η Τουρκία με τρεις βαθμούς και 2-4 γκολ, και η Αλβανία με τρεις βαθμούς και 1-3 γκολ. Ενα γκολ που έφαγες ή δεν έφαγες στο 90'+, ένα γκολ που έβαλες ή δεν έβαλες στο 90'+, μπορεί να είναι όλη η απόσταση πρόκρισης/αποκλεισμού.
Εφέτος ωστόσο, υπολογίζω ότι θα προκύψει το διαφορετικό. Το πρωτοφανές. Να κατεβεί το όριο, όσο ποτέ. Ομάδα να προκριθεί στους "16", ακόμη και με δύο βαθμούς. Βασικά, δεν το υπολογίζω. Το θεωρώ, βέβαιον.
