Στις 5 Ιουλίου 1984 το «Σαν Πάολο» σείστηκε συθέμελα. Ο Ντιέγο Μαραντόνα βγήκε από τα αποδυτήρια, είχε στο λαιμό του περασμένο το κασκόλ της ομάδας, πήρε τη μπάλα και έκανε μερικά κολπάκια... Ήταν ένας έρωτας κεραυνοβόλος. Από αυτούς που πετάνε σπίθα από την πρώτη ματιά. Νάπολι και Μαραντόνα. Όλα άρχισαν τον Ιούλιο του 1984 για να τελειώσουν με τρόπο καταστροφικό επτά χρόνια αργότερα.
Η Νάπολι ήταν τότε αποφασισμένη να κάνει επανάσταση κόντρα στην... δικτατορία του ποδοσφαιρικού Βορρά της Ιταλίας. Και ποιος καταλληλότερος να σηκώσει το λάβαρο από τον Μαραντόνα; Διανοούμενοι της Νάπολη συγκέντρωσαν υπογραφές κατά της μεταγραφής. Επτά εκατομμύρια λίρες στη Μπαρτσελόνα σε μια εποχή που η πόλη και οι γύρω περιοχές αντιμετώπιζαν σοβαρά προβλήματα με πολλούς ανθρώπους να είναι στο όριο της εξαθλίωσης.
Πρωτάθλημα και Κύπελλο το 1987, δεύτερο πρωτάθλημα το 1990, Σούπερ Καπ την ίδια χρονιά. Προηγήθηκε η κατάκτηση του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ. Και μετά; Φθίνουσα πορεία, πτώχευση το 2004, υποβιβασμός στη Serie B.
Η ομάδα μετά τον Μαραντόνα, ο Τζολίτα, ο Φονσεκα, ο Φαμπιο, ο χαμένος τελικός με τη Βιτσέντζα, ο υποβιβασμός στη δεύτερη κατηγορία, η άνοδος με την τρομερή ομάδα του Αμορούζο, του Γιανκουλόφσκι, του Ματουζάλεμ, η πτώση στην τρίτη κατηγορία, ο Αουρέλιο Ντε Λαουρέντις που ανέλαβε τη μεγάλη επιστροφή.
Σε μια πόλη όπου το ποδόσφαιρο είναι θρησκεία και σε ένα γήπεδο που είναι κάτι σαν εκκλησία, περισσότερα από τριάντα χρόνια μετά όλοι μιλούν ακόμα για τον Μαραντόνα. Τον θρύλο που έφυγε από τη ζωή, αλλά ποτέ από τη Νάπολη. Οι «κληρονόμοι» του, όμως, ήθελαν πάντα να έχουν και κάτι δικό τους. Κάτι να αφήσουν και αυτοί φεύγοντας.
Οι μεγαλύτεροι αναπολούσαν τις μέρες της δόξας περιμένοντας ότι θα ζήσουν κι άλλες τέτοιες στιγμές. Και οι νεότεροι μεγάλωσαν με τις θύμησες των παππούδων και των πατεράδων κάνοντας όνειρα για τις στιγμές που και αυτοί θα ξεσπάσουν.
Τα τρία κύπελλα Ιταλίας που κατέκτησαν οι «παρτενοπέι» στις τρεις δεκαετίες μετά τον Μαραντόνα δεν ήταν δυνατόν να «χορτάσουν» τους πεινασμένους φιλάθλους τους που αναζητούσαν την έκσταση των χρόνων του Αργεντινού. Πολλοί από αυτούς ήταν αγέννητοι τότε, δεν έχουν μνήμες από τον «Ντιεγίτο», μόνο τις διηγήσεις των μεγαλύτερων για τα θαύματα που είδαν τα μάτια τους.
Από τον Έντινσον Καβάνι, τον «προδότη» Γκονζάλο Ιγουαΐν και τον υποτιμημένο Μάρεκ Χάμσικ ως τον υπερταλαντούχο Λορέντζο Ινσίνιε, ο οποίος μπορεί να μην είχε γεννηθεί το 1990, αλλά ήταν ένας παίκτης γέννημα - θρέμμα αυτής της ομάδας, που γνώριζε πολύ καλά το DNA της και είχε την ίδια δίψα και λαχτάρα με όλους στην πόλη για τίτλους και τον αδικημένο Ντρις Μέρτενς, η Νάπολι έφτιαξε πολλές φορές τα τελευταία χρόνια ένα κράμα ποδοσφαιριστών που θα ζήλευαν πολλές ομάδες (η Γιουβέντους και οι δύο του Μιλάνου στο Βορρά, για παράδειγμα) που ξοδεύουν εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ για βαρύγδουπες μεταγραφές.
Kαι από τον Ράφα Μπενίτεθ και τον Μαουρίτσιο Σάρι ως τον Κάρλο Αντσελότι και τον Τζενάρο Γκατούζο κάθε προπονητής κάτι επιπλέον έβαζε σε αυτή την ομάδα που είχε κατακτήσει, επίσης, το Κύπελλο το 2014 και την ίδια χρονιά και το ιταλικό Σούπερ Καπ.
Τελικά ήταν ο Βίκτορ Οσιμέν και ο Χβίτσα Κβαρατσχέλια, ο Ίρβινγκ Λοσάνο και ο Στάνισλαβ Λομπότκα, ήταν ο Αλεξ Μέρετ, ο Ματέο Πολιτάνο και ο Τζιάκομο Ρασπαντόρι αυτοί που έμελε να γευτούν το γλυκό μεθύσι της ανείπωτης επιτυχίας.
Και, βέβαια, ο αρχηγός Τζιοβάνι Ντι Λορέντζο, αυτός που έδωσε το σύνθημα τραγουδώντας Un giorno all' improvviso mi innamorai di te... Μια ημέρα ξαφνικά θα σε ερωτευτώ...
Και ήταν ο Λουτσιάνο Σπαλέτι αυτός που καθοδήγησε τους παίκτες της Νάπολι στον δρόμο προς την ιστορία. «Ποτέ δεν ταξίδεψα πρώτη θέση, πάντα έκανα ωτοστόπ, οπότε κατακτώντας αυτό το πρωτάθλημα, οι θυσίες που έκανα απέδωσαν καρπούς. Μερικές φορές με περνάνε για μαλ@@α επειδή έβαλα τα ποδοσφαιρικά μου παπούτσια στο γήπεδο, αλλά εγώ ξέρω πόσο υπέφερα για να πάρω αυτά τα παπούτσια, γιατί όταν ήμουν παιδί δεν είχα λεφτά να τα αγοράσω, τώρα μου είναι εύκολο να τα φοράω συχνά» είναι η απάντησή του σε αυτούς που σχολιάζουν για το ντύσιμό του στα παιχνίδια, αλλά κατά βάθος είναι η απάντησή του σε αυτούς που τον αμφισβήτησαν. Και δεν ήταν λίγοι.
Οι ποδοσφαιριστές της φετινής Νάπολι μπορεί να πάρουν μεταγραφή σε πιο «μεγάλη» ομάδα, μπορεί να βάλουν ακόμα δεκάδες εκατομμύρια ευρώ στην τράπεζα, μπορεί να κατακτήσουν και άλλους τίτλους. Μα αυτό που έζησαν, αυτό που τους μένει να ζήσουν ακόμα μέχρι να τελειώσει η σεζόν δεν μπορεί να μετρηθεί με χρήματα. Πως να μετρήσεις το αδύνατο που γίνεται δυνατό;
Η ομάδα μιας πόλης που αποτελεί αμάλγαμα μεταναστών κατέκτησε αυτό το πρωτάθλημα σχεδόν 900 χιλιόμετρα μακριά από την έδρα της. Το πήρε στον Βορρά για να δείξει ξανά ότι είναι εδώ.
Για την εργατιά του Νοτου που μοχθεί στα εργοστάσια, στις οικοδομές, στα χωράφια. Τα παιδιά του Βεζούβιου, τα φτωχά αυτά παιδιά μπορούν τώρα να ξεσπάσουν.
Στις 11 Μαΐου 1987, μια μέρα μετά την κατάκτηση του πρώτου σκουντέτο, οι οπαδοί της ομάδας πήγαν στο νεκροταφείο Πότζορεάλε και κρέμασαν ένα πανό: «Δεν ξέρετε τι χάσατε». Ντιέγο, δεν ξέρεις κι εσύ τι έχασες…
Η ιστορία είναι αυτή που γιγαντώνει τις ομάδες, αλλά είναι και αυτή που κάποιες φορές μοιάζει να τις… καταδικάζει. Η Νάπολι είναι μια ιστορική ομάδα, αλλά έμοιαζε όλα αυτά τα χρόνια, αυτές τις τρεις δεκαετίες να κουβαλά ένα βάρος ασήκωτο. Όπως ίσως συνέβη και με την εθνική ομάδα της Αργεντινής που δεν μπορούσε να πλησιάσει το έπος του 1986 όσο ζούσε ο Μαραντόνα. Και να που την ίδια σεζόν, με διαφορά μερικών μηνών η Αργεντινή είναι πρωταθλήτρια κόσμου και η Νάπολι πρωταθλήτρια Ιταλίας. Χωρίς τον Ντιέγο; Όχι, με τον Ντιέγο πάντα παρών.
To «Σαν Πάολο» δεν υπάρχει πια. Είναι το «Ντιέγο Μαραντόνα». Σείεται και πάλι. Έγινε, ναι. Επειδή το ήθελε πολύ ο Ντιέγο, ο οποίος φάνηκε να «στοιχειώνει» αυτή την ομάδα με το πέρασμά του. Επειδή νομοτελειακά στο ποδόσφαιρο, όπως και στη ζωή, όλα κάνουν κύκλο.
Για τη Νάπολι ο κύκλος άνοιξε το 1990. Κλείνει 33 χρόνια μετά, 12.058 ημέρες μετά.
Με έναν μεγάλο τίτλο. Με το σκουντέτο. Με το πρώτο πρωτάθλημα χωρίς τον Ντιέγο Μαραντόνα, με το πρώτο πρωτάθλημα μέσα στο «Ντιέγο Μαραντόνα».
Και οι οπαδοί της θα τραγουδούν σε κάθε κερκίδα πιο δυνατά κάθε φορά...
E’ passato tanto tempo. Non ci lasceremo mai Siamo figli del Vesuvio...
To ηφαίστειο είναι πάντα εκεί. Έτοιμο να εκραγεί...
Το ηφαίστειο ξύπνησε.
Siamo noi, Siamo noi, I Campioni dell'Italia.
Το τραγουδά ξανά ο ιταλικός Νότος, το τραγουδά ξανά η Νάπολι.
Και όσο θα παίζεται μπάλα, ο Μαραντόνα θα είναι ζωντανός.