Το κυρίαρχο ζητούμενο για τον Παναθηναϊκό στη μεγάλη εικόνα της φετινής σεζόν από αμιγώς ποδοσφαιρικής πλευράς, δεν ήταν τόσο το αποτέλεσμα του ντέρμπι της Νέας Φιλαδέλφειας. Οσο το «ματσάρισμα» της ΑΕΚ. Εάν «την έχει» ή όχι. Στο «τώρα», αλλά κυρίως στο «μετά», ήτοι στα πλέι οφ.
Προφανώς και παίζει ρόλο το αποτέλεσμα ενός ντέρμπι, δεν υπονοούμε ότι ήταν αδιάφορο. Προς Θεού. Απλώς άπαντες γνωρίζουμε ότι στα πλέι οφ… ξυρίζουν τον γαμπρό.
Εκεί καθορίζεται ο τίτλος κι όχι στην κατάταξη της κανονικής διάρκειας του πρωταθλήματος.
Η Ενωση θα είναι δεδομένα ένας από τους βασικούς αντιπάλους του Παναθηναϊκού, αν όχι ο βασικότερος, στη διεκδίκηση του πρωταθλήματος και το κυρίαρχο ποδοσφαιρικό θέμα που έχριζε ανάλυσης και αυτοκριτικής στο τριφύλλι, από πέρυσι ακόμα, ήταν η αίσθηση πνευματικής υπεροχής και αυτοπεποίθησης που έβγαζε η ΑΕΚ στις πιο πρόσφατες μεταξύ τους αναμετρήσεις, ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων.
Ποδοσφαιρικά η ΑΕΚ είναι η ομάδα που επενδύει περισσότερο από κάθε άλλη στο «ένας εναντίον ενός» σε άμυνα και επίθεση, στα τρεξίματα, στη δύναμη, στην προσωπική μονομαχία. Οχι μόνο στην Ελλάδα, γενικά είναι σπάνιο αυτό το μοντέλο έτσι όπως εφαρμόζεται από τον Αλμέιδα.
Το «ένας εναντίον ενός» σε άμυνα και επίθεση προϋποθέτει ποδοσφαιρικό εγωισμό και απαιτεί σκληράδα και την ίδια στιγμή μπερδεύει το μυαλό των (αντιπάλων) παικτών που έχουν συνηθίσει να αντιμετωπίζουν «ζώνες».
Η προσωπική μονομαχία, όταν έχεις πάντα έναν παίκτη δίπλα σου, επιβάλλει ποδοσφαιρικό εγωισμό, ενδεχομένως και περισσότερους παίκτες με δύναμη, ύψος και αθλητικότητα στην ενδεκάδα.
Πρωτίστως και πάνω απ’ όλα, ωστόσο, επιβάλλει πνευματική ετοιμότητα, μηδενικό φόβο και τσαμπουκά.
Αυτά τα στοιχεία τα είχε και με το παραπάνω ο Παναθηναϊκός στο χορτάρι της Νέας Φιλαδέλφειας την Κυριακή. Και πιστώνονται σαφώς στον Φατίχ Τερίμ και το επιτελείο των συνεργατών του.
Ο αγκρέσιβ χαρακτήρας του Τερίμ έδειξε να έχει περάσει στα αποδυτήρια σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα κι αυτό είναι το πιο αισιόδοξο μήνυμα για τον Παναθηναϊκό μετά το πέρας του ντέρμπι στην «OPAP Arena».
Ο Παναθηναϊκός έδειξε ότι δεν έχει να φοβηθεί κάτι εντός γηπέδου από την ΑΕΚ. Ηταν καλύτερός της για περισσότερο από 70 λεπτά.
Οκέι, αυτό θα μπορούσε να συμβεί όπως και να είχε. Συνέβη, ωστόσο, με τον… δικό της τρόπο, με τα δικά της ποδοσφαιρικά πλεονεκτήματα.
Κι αυτό ήταν ακόμη πιο εντυπωσιακό ως εικόνα κι από τη διατήρηση του Κώτσιρα στον άξονα της μεσαίας γραμμής από τον Τερίμ ή από την «αναγέννηση» του Βέρμπιτς.
Τα μάτια όλων γυάλιζαν. Από τον Μπερνάρ και τον Αράο, μέχρι τον Κώτσιρα και τον Βαγιαννίδη. Η τακτική προετοιμασία ήταν αψεγάδιαστη. Πρέσινγκ ψηλά για «θάνατο». Χωρίς φόβο, με πάθος. Φουλ επίθεση, με φουλ ρίσκα και φουλ ένταση.
Η ΑΕΚ αναγκάστηκε να κάνει… πίσω βήματα. Και να ψάξει, τακτικά, με μεγάλες μπάλες από το μεσαίο προς το επιθετικό τρίτο τον Λιβάι Γκαρσία στην πλάτη της πράσινης άμυνας.
Κι αν θεωρητικά μοιάζει να «δικαιώθηκε» από τη στιγμή που βρήκε γκολ με αυτόν τον τρόπο, επί της ουσίας τα στατιστικά ευστοχίας του Λιβάι Γκαρσία εντός περιοχής ουδείς μπορούσε να φανταστεί/προβλέψει ότι θα είναι τόσο υψηλά.
Διότι εάν υπάρχει ένα μειονέκτημα στον, εντυπωσιακό κατά τα άλλα, Λιβάι Γκαρσία, αυτό δεν είναι άλλο από τα τελειώματά του. Το «εύκολο» γκολ. Εάν το είχε στο ρεπερτόριό του, θα ήταν ήδη στην Πρέμιερ Λιγκ και θα έκανε την καριέρα του Ντρογκμπά.
Στο ντέρμπι μεταμορφώθηκε σε… Ντρογκμπά έχοντας το απόλυτο ποσοστό ευστοχίας, σκοράροντας ακόμη και στη φάση που προκλήθηκε από το φάουλ στον Μπερνάρ.
Ετσι ήθελε η θεά τύχη, όπως ήθελε τον Ιωαννίδη να παθαίνει μυϊκό τραυματισμό σε μία φάση που ο Παναθηναϊκός έβγαινε με εξαιρετικές προϋποθέσεις στο επιθετικό τρανζίσιον για να πετύχει τρίτο γκολ και να μετατρέψει το ντέρμπι σε θρίαμβο.
Σημαντικό είναι και το γεγονός της αντίδρασης του Παναθηναϊκού. Οπως συνέβη στο ντέρμπι του Κυπέλλου με τον Ολυμπιακό στη Λεωφόρο έτσι και στην «OPAP Arena», ο Παναθηναϊκός βρέθηκε αναπάντεχα πίσω στο σκορ. Κι όχι μόνο δεν τον πήρε από κάτω, αλλά συνέχισε την προσπάθειά του με ακόμη μεγαλύτερο πείσμα.
Δεν επηρεάστηκε η ψυχολογία, δεν κλονίστηκε η πίστη του, συνέχισε να πιέζει ασφυκτικά την ΑΕΚ και κατάφερε να φέρει το ματς τούμπα, όντας κυρίαρχος κι όχι επειδή οι συγκυρίες του ματς του το επέτρεψαν.
Αυτό που δεν βγήκε έπ’ ουδενί στον Τερίμ ήταν οι αλλαγές του. Σε αντίθεση με τις παρεμβάσεις του από τον πάγκο στα προηγούμενα ματς, όπου ήταν επιδραστικές στην έκβαση των αγώνων, τούτη τη φορά του βγήκε το αρχικό πλάνο κι όχι οι αλλαγές του.
Η αντικατάσταση του Μπερνάρ με τον Ζέκα ειδικότερα, γύρισε την ομάδα αρκετά μέτρα πίσω, έπαιξε ρόλο στο να χαθεί το κέντρο και να κλειστεί το τριφύλλι στο αμυντικό του τρίτο στα τελευταία λεπτά, ενόσω ο βετεράνος μέσος υπέπεσε στο χέρι-πέναλτι, λειτουργώντας λες και ήταν πρωτοεμφανιζόμενος αντί να βάλει τα χέρια πίσω από την πλάτη του.
Το ελαφρυντικό για τον Τερίμ ήταν ότι δεν είχε διαθέσιμους παίκτες στον πάγκο του για να φρεσκάρει την ομάδα, όπως της έπρεπε. Και όπως θα ήθελε ο ίδιος.
Ηταν εκτός ο Τσέριν και ο Τζούρισιτς για την αντικατάσταση του Μπερνάρ, ήταν εκτός ο Παλάσιος για τους εξτρέμ, δεν υπήρχαν επιλογές με τόσες απώλειες και δεν υπήρχαν και ανάσες στους παίκτες που αντικαταστάθηκαν μετά από την υπερπροσπάθεια και τα τρεξίματα που έκαναν στο διάστημα που αγωνίστηκαν.
Ενα άλλο ζήτημα που προκύπτει είναι οι μυϊκοί τραυματισμοί. Η αύξηση του χρόνου και της έντασης στις προπονήσεις και το ποδοσφαιρικό στιλ με ανελέητο πρέσινγκ που θέλει να περάσει ο Τερίμ στον Παναθηναϊκό, θα φέρει δεδομένα μυϊκά ζητήματα στο ρόστερ. Οπως συμβαίνει επί των ημερών του Αλμέιδα στην ΑΕΚ. Οποιος αντέξει.
Δεδομένο είναι επίσης ότι η ΑΕΚ αυτή θα είναι, με αυτά τα όπλα που ξέρουμε όλοι, μέχρι τα πλέι οφ. Ο Παναθηναϊκός έχει ακόμα κομβικούς παίκτες να ενσωματώσει πλήρως, όπως ο Αράο στη μεσαία γραμμή για παράδειγμα, που διαθέτει τη σωματοδομή να υποστηρίξει ένα τέτοιο στιλ αντιπάλου και το έχει δείξει εμφατικά όσο αγωνίζεται ως στόπερ.
Ο Ακαϊντίν ενσωματώθηκε στην ομάδα, βρισκόμαστε εν αναμονή ενός ακόμη στόπερ, ενός τερματοφύλακα, ίσως και μίας ακόμη προσθήκης μεσοεπιθετικά, συν τις επιστροφές των τραυματιών, είναι προφανές ότι ο Παναθηναϊκός έχει πολλά περιθώρια βελτίωσης και θα έχει λιγότερες αδυναμίες από τη στιγμή που θα είμαι πλήρης και θα έχει ολοκληρωθεί το πράσινο παζλ.
Τελευταίο αλλά όχι έσχατο. Η φάση του πέναλτι στον Βέρμπιτς από τον Πινέδα και η διαρροή περί επιδίωξης της επαφής από τον Σλοβένο, είναι τουλάχιστον κωμική. Εάν υπάρχει επαφή, που υπάρχει ξεκάθαρα, σταματάει η συζήτηση. Εάν ο VAR περίμενε παραγγελία για σουβλάκια ή ήταν ανίκανος, δεν το γνωρίζουμε. Η μη αξιολόγηση της φάσης τον καθιστά το λιγότερο ανεπαρκή, από τη στιγμή που αυτός είναι ο λόγος της ύπαρξής του. Να εντοπίζει ό,τι ξεφεύγει (λέμε τώρα) από τον διαιτητή.
Είναι ντροπή για την αθλητική δημοσιογραφία (την ποια;) και υποτίμηση της αντίληψης των ανθρώπων που ζουν και αναπνέουν για το ποδόσφαιρο να εξομοιώνεται ένα ξεκάθαρο πέναλτι μ’ ένα ανάποδο φάουλ, πλάγιο ή κόρνερ.
Δεν χρειάζεται να παίζουν με τη νοημοσύνη μας και να μας υπενθυμίζουν σε κάθε ευκαιρία ότι οι πρακτικές προπαγάνδας του εκάστοτε ισχυρού είναι ίδιες και απαράλλαχτες. Το γνωρίζαμε εκ των προτέρων.
