Ναι, ήταν δίκαιο κι έγινε πράξη. Ο Μαξ Φερστάπεν, ο πιο ταλαντούχος πιλότος της γενιάς του που δεν έχει σε τίποτα να ζηλέψει τον Λιούις Χάμιλτον, πήρε τον πρώτο παγκόσμιο τίτλο του στη Φόρμουλα 1. Και το καλύτερο, πήρε έναν τίτλο 100% αντρικό κόντρα σε όλους και σε όλα, μα πάνω απ’ όλα κόντρα στην Παγκόσμια Ομοσπονδία (FIA).
Όσοι παρακολουθούμε Φόρμουλα 1 από τα γεννοφάσκια μας, επειδή είχαμε την τύχη να πέσουμε πάνω στους τιτάνες του δημοφιλέστερου μετά το ποδόσφαιρο σπορ σε παγκόσμια κλίμακα (Σένα, Προστ, Βιλνέβ, Χιλ, Κίμι, Σουμάχερ, Χάκινεν), τέτοιο θρίλερ είχαμε ζήσει μόνο το 1989 με την αξέχαστη προσωπική βεντέτα μεταξύ δύο μύθων, του Αϊρτόν Σένα και του Αλέν Προστ.
Παρακολουθήσαμε με κομμένη την ανάσα ένα gp που όμοιό του θα δούμε (μάλλον) σε καμιά δεκαετία και βάλε. Εναν αγώνα που λίγο έλειψε να τιναχθεί στον αέρα από την ανεκδιήγητη FIA, που ολόκληρη τη χρονιά αδυνατούσε να λάβει ίσες αποστάσεις από όλες τις ομάδες και όλους τους πιλότους. Μια Παγκόσμια Ομοσπονδία που κατά γενική ομολογία έκλεινε το μάτι καθόλη τη διάρκεια του 2021 στον chosen one της, Λιούις Χάμιλτον, με τις αποφάσεις σε όλα τα κρίσιμα σημεία της σεζόν να “σπρώχνουν” κι άλλο το μονοθέσιό του προς τον Ολλανδό πρωταθλητή που προπορευόταν σχεδόν για 9 μήνες.
Και το χειρότερο; Φτάσαμε στον τελικό. Εναν αγώνα που όλος ο πλανήτης περίμενε και παρακολούθησε με ενδιαφέρον ανάλογο του τελικού Μουντιάλ στη μπάλα. Φερστάπεν μπροστά δεξιά, δίπλα του λίγο πίσω αριστερά ο Βρετανός επτάκις πρωταθλητής (όσα ακριβώς κι ο Σούμι). Σβήνουν τα πέντε κόκκινα φώτα κι ο Μαξ “κοιμάται”! Φεύγει ο Λιούις, αλλά ο Φερστάπεν σανιδώνει τη Χόντα, στη στροφή βουτάει σαν αγρίμι στη εσωτερική και με μαεστρία πετάει έξω από την πίστα τον αντίπαλό του. Ο οποίος δε χάνει την ευκαιρία να κόψει δρόμο, να παραμείνει στον αγώνα και να ξεφύγει του Ολλανδού, αντί να του παραχωρήσει τη θέση του, ως είθισται σε ένδειξη fair play αλλά και εφαρμογή των σαφέστατων κανονισμών.
Σαφέστατων; Δε νομίζω. Αυτά που είδαμε και ακούσαμε στη συνέχεια του γκαρν πρι ήταν ανήκουστα, πρωτοφανή και μας γύρισαν σε εποχές Σουμάχερ που όλοι και όλα δούλευαν για έναν σκοπό: να κερδίσει ο (εννοείται κορυφαίος) Γερμανός.
Το τι επακολούθησε το είδαμε όλοι. Και κυρίως αποδείχθηκε πάλι, ότι υπάρχει Θεία Δίκη. Ο Χάμιλτον είχε ξεφύγει και ο Μαξ αναζητούσε ένα θαύμα. Δεν μπορούσε να φτάσει τη Μερσέντες μπροστά του, ακόμη κι αν “κατέβαζε” όλα τα Red Bull που κουβαλάνε στο πάντοκ. Ήρθε, όμως, ένας πιλότος με όνομα βαρύ σαν ιστορία να αλλάξει τον ρου: Μικ Σουμάχερ. Ο γιος του Μίκαελ πίεζε τον Λατίφι, αυτός το 'χασε, η πίστα γέμισε συντρίμμια και η κίτρινη σημαία ξανάρχισε τον αγώνα.
Κι όχι μόνο, αλλά απένειμε τη δικαιοσύνη της πρώτης στροφής. Εφερε τον Μαξ πίσω από τον Λιούις και ο Μικ "εμπόδισε" με τον τρόπο του τον Βρετανό να ξεπεράσει τον θρυλικό πατέρα του. Αυτό κι αν λέγεται τραγική ειρωνεία…
ΥΓ. Τουλάχιστον άτοπο να διαμαρτύρεται η Μερσέντες στους αγωνοδίκες για τον τελευταίο γύρο. Ας αρκεστούν στο ότι έκλεψαν στον πρώτο.
