Την ώρα που στην Ελλάδα όταν χάνεις θεωρείται must να καλέσεις ένα μέλος της ΚΕΔ, έναν δημοσιογράφο κι έναν δικηγόρο για να προετοιμάσεις την επόμενη μέρα, στην Αγγλία αποδείκνυαν πόσο… πίσω έχουν μείνει: Οι Liverpoolians όρθιοι χειροκροτούσαν τους παίκτες της Ρεάλ που μόλις είχε κερδίσει 2-5 την ομάδα τους, μέσα στο σπίτι τους. Οι 2.000 Μαδριλένοι όχι απλά πήραν την πάσα αλλά συντονισμένα και επί ένα λεπτό απάντησαν τραγουδώντας: «Liverpool-Liverpool». Οι Άγγλοι στράφηκαν στην πλευρά τους και ο ένας χειροκροτούσε τον άλλον. Κατά την προσφιλή ατάκα του Σπύρου Παπαδόπουλου στους «Απαράδεκτους»: «Τι έγινε εδώ ρε παιδιά;». Εμείς από που ήρθαμε;
Τα 7 γκολ τα είδαν όλοι. Η ταχύτητα σκέψης, ανάπτυξης, δημιουργίας, εκτέλεσης δεν περιορίζεται όμως μόνο μέσα στο γήπεδο από τους ποδοσφαιριστές. Είναι όλο το πακέτο, το πριν, το μετά, που απογειώνει ό,τι βλέπεις στη διάρκεια. Που καθιστά το θέαμα μοναδικό και την εμπειρία να μην περιορίζεται στο 90λεπτο.
Μια αποστολή στα «ποδοσφαιρικά γήπεδα των ονείρων» δε μπορεί να περιχαρακωθεί στις τέσσερις γραμμές. Είναι οι 3 ώρες πριν που θα πας στο official store, που ίσως η μόνη ομοιότητα με τα ελληνικά είναι η επωνυμία “official store”, θα καθίσεις να ακούσεις τους «ξένους», τη διαφορά νοοτροπίας και σκέψης σε σημείο ώστε ο οδηγός του Uber (ούτε αυτό δεν έχουμε στην Ελλάδα…) να δηλώνει Evertonian και «μακάρι να κερδίσει 3-0 η Λίβερπουλ»….
Έξω από το Anfield οπαδοί της Ρεάλ περπατούσαν αμέριμνοι ανάμεσα στο πλήθος, εδώ μπορείτε να δείτε και πως πέρασαν ανάμεσα στους Άγγλους τα δυο πούλμαν της «βασίλισσας» με τους αθλητές φτάνοντας στο γήπεδο…
Κι ύστερα ήταν τα «παράξενα», τα «αλλοπρόσαλλα», τα «ξένα» που συνέβησαν εντός γηπέδου. Όταν η Λίβερπουλ κέρδιζε, προφανώς το γήπεδο σειόταν, η ατμόσφαιρα δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από τις «ελληνικές έδρες». Έκανε όμως γκάφες, είχε παίκτες σε κακή μέρα (κρατήστε το αυτό), κι η Ρεάλ δεν συγχωρούσε: Έγραψε 5 το κοντέρ. Δεν σήκωνε ένα λαϊκό δικαστήριο για Κλοπ και παίκτες; Από 2-0 σε 2-5 ρε παρτάλια που δεν σέβεστε τα συμβόλαια σας και δεν ξέρετε ποιον σύλλογο εκπροσωπείτε; Ελάτε τώρα, όλοι το έχουμε πει τουλάχιστον μια φορά στη ζωή μας…
Πριν το ημίχρονο ο Άλισον που έβαλε τη Ρεάλ μέσα στο ματς με ένα πολύ φθηνό λάθος στη φάση του 2-2, άκουσε το όνομά του από το πέταλο. Κι όταν βγήκε στο 2ο έγινε δεκτός μέσα σε αποθέωση. Όταν ο Κλοπ απέσυρε στο 73’ τον Γκόμεζ που ήταν μέσα σε όλα τα γκολ της Ρεάλ, το Anfield σηκώθηκε και τον χειροκρότησε θερμά. Κανένας δεν αποδοκίμασε κανέναν έως και τη λήξη.
Και με το σφύριγμα συνέβη το αναπάντεχο.
Οι παίκτες της Λίβερπουλ έφυγαν ήσυχα για τα αποδυτήρια, οι παίκτες της Ρεάλ έμειναν να γιορτάσουν 2-3 λεπτά με το πολύ θερμό χθες, κοινό τους στο πέταλο. Κι ύστερα, ήρθε ο πολιτισμός: Σαν σε σκηνή θεάτρου που έχει τελειώσει η παράσταση, ο κόσμος της Λίβερπουλ έχοντας καταπιεί πέντε γκολ… και μια ανατροπή τέτοιου επιπέδου, σηκώθηκε όρθιος και χειροκρότησε τους νικητές. Μια αναγνώριση, ένα respect που δείχνει πως οι χαμένοι μπορούν να γίνουν κι αυτοί νικητές.
Η ανταπόδοση ήρθε αυθόρμητα και άμεσα. Το πέταλο της Ρεάλ ξέσπασε σε ένα επιφώνημα που κράτησε ένα λεπτό ασταμάτητα: «Liverpool-Liverpool». Τώρα ήταν η σειρά των Άγγλων να χειροκροτήσουν ξανά. Σε μια σειρά του Anfield, Έλληνες φίλοι του Τσιμίκα, έμοιαζαν να κοιτάζονται μεταξύ τους.
Ούτε μια φωτοβολίδα ευθείας βολής στα καθίκια της Ρεάλ; Ούτε ένα δακρυγόνο από την πάντα πρόθυμη Αστυνομία; Μια πέτρα στους οπαδούς της Λίβερπουλ να τους πάρουμε στη «μάχη της αντρίλας»; Κάτι να στανιάρουμε, ρε παιδιά…
Φύγαμε αηδιασμένοι από το γήπεδο, ψάχνοντας το τηλέφωνο του «Μάνταλου» της UEFA, των επικοινωνιολόγων της Λίβερπουλ, ενός δικαστή, ενός τοπογράφου, κάποιου να δικαιολογήσει οτιδήποτε. Κάτω από το «Kop» των φανατικών, στην αίθουσα «αναψυχής», (aka μπυραρία 1000 τμ με γιγαντοθόνες) με τη συνοδεία ενός pint βυθιστήκαμε στις σκέψεις ενώ οι υπόλοιποι σε εύθυμο κλίμα βυθίζονταν σε καμιά δεκαριά μπύρες βλέποντας τις φάσεις σε επανάληψη και ανάλυση του Τζέραρντ και του Φέρντιναντ.
Κάπως έτσι ανανεώσαμε το ραντεβού για μια ακόμα βραδιά μυσταγωγίας αύριο στο Old Trafford. Ένα τελευταίο, για την ώρα, «ταξίδι στα ποδοσφαιρικά γήπεδα των ονείρων» πριν την επιστροφή στην ελληνική κανονικότητα…
