Ξεκινώντας, θα ήθελα να σου ευχηθώ κάτι: Μην πέσεις ποτέ θύμα του τέρατος! Δε θα ήθελες να διαπιστώσεις ένα πρωί ότι η ζωή σου βρίσκεται σε μία μόνιμη, 24ώρη πάλη με ένα τέρας δίχως χαρακτηριστικά και συγκεκριμένη μορφή. Πίστεψέ με: Δεν το θέλεις!
Εν συνεχεία θέλω να επιστήσω την προσοχή σου: Στον άνθρωπο, που θα αποφασίσει να σου εκμυστηρευτεί ότι η ζωή του είναι έρμαιο του ψυχολογικού εφιάλτη του, σε παρακαλώ: Μη χαμογελάσεις, ούτε να σκεφτείς ότι απέναντί σου κάθεται ένας ανίσχυρος χαρακτήρας, ένας κατά φαντασίαν ασθενής που δεν μπορεί να διαχειριστεί την πίεση, ή την στραβή που του έκατσε. Κυρίως όμως, αγαπητέ συνάνθρωπε:
Οταν ένας φίλος σου πάρει τη δύναμη να μοιραστεί μαζί σου ότι πάσχει από Κρίση Πανικού, εγκατάλειψε αυτόν τον γαμημένο εγωισμό και τη μαλακισμένη συνήθεια που έχεις να υποδέχεσαι την ανάγκη του απέναντι να μιλήσει, προσωποποιώντας το πρόβλημα του και ξεκινώντας την απάντησή σου με τις δύο λέξεις που αυτομάτως κλειδώνουν απροσπέλαστα την αληθινή ανάγκη του να ανοιχτεί. Αυτές οι δύο λέξεις είναι: “Κι εγώ… (“ξέρεις”, “να σου πω τι έπαθα”, “ένιωσα”, “πέρασα” βάλε όποιο γραμματικό σχήμα θέλεις). Ακουσέ τον. Χωρίς να μιλήσεις για τον εαυτό σου!
Με αφορμή τον Ααρον Λένον, ο Σωτήρης Μήλιος θυμήθηκε, κι έγραψε ένα θαυμάσιο κείμενο για το “Τέρας” (τίτλος βιβλίου του Σταμάτη Μαλέλη, που έγινε best seller κι αυτό έχει σημειολογική ιδιαιτερότητα) για τους λόγους που οδήγησαν σε αυτοκτονία τον Ρόμπερτ Ενκε και σε κλινική υποστήριξη τον βρετανό ποδοσφαιριστή.
Ηταν, η θεματολογία του Μήλιου, η δική μου αφορμή, για να σου γράψω. Οχι για την Κατάθλιψη, που θεωρείται (σε αρκετές περιπτώσεις) βαριά κλινική υπόθεση, αλλά για το σπέρμα που γεννά το “Τέρας” το οποίο, όταν ανεμπόδιστα ανατρέφεται στην ψυχή του ανθρώπου, μετατρέπεται σε κατάθλιψη. Είναι η Κρίση Πανικού! Μην μπερδεύεις την κατάσταση, με την πάθηση. Η Κρίση Πανικού δεν είναι περιγραφή συμπτωμάτων, όπως ίσως θα νομίζεις, είναι ασθένεια! Μία ασθένεια, που δε θα σε σκοτώσει ποτέ, αλλά είναι τόσο ισχυρή που μπορεί να “σκοτώσει” τη διάθεσή σου για τη ζωή.
Ο Σωτήρης Μήλιος έθεσε το ερώτημα: Γιατί; Ποια οργή διαλύει την ψυχή ζάμπλουτων νεαρών παιδιών που απλώς κλωτσάνε ένα τόπι;
Πριν επιχειρήσω να σου εξηγήσω, επίτρεψέ μου να μοιραστώ μαζί σου μία διαπίστωση: Η πιο μεγάλη μάχη που καλείται να δώσει ένας άνθρωπος είναι αυτή, στην οποία το μυαλό του είναι ο τερατώδης εχθρός. Ο εγκέφαλος είναι ο πιο συγκροτημένος, ύπουλος και επικίνδυνος αντίπαλος που μπορεί να σταθεί μπροστά του! Είναι διαβασμένος, ξέρει τα πάντα για εσένα, γνωρίζει πότε να σε χτυπήσει για να σε πονέσει.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο, ότι οι άνθρωποι που πάσχουν (μόνιμα κι όχι κατά καιρούς) από Κρίση Πανικού, προσβάλλονται σε στιγμές απόλυτης χαλάρωσης. Εχει εξήγηση αυτό: Η κρίση πανικού δεν είναι το ξέσπασμα άγχους στη διάρκεια μίας πιεστικής ημέρας, ή μίας κατάστασης. Είναι ένα αχόρταγο θηρίο που σιγά σιγά, επί χρόνια, βουβά, ροκανίζει την ψυχή, μηρυκάζει προβλήματα, ανασφάλειες, άγχη, την απογοητεύσεις, δυσάρεστες εμπειρίες. Μία μέρα όμως, τα σαγόνια του δαγκώνουν και το έσχατο επίπεδο αντίστασης. Και τότε, όλα τα τοξικά συναισθήματα, όπως η λάβα, που ανακαλύπτει τον κρατήρα του ηφαιστείου, ξεχύνονται. Για να σε διαλύσουν. Ειναι σημαντικό να ξέρεις: ΔΕΝ ΘΑ ΣΕ ΣΚΟΤΩΣΕΙ! Ποτέ! Αλλά οι μόνιμες παρενέργειες της Κρίσης Πανικού είναι δυνατόν να αλλοιώσουν την εγκεφαλική ασπίδα σου. Και τότε θα γίνεις έρμαιό της! Αμέσως επόμενο στάδιο είναι η Κατάθλιψη, που σε προχωρημένο στάδιο απαιτεί κλινική αντιμετώπιση και φαρμακευτική θεραπεία.
Η κρίση πανικού είναι ένα γαμημένο (νεογνό) Τέρας, που ανακαλύπτει τις αδυναμίες σου και σε κοροϊδεύει, προσδίδοντας σε αυτές ένα αναληθές μέγεθος, το οποίο όμως, εσύ, δεν είσαι σε θέση να αξιολογήσεις, παραδομένος σε όλες αυτές τις ψεύτικες ψυχοσωματικές παρενέργειες.
Οι αιτίες δεν καταγράφονται… Είναι χιλιάδες, ανάλογα με την εγκεφαλική επεξεργασία που κάνει ο καθένας ατομικά σε όλα αυτά που του συμβαίνουν, ή δεν του συμβαίνουν στη διάρκεια της ζωής του. Συνήθως πρόκειται για πληγές που προκαλούνται από ανασφάλεια, κοινωνική κι επαγγελματική, από μεγάλες απογοητεύσεις, που δεν ξέσπασαν τη στιγμή που έπρεπε, αλλά κρύφτηκαν επιμελώς για να διογκώσουν τις διαστάσεις του τέρατος. Η κατακλείδα των αιτιών εντοπίζεται στην έλλειψη αυτοεκτίμησης. Μία ερωτική απογοήτευση, μία απόλυση, μία φιλία που έσπασε, μπορεί να είναι η αφορμή, όχι όμως και η αιτία.
Επί πέντε χρόνια που βρισκόμουν καθημερινά κι επί 24 ώρες στα νύχια του τέρατος, μετρούσα (επώδυνα) την τιμή των αληθινών αξιών της ζωής και τον ρεαλισμό της καθημερινότητάς μου. Μία μέρα, αναρωτήθηκα (βλακωδώς): “Εγώ είναι λογικό να κυλήσω στην κινούμενη άμμο, αλλά ένας αθλητής, ή καλλιτέχνης, γιατί;”. Μου πήρε λίγο καιρό κι ενώ η δική μου κατάσταση βρισκόταν σε μόνιμη έξαρση για να καταλήξω στο συμπέρασμα, ότι ιδιαίτερα οι άνθρωποι που προέρχονται από τον πολλές φορές ψεύτικο παράδεισο του σταρ σίστεμ, είναι τα πιο εύκολα θύματα της πάθησης που ονομάζεται Κρίση Πανικού κι εν συνεχεία της Κατάθλιψης. Διότι, τα χρήματα, η πολυτέλεια, οι γυναίκες (ή οι άντρες), ο πλούτος, οι ορδές “φίλων” δεν απαντούν στο καίριο ερώτημα που αργά ή γρήγορα, κάθε άνθρωπος υποβάλλει once in a lifetime στον εαυτό του: Τι είναι πραγματικά αληθινό απ’όλα αυτά που έχει γύρω του και το “Ποιος πραγματικά είμαι;”. Η αγάπη και η φιλία που εισπράττει, είναι αγνή και απευθύνεται στο άτομο και τον χαρακτήρα του; Η μήπως είναι μία αγορασμένη πολυτέλεια, με “φίλους” πουλημένους στο σταριλίκι, που θα εξαφανιστούν όταν έρθει η στιγμή που θα σβήσουν τα φώτα;
Προφανώς, προσωπικά είχα άλλου είδους προβλήματα που με οδήγησαν στο στόμα του δικού μου θηρίου, το οποίο η μεγαλύτερη πληγή που αφήνει σε έναν υγιή άνθρωπο, είναι ότι παύει να αισθάνεται υγιής και αρχίζει να νιώθει ευάλωτος. Τα νοσοκομεία γίνονται τα πιο ασφαλή και συχνά καταφύγιά του και οι γιατροί οι καλύτεροι “φίλοι του”.
Το δυσάρεστο με την πάθηση της Κρίσης Πανικού είναι ότι ο ασθενής, αδυνατεί να περιγράψει το αίσθημά του, αυτό που τον καθηλώνει, φυλακισμένο στον εαυτό του και τις φοβίες του. Και το οποίο είναι 24ωρο. Δεν είναι πόνος. Δεν αιμορραγεί. Δεν το αναγνωρίζει κανείς τομογράφος, δεν διαπιστώνεται σε καμία εξέταση. Είναι ένα 24ωρο υπόκωφο συναίσθημα του μεγαλύτερου φόβου που μπορεί να νιώσει μία υγιής οντότητα. Είναι μία πούστικη κοτρόνα, καρφωμένη μέσα στα σωθικά σου, που ακόμα κι αν σκίσεις τις σάρκες σου, δε θα καταφέρεις να ξεριζώσεις.
Κι όμως, είτε μιλάμε για το νεογνό τέρας, ή το θηρίο που θρέφεται και παρουσιάζεται εν τέλει ως Κατάθλιψη μπορεί να νικηθεί. Μην το αφήσεις να δολοφονήσει τη διάθεσή σου να απολαύσεις τη ζωή. Αυτό είναι και το μεγαλύτερο κακό που μπορεί να σου κάνει, διότι όσες καρδιακές αρρυθμίες κι αν νιώθεις, όσα μουδιάσματα κι αν καταλαμβάνουν το κορμί σου, όσους πονοκεφάλους ύπουλους και δόλιους υποφέρεις, όσα ψυχοσωματικά συμπτώματα κι αν παρουσιάσεις, δεν μπορεί να σκοτώσει.
Πάλεψε μαζί του, πάλεψε με τον εαυτό και το μυαλό σου! Μίλα!!! Η εξωστρέφειά σου είναι βασική συνθήκη για να πάρεις το προβάδισμα. Οσο μιλάς, θα ανακαλύπτεις ότι ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι (πολλές φορές υπεράνω πάσης υποψίας) είναι σαν κι εσένα. Μίλα για να ανακουφιστείς, μίλα για να αποφορτιστείς, μίλα για να πάρεις κουράγιο από όλους αυτούς, που βρέθηκαν ή βρίσκονται σε παρόμοια θέση αλλά ντρέπονται να το ομολογήσουν.
Η ευτυχία, ακόμα και η ελάχιστη δυνατή, από πολύ, πολύ μικρά πράγματα που συναντάς τριγύρω σου είναι το φάρμακό σου. Το πιο ισχυρό φάρμακο. Χτίσε πάνω σε αυτά που αποτραβούν το μυαλό σου από το φόβο μη σε ξαναπιάσει, αυτόν τον φόβο που αληθινά σου λέω, γνωρίζω πολύ καλά πως είναι!
Βρες τους αληθινούς φίλους σου, που θα σε ακούσουν και δε θα σε αντιμετωπίσουν ως ένα γραφικό, προβληματικό τύπο, που τραβάει τα ζόρια του επειδή τάχα μου, έζησε μία απογοήτευση. Οι φίλοι είναι πιο σημαντικοί από τους ψυχολόγους. Πραγματικοί φίλοι, όχι αυτοί που θα σου απαντήσουν με “Εγώ”. Δε σε ενδιαφέρει το εγώ τους εκείνη τη στιγμή.
Κυρίως: Μην ντραπείς να ζητήσεις βοήθεια. Από έναν ψυχολόγο, ή ακόμα καλύτερα έναν ψυχίατρο. Απομόνωσε τα ταμπού σου. Δεν είναι ντροπή να απευθυνθείς σε έναν ειδικό. Είναι λογικό. Κι απαραίτητο!
Αν φίλε μου, κάποιος σου μιλήσει για Κρίσεις Πανικού, ή Κατάθλιψη, δεν είναι αυτές οι ψυχολογικές μαλακίες που νομίζεις και τις χαρακτηρίζεις.
Κάνε μου τη χάρη, μη μιλήσεις. Απλά άκου! Και νιώσε! Προσπάθησε, έστω, να νιώσεις! Εκείνη την ώρα, ο φίλος σου (αν τον θεωρείς τέτοιο), δεν έχει ανάγκη να σε ακούσει, έχει τεράστια ανάγκη να μιλήσει. Και να πειστεί, ότι επιχειρείς να μπεις στο πρόβλημά του, να αισθανθείς αυτό το απερίγραπτο βάρος, το φόβο ότι από στιγμή σε στιγμή θα πεθάνεις. Εστω κι αν ξέρεις ότι δεν πρόκειται να πεθάνεις.
Κάνε μου τη χάρη και φέρσου σαν πραγματικός φίλος… Είναι πιθανό να βοηθήσεις έναν άνθρωπο, να σκοτώσει ένα τέρας, που πίστεψέ με, χωρίς τη δική σου συμμετοχή, είναι δύσκολο να λυγίσει.
