Όσο παρακολουθώ τις δηλώσεις των ανθρώπων που μπήκαν στη ζωή μας ως ιεροκήρυκες της αγάπης και που παράλληλα διδάσκουν ήθος και πολιτισμό, επιβεβαιώνω την εικασία, που ήθελε τους γονείς να βλέπουν τον γιο τους απλώς χαρούμενο. Τίποτα παραπάνω!
Στον πρωταθλητισμό δεν υπάρχουν μόνο οι τρεις πρώτοι, υπάρχουν και οι τέταρτοι και οι πέμπτοι και οι τελευταίοι. Με τους τελευταίους δεν ασχολείται σχεδόν ποτέ κανείς, ειδικά εμείς οι δημοσιογράφοι. Δεν πουλάνε ρε παιδί μου οι losers. Το κοινό θέλει να διαβάσει για δόξες, για έξαλλους πανηγυρισμούς, για αφιερώσεις, ακόμα και για ντόπες, για οτιδήποτε ακόμα και εφήμερο, αρκεί να έχει μετάλλια το στόρι…
Κι όμως η ιστορία ενός παιδιού που στερείται φίλους και παιχνίδι, που ακολουθεί εξαντλητικό πρόγραμμα προπόνησης από τη παιδική ηλικία και το βάθρο το βλέπει μόνο με τηλεσκόπιο, είναι περίπτωση προς διερεύνηση, που δυστυχώς ελάχιστοι έχουν ασχοληθεί.
Από που αντλεί δύναμη αλήθεια ένα παιδί που στερείται ακριβώς ό,τι και ένας συναθλητής του που διαπρέπει, αλλά όχι μόνο δεν πίνει νερό, αλλά δεν φτάνει καν κοντά στην πηγή;
Αυτή τη σπουδαία απάντηση μου την έδωσε χθες το δικό μου παιδί, το οποίο συμμετείχε για πρώτη φορά στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Κορασίδων Β’ στην καλλιτεχνική κολύμβηση. Το πόσες ώρες προπόνησης απαιτούνται από πολύ μικρές ηλικίες είναι μια λυπητερή ιστορία, με το αυτοκίνητο να έχει μετατραπεί σε αναγνωστήριο, χώρο εστίασης, αποδυτήρια και εσχάτως και υπνωτήριο. Ατελείωτες ώρες προπόνησης μέσα και έξω στο νερό.
Ο πόνος και η κούραση ξεχνιούνται πρόσκαιρα όταν φτάσουν τα λαμπερά μαγιό και οι κουάφ (αυτό το επίσης λαμπερό αξεσουάρ που στερεώνεται στο κεφάλι με άπειρες φουρκέτες). Επόμενο στάδιο είναι να δέσουμε σφικτά τα μαλλιά, να καλύψουμε με φιλέ τον κότσο και να τα περάσουμε με ζελατίνη ζαχαροπλαστικής, να γυαλίσουν και να κοκκαλώσουν. Να μην πετά ούτε μισή τριχούλα.
Στη συνέχεια σειρά έχει το μακιγιάζ. Προς θεού, όχι κάτι απλό. Φαντασμαγορικό, drag queen μακιγιάζ χωρίς υπερβολή, να είναι ορατό από πολύ μακριά για τους κριτές και τους θεατές. Συνήθως το αναλαμβάνει η μαμά με το πιο σταθερό χέρι, κάπου σε μία γωνία του κολυμβητηρίου που είναι όλα τα κοριτσάκια παρατεταγμένα και περιμένουν υπομονετικά. Ακολουθεί η παρέλαση των αθλητριών και λίγο αργότερα το χορευτικό. Μόλις τρία λεπτά. Τελειώνει και τα κορίτσια της ομάδας βγαίνουν με ένα τεράστιο χαμόγελο που φωτίζει τα πρόσωπα τους και κάνει τις καρδιές μας να χτυπούν δυνατά. Είναι ευτυχισμένα!
Η είδηση των αποτελεσμάτων ώρες αργότερα, φέρνει απογοήτευση, λύπη και δάκρυα στα μάτια.
-Πέρασες καλά σήμερα, έτσι δεν είναι;
-Ναι.
-Και εγώ το είδα ότι το χάρηκες. Τότε λοιπόν γιατί στεναχωριέσαι;
-Γιατί είναι χάλια η θέση.
-Ωραία να προσπαθήσεις να βελτιωθείς, αφού αυτό θες.
-Προσπάθησα αλλά δεν τα πήγα καλά.
-Ε και; Εγώ θα σε πηγαίνω και θα συνεχίσω να σε περιμένω μέσα στο αυτοκίνητο για να κάνεις προπόνηση και να πέφτεις στους αγώνες ακόμα και αν βγαίνεις κάθε φορά τελευταία, αρκεί να σε βλέπω να προσπαθείς και να χαμογελάς. Αυτή είναι η δική μου ανταμοιβή.
Και το εννοώ δεν είπα ψέματα παρηγοριάς, ποτέ δεν λέω. Απολύτως συνειδητοποιημένα θεωρώ ότι είναι σημαντικότερο τα παιδιά να αγαπήσουν τον αθλητισμό, να τον κάνουν μέρος της καθημερινότητας τους ως ενήλικες, έχοντας ισορροπία στο σώμα και στο μυαλό τους, από το να κρεμάσουν στο λαιμό τους ένα ολυμπιακό μετάλλιο που μετέπειτα πολλές φορές έχουμε δει να γίνεται βάρος ασήκωτο και κάνει αυτούς του το έχουν κατακτήσει να σκύβουν. Το ολυμπιακό μετάλλιο «ζυγίζεται» αφότου το κατακτήσεις και το βάρος του τελικά, ελάχιστοι μπορούν να το σηκώσουν. Με στενοχωρεί να βλέπω Ολυμπιονίκες να προσβάλλουν το παρελθόν τους και κάθε έννοια ολυμπιακού πνεύματος.
Η νοοτροπία βεβαίως, που θέλει τον νικητή να είναι τα πάντα και τον τελευταίο τίποτα, δεν καλλιεργείται μόνο από γονείς με απωθημένα, αλλά και από την πλειοψηφία των σωματείων. Σωματείων τα οποία θεωρούν ντροπή να κατεβάσουν ομάδες που δεν είναι... τοπ και άρα προτιμούν να στερήσουν τη χαρά από τα παιδιά που προσπαθούν.
Στο φετινό πρωτάθλημα έλαβαν μέρος δέκα ομάδες (συνολικά 13 γκρουπ) και εξ αυτών μόνον οι τρεις κατέβασαν δεύτερες ομάδες, πρόκειται για τον ΚΟ Ηρακλείου, ο οποίος κατέλαβε την πρώτη θέση και την 9η θέση, τον ΝΟ Χανίων (4η και 12η) και ο σύλλογος μας ΣΚ Ροή (7η και 13η). Αυτοί οι τρεις σύλλογοι δεν καλλιεργούν μόνο τον αθλητισμό, αλλά πολλά παραπάνω και τους αξίζουν συγχαρητήρια!
Δεν είναι ντροπή να είσαι τελευταίος. Ντροπή είναι να μην είσαι ακέραιος, να τα παρατάς σε κάθε δυσκολία και να μην αγαπάς πραγματικά αυτό που κάνεις. Ντροπή είναι είσαι προπονητής και γονιός και να δημιουργείς ασφυκτική πίεση σε μικρά παιδιά εκπαιδεύοντας τα, ότι ο πρώτος είναι πρώτος και οι επόμενοι τίποτα…
Γι' αυτό παιδί μου τελευταία να είσαι, αρκεί να προσπαθείς και να χαμογελάς!
