Τους προπονητές του Ολυμπιακού από τον Πέδρο Μαρτίνς και μετά δεν θα τους μετρήσουμε, διότι πολύ απλά έχουμε χάσει το μέτρημα. Το ίδιο και με τους τεχνικούς διευθυντές, βοηθούς προπονητή και γενικά τους ανθρώπους που φέρνει μαζί του ο κάθε τεχνικός για να δουλεύει όπως εκείνος θέλει.
Εχει ποδοσφαιρική λογική αυτό; Σύμφωνα με την ευρωπαϊκή στρατηγική, όχι, δεν έχει. Το προηγμένο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο επιτάσσει σχέδιο και κάτι άλλο πέρα από αυτό: συνέπεια και πίστη. Σε βαθμό... εμμονικό. Τι σχέση έχει με αυτό ο Ολυμπιακός; Καμία. Ο κανόνας στο Ρέντη είναι ο εξής: κερδίζεις, μένεις. Χάνεις, φεύγεις. Και μάλιστα, με έναν αστερίσκο: δεν αρκεί να κερδίζεις, πρέπει να παίζεις και καλό ποδόσφαιρο. Θυμηθείτε ότι ο Λεονάρντο Ζαρντίμ έφυγε Γενάρη μήνα ως πρωτοπόρος της βαθμολογίας, επειδή οι ερυθρόλευκοι -σύμφωνα με τη διοίκηση- δεν έπαιζαν σύμφωνα με τις δυνατότητες του ρόστερ.
Η τακτική, λοιπόν, του Ολυμπιακού έχει κριθεί και κατακριθεί από όλο τον κόσμο: οπαδούς, δημοσιογράφους, πρώην προπονητές, ποδοσφαιριστές κλπ. Tη σεζόν που τρέχει η ομάδα άρχισε με Ντιέγκο Μαρτίνεθ, τον οποίο αντικατέστησε ο Κάρλος Καρβαλιάλ, τον οποίο αντικατέστησε ο νυν Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ. Αυτά για τους προπονητές. Στους τεχνικούς διευθυντές η αρχή έγινε το καλοκαίρι με τον Αντόνιο Κορδόν, σειρά πήρε ο Πέδρο Αλβες και τώρα την ομάδα «τρέχουν» οι παλιοί Κοβάσεβιτς και Καρεμπέ.
Αποτέλεσμα; Μέχρι πριν από δύο εβδομάδες ο Ολυμπιακός ήταν πίσω 8 βαθμούς από την κορυφή και δεν είχε κερδίσει κανένα ντέρμπι. Επιπλέον, με την έλευση του διδύμου Καρβαλιάλ-Αλβες έγιναν ένα σωρό μεταγραφές κι έφυγαν άλλοι τόσοι από την καλοκαιρινή «καραβιά» (Σολμπέκεν, Φρέιρε και τα άλλα... φρούτα), τέθηκε εκτός ομάδας ο Μαντί Καμαρά και ουσιαστικά εθεωρείτο ξένο σώμα για τον Πορτογάλο προπονητή ο Ντάνιελ Ποντένσε, καθώς οι σχέσεις τους ήταν το λιγότερο εκρηκτικές, παρά τις κοινές «ρίζες».
Απαντες έλεγαν με μια φωνή: τέρμα για εφέτος ο Ολυμπιακός. Να, όμως, που ο Ολυμπιακός ποτέ δεν πεθαίνει. Η διοίκηση ξαναψάχτηκε μετά τις σερί απογοητευτικές εμφανίσεις των ερυθρολεύκων και έφερε στο Ρέντη τον αναγνωρισμένο Μεντιλίμπαρ. Εναν προπονητή ειδικών αποστολών. Εναν τεχνικό που πήρε τη Σεβίλλη χίλια κομμάτια, στο χείλος του υποβιβασμού και την έφτασε στην κορυφή της Ευρώπης, στην κατάκτηση του Europa League. «Βγαίνει» έως τώρα ή τουλάχιστον σύμφωνα με τα πρώτα δείγματα γραφής αυτή η κίνηση; Ναι, και με το παραπάνω.
Σε δύο αγώνες έχει καθίσει στον πάγκο ο Βάσκος και τα αποτελέσματα φάνηκαν με το «καλημέρα». Ορθή αλλά και τολμηρή διαχείριση του ρόστερ, διάβασμα αντιπάλων, προσαρμογή των παικτών που βρήκε στα δικά του πλάνα, «αφαίμαξη» των δυνατοτήτων των ποδοσφαιριστών στο 100% και το κυριότερο: συμμετοχή και ουσιαστικές παρεμβάσεις του ίδιου κατά τη διάρκεια του αγώνα.
Ο Ολυμπιακός μοιάζει να ξόρκισε την κατάρα, φαίνεται να έδιωξε πάνω από το Ρέντη τη βαριά σκιά του «προφεσόρ» Μαρτίνς με τα τρία σερί πρωταθλήματα. Ο Ολυμπιακός φαίνεται να ξαναδείχνει τα δόντια του και να υπενθυμίζει σε όλους ότι το ποδήλατο δεν ξεχνιέται. Ότι το know how του πρωταθλητή του ανήκει, ότι ποτέ δεν είναι αργά για μεγάλες αλλαγές ακόμα κι όταν αυτές «αναγνωρίζουν» και αναδεικνύουν τα μεγάλα λάθη του.
Τελικά, μήπως δεν είναι τόσο λάθος η τακτική του; Ίσως απαντήσει η πορεία Μεντιλίμπαρ...
