Μετά από εννέα χρόνια μαθημένοι με τον Οτο, ο Πορτογάλος εννοούσε ότι αμέσως οι διεθνείς θα μεταπηδούσαν στο να παίξουν κάτι που τους ήταν ολότελα ξένο, 4-4-2 σε ρόμβο. Εξι, Κατσουράνης. Οκτάρια, δεξιά Τοροσίδης αριστερά Καραγκούνης. Δέκα, Σαμαράς. Στράικερ, Σαλπιγγίδης+Γκέκας. Ολοι, ένας προς ένα, δοκιμασμένοι (για να γράψω το ελάχιστο) ποδοσφαιριστές. Μες στο μυαλό του προπονητή, η τελειότητα.
Στον Τοροσίδη θυμάμαι, ο προπονητής έβλεπε ένα Ελληνα Ραμίρες, τον Βραζιλιάνο που εκείνη την εποχή πήγε από τη Μπενφίκα στην Τσέλσι για περισσότερα από είκοσι εκατομμύρια. Αρκούσε ένα γκολ...στο 3'. Της Γεωργίας! Στο 20' η τελειότητα είχε, κιόλας, αρχειοθετηθεί. Δίχως να ξοδευτεί αλλαγή, χάρη στην ευελιξία ποδοσφαιριστών/θέσεων, γυρίσαμε στο πατροπαράδοτο 4-2-3-1 "κι άγιος ο θεός". Μετά πλέον, όλη νύχτα, εξοικειωμένη η ομάδα κυνηγούσε σαν τρελή το σκορ. Ισοφάρισαν κάποια στιγμή, αφού ήδη είχαμε περάσει το μέσον του δεύτερου ημιχρόνου, με ένα σουτ απελπισίας του Νίκου Σπυρόπουλου. Κάπου κόντραρε η μπάλα, άλλαξε κατεύθυνση, πήγε μέσα, σώθηκε η ισοπαλία, ένα-ένα.
Το έχουν αυτό, τα παλαιά κεφάλια. Επί Οτο η Εθνική κέρδισε παιγνίδι στην Τιφλίδα, με αριστερό μπακ τον Γκούμα. Κέρδισε παιγνίδι στη Βουδαπέστη, με αριστερό μπακ τον Καψή. Καμιά φορά, το βλέπεις και στα καινούργια (κεφάλια) να πλάθουν μία δική τους τελειότητα. Αλμέιδα στην ΑΕΚ, από το καλοκαίρι ως τα μέσα Σεπτεμβρίου 2022. Το παν είναι, αφού ζήσει κανείς την ψευδαίσθηση, να την εγκαταλείψει εγκαίρως. Ο Φερνάντο τότε με τον ρόμβο, τουλάχιστον το(ν) είχε προεργαστεί στο ένα και μοναδικό φιλικό πριν, με τη Σερβία στο Βελιγράδι. Ο Φατίχ Τερίμ θέλει τώρα να μας πει πως, στις τρεις εβδομάδες μετά τη νίκη στο Καραϊσκάκη, ετοίμαζε...αυτό;
Συνέβαινε αρκετά συχνά με τα παλαιά κεφάλια, να μαθαίνεις την ενδεκάδα κι όμως να πρέπει να περιμένεις να ξεκινήσει η δράση για να ξεδιαλύνεις τι έχει ζητήσει ο προπονητής από τον κάθε παίκτη. Ειδάλλως ήταν, οποιαδήποτε εικασία, σαν Λόττο. Το ίδιο δηλαδή, με Λεωφόρο αυτή την Κυριακή. Σκέφτηκα, να σας πω την αλήθεια, έξι τον Κώτσιρα, οκτώ Μπακασέτα+Τσέριν, δέκα τον Μπερνάρ. Επιασα όπως αντιλαμβάνεσθε...μηδέν στα τέσσερα. Ηταν έξι ο Τσέριν, οκτώ Κώτσιρας+Μπερνάρ, δέκα ο Μπακασέτας. Στο τέλειο παιγνίδι της φαντασίας μας, Τσέριν=Κατσουράνης, Κώτσιρας+Μπερνάρ=Τοροσίδης+Καραγκούνης, Μπακασέτας=Σαμαράς. Θαυμάσια.
Πότε αποσαφηνίσαμε τους ρόλους; Στο πρώτο λεπτό! Ο Κώτσιρας πήγε να κλείσει το ανέβασμα του Ράφα Σοάρες. Α, τον έχει βάλει δεξιά ψηλά. Ο Βαγιαννίδης έμεινε πιο πίσω, δίπλα στον Τάισον. Α, τον έχει βάλει δεξιά χαμηλά. Καθ' οδόν στο μεταξύ, στα σαράντα μέτρα από το κέντρο του γηπέδου ως τη μεγάλη περιοχή, με κερδισμένες κόντρες ή με επιτυχημένα περάσματα, ένας (αλλά Μπράντον) διαδοχικά έβγαλε off τρεις (αλλά soft). Και τον Γέντβαϊ, και τον Τσέριν, και τον Βαγιαννίδη. Το όλον, 65 δευτερόλεπτα για το μηδέν-ένα. Καν, τα τρία λεπτά της Γεωργίας το 2010.
Η δυσχέρεια των παικτών του Παναθηναϊκού, έστω να κατανοήσουν το πλάνο, ήταν εμφανής. Let alone, να το κάνουν να λειτουργήσει. Αν το παιγνίδι φαντασίας δεν ήταν αρκετό, επιπλέον η έλλειψη του αγκρέσιβ Παλάσιος στην πλευρά του απόντος Μπάμπα έμοιαζε σαν χάρη...τύπου fair play. Δεν έχετε τον καλό σας εκεί, δεν βάζουμε τον καλό μας εκεί. Ο,τι κατάφεραν κόντρα στην όλη συνθήκη οι παίκτες του Παναθηναϊκού, οφείλεται σε άλλα πράγματα. Στην καλή επιθετική μετάβαση με αρχή+τέλος τον Μπερνάρ, στη δύναμη που έβαζαν στη μονομαχία, στην ορμή να παίρνουν δεύτερες μπάλες και να ανανεώνουν επιθέσεις, φυσικά στα μικρά-μικρά δικαιώματα που κατ' εξακολούθησιν έδινε ο αντίπαλος.
Η "τελική" πραγματικότητα ωστόσο, είναι ότι ο Παναθηναϊκός κυνηγούσε σαν τρελός το σκορ στα 94 από τα 102 λεπτά της παρτίδας. Ισορροπία υπήρξε, μόνον...στο πρώτο λεπτό και στα επτά λεπτά ανάμεσα στο ένα-ένα και στο ένα-δύο. Δεν είναι καθόλου, μα καθόλου, απλό να κυνηγάς ασταμάτητα. Σε ντέρμπι δε, γίνεται ακόμη χειρότερο. Είναι, πνευματικά εξουθενωτικό. Το τέλειο πλην ρεαλιστικά θνησιγενές σχέδιο, αντιστοιχούσε να έχει κλειστεί στο ντουλάπι από το 20'. Το ξεχαρβάλωσε οριστικά, όταν πέταξε από πάνω του σαν ενοχλητική μύγα τον Τσέριν και διάνοιξε "μέχρι τέλους" τη λεωφόρο για το ένα-δύο, ο έως εκείνη τη στιγμή αόρατος Μεϊτέ. Αντε κυνηγητό ξανά.
Εν τέλει η επιστροφή στην ομαλότητα, συνέβη στην ανάπαυλα. Με κόστος, την πρώιμη σπατάλη αλλαγών που αργότερα συρρίκνωσε το περιθώριο να έλθουν ξαφνικοί ήρωες σαν τον Γερεμέιεφ (στο ματς της κανονικής περιόδου) ή τον Λημνιό (στη ρεβάνς του κυπέλλου). Δεν θα ζεις πάντα, με μπάζερ-μπίτερ. Ασε που, και πάλι, game-changers υπήρχαν. Δυνητικοί! Είτε ξεχάστηκαν στον πάγκο (Τζούριτσιτς, Βέρμπιτς) είτε δεν χώρεσαν στον πάγκο (Μανσίνι). Η εθελουσία απουσία 45 λεπτών του Παλάσιος δε, στον επόμενο αγώνα θα είναι υποχρεωτική απουσία 90 λεπτών. Ολα, με κάποιον τρόπο, στοιχίζουν και στο τέλος πληρώνονται. 'Η, αν το πάρει κανείς έτσι, τιμωρούνται.
Εναντίον της ομαλότητας και της (ως εκ της ομαλότητας) ισχυρής πίεσης, ο ΠΑΟΚ αντιμετώπισε την εξτρά δυσκολία να πρέπει να αμυνθεί...μονάχα με αριστεροπόδαρους στην τελευταία γραμμή του. Την αντιμετώπισε, την εξτρά δυσκολία, και την αντιπαρήλθε. Ο ΠΑΟΚ, δεν άντεξε απλώς. Θα έλεγε κανείς, θριάμβευσε αμυνόμενος! Οι δικοί του ήρωες, ο Κοτάρσκι κι ο Κουλιεράκης, δύο φανταστικά πρότζεκτ, δεν ήταν ακριβώς ξαφνικοί. Επίσης, οι δικοί του game-changers ήλθαν στη σκηνή μες από μία απολύτως φυσική ροή επιλογών και αποφάσεων. Χρησιμοποιήθηκαν δε, όλοι. Δεν λησμονήθηκε, κανείς.
Το είπαμε και μετά την πρόκριση στην Ευρώπη με τη Ντίναμο, μη λέμε συνεχώς τα ίδια, ομάδα που προσέρχεται στο γήπεδο και την περιμένει (να της δώσει λίγη από τη δική του γιγάντια δύναμη) ο Γιαννάκης στο αμαξίδιο, πώς να χάσει;
