Αύριο πετάμε για τον Μπριζ μήνα Απρίλη και όχι για τουριστικούς λόγους. Πρόπερσι τέτοια περίοδο, είχαμε πάει Μασσαλία. Η ύπαρξη του Κόνφερενς Λιγκ, είναι μία μεγάλη στιγμή για το ελληνικό ποδόσφαιρο που βρήκε μία διοργάνωση που του δίνει το δικαίωμα να ονειρεύεται.
Μέχρι να δούμε αν ο ΠΑΟΚ και ο Ολυμπιακός μπορούν να κάνουν βήμα πρόκρισης στα ημιτελικά, καλό είναι να αναλύσουμε λίγο αυτά που είδαμε στη προηγούμενη αγωνιστική. Ξεκινώντας από το ΑΕΚ – ΠΑΟΚ.
Αυτό που σίγουρα μπορούμε να πούμε είναι πως η εικόνα του ΠΑΟΚ δεν είχε καμία σχέση με τις προηγούμενες επισκέψεις στην OPAR Arena. Ακόμη και όταν διαμορφώθηκε το 2-0, δεν υπήρχε ποδοσφαιρικός λόγος που το δικαιολογούσε. Και αποδείχτηκε για ακόμα μία φορά πως όταν ο ΠΑΟΚ έχει έναν δρόμο να διαβεί και βγάζει άγνοια κινδύνου, παίρνει αυτό που θέλει ή για την ακρίβεια, μέρος αυτού που θέλει. Γιατί παρότι ισοφάρισε στο 89΄, είχε δύο φάσεις να πάρει και τη νίκη.
Το θέμα βέβαια για τη διαμόρφωση της εικόνας του παιχνιδιού, δεν αφορά μόνο στον ΠΑΟΚ. Η ΑΕΚ είναι αυτή που σηκώνει κουβέντα. Γιατί δεν είναι η πρώτη ή η δεύτερη φορά που χάνει προβάδισμα. Αν δεν χάνω το μέτρημα, είναι η ένατη.
Ουσιαστικά αυτό που είπε ο Βρύζας, έχει λογική. Η ΑΕΚ είναι αδύνατο να παίξει ποδόσφαιρο υψηλής έντασης για μεγάλο χρονικό διάστημα μέσα στο παιχνίδι, πως ακόμα και ομάδες από προηγμένα πρωταθλήματα δεν αντέχουν περισσότερο από 20 με 25 λεπτά σε αυτό το μοτίβο. Και η ΑΕΚ, όταν αναγκαστικά πρέπει να προσαρμοστεί σε μία άλλη φάση παιχνιδιού, δεν αισθάνεται καλά, δεν της αρέσει. Και δεν το κάνει σωστά.
Και αυτή η τοποθέτηση έχει απόλυτη λογική όταν έχεις χάσει προβάδισμα δύο φορές με τον ΠΑΟΚ, μία με τον ΠΑΟ, αλλά κυρίως με τον Πανσερραϊκό του παίκτη λιγότερου, του Παναιτωλικού από 0-2 και την Κηφισιά.
Ο Παναθηναϊκός με τη νίκη του στο Χαριλάου, πλησίασε και έχτισε πάνω στη νίκη επί της ΑΕΚ. Το έκανε βέβαια με λογική ρώσικης ρουλέτας, μιας και δεν μπορούμε να πούμε πως είχε τον έλεγχο του αγώνα. Είχε απέναντί του τον καλύτερο Άρη των πλέι οφς και το ερώτημα είναι πως για αυτό ευθύνονταν οι γηπεδούχοι ή το γεγονός πως οι χώροι που έδινε σε φάση άμυνας ο ΠΑΟ ήταν υπερβολικοί;
Πάλι ο Τερίμ άλλαξε σχηματισμό, πάλι έπαιξε με τη φωτιά, αλλά η στιγμή ήταν υπέρ του. Όλο το παιχνίδι δεν ήταν το λάθος του Μπράμπετς όπως λένε όλοι, αλλά η αμυντική προσποίηση του Μπερνάντ στη συγκεκριμένη φάση. Και το τέλειο πλασέ του Σπόραρ βέβαια. Το λάθος του Τσέχου προήλθε από την εξυπνάδα του πλέον ουσιαστικού παίκτη του Παναθηναϊκού στη διαδικασία. Απλά στον Παναθηναϊκό πρέπει να προβληματιστούν γιατί ακόμα και εκεί που ο αντίπαλος δεν κυνηγά να πάρει τον έλεγχο του αγώνα, τελικά τον αποκτά.
Ο Ολυμπιακός δεν άφησε κανένα περιθώριο στη Λαμία που είχε τα στόπερ της σε δραματική κατάσταση. Όμως αν αναλογιστεί κανείς το ποσό επένδυσης των Πειραιωτών στα φορ, κατανοεί και το πόσο μεγάλη διαφορά μπορεί να δημιουργηθεί σε τέτοιου ύφους παιχνίδια. Και η παρουσία των Γιόβετιτς – Ελ Καμπί, ήταν αρκετή για να εκτεθεί η αμυντική λειτουργία της Λαμίας.
Στα πρόσωπα των αγώνων, σίγουρα μπορούμε να ξεχωρίσουμε ένα από κάθε παιχνίδι. Γιατί ήταν πρωταγωνιστές στις κρίσιμες στιγμές.
Ο Κουλιεράκης δεν είναι μόνο πως αμύνθηκε σχεδόν αλάνθαστα, αλλά είναι αυτός που κέρδισε μονομαχία από δύο πολύπειρους αμυντικούς για να δημιουργήσει την ασίστ στον Οζντόεφ. Είναι τρομακτικό το τι κάνει αυτό το παιδί φέτος σε άμυνα και επίθεση.
Ο Μπερνάρντ κερδίζει στη κόψη του ξυραφιού τον Γεντβάι, γιατί αν δεν είχε το κλέψιμο κλειδί στο παιχνίδι, η αμυντική προσπάθεια του Κροάτη στη κεφαλιά του Ανσαριφάρντ, δεν θα είχε κάποια ουσία.
Ο Γιόβετιτς, με το πρώτο γκολ που πέτυχε, ξεκάθαρο δείγμα της ποιότητάς του, ξεκλείδωσε εντελώς ένα παιχνίδι που μπορεί υπό προϋποθέσεις να διέτρεχε κάποιους κινδύνους για την ομάδα του.
Σε μία κατάσταση που κρίνεται στη κόψη του ξυραφιού και σε στιγμές, οι τρεις καθοριστικοί στα δικά μου μάτια είναι οι συγκεκριμένοι.
