Έχουν γραφτεί πολλές και ουσιαστικές αναλύσεις για την άνοδο της ακροδεξιάς, όχι μόνο στην Ελλάδα, μα σε ολόκλήρο τον κόσμο. Η γλώσσα της οργής και της αντίδρασης προς το “σύστημα”, γράφεται εδώ και καιρό από την αρχή. Και είναι μια γλώσσα ακραία συντηρητική, ομοφοφική, ρατσιστική. Ένα νομοσχέδιο για την ισότητα στον πολιτικό γάμο, όσο κι αν βελτιώνει τα πράγματα και ενισχύει την ορατότητα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, δεν λύνει τα πάντα. Το ξέραμε. Όπως ξέραμε και ξέρουμε ότι ο φασισμός και τα φασιστάκια δεν εξαφανίστηκαν από την μια στιγμή στην άλλη.
Η βαθιά συντηρητική, σκοταδιστική πλευρά της Θεσσαλονίκης επίσης δεν είναι άγνωστη σε εκείνους που κοιτούν πίσω από την κλισέ βιτρίνα της “ερωτικής πόλης”. Υπάρχουν πολλοί λόγοι και πολλές αιτίες που συντηρούν αυτό το κόμματι της συμπρωτεύουσας, το οποίο μάλιστα δεν κρύβεται στις σκιές. Κάθε άλλο. Όπως διαπίστωσαν όλοι το περασμένο Σάββατο, σουλατσάρει στο φως και ξερνάει μίσος και ασχήμια με καμάρι, σε μια από τις πιο κεντρικές πλατείες της χώρας.
Αλλά επειδή ούτε ζω εκεί, ούτε γνωρίζω καλά την πόλη, προτιμώ να μην γράψω περισσότερα επ' αυτού. Οι φίλοι και συνάδελφοι στην Θεσσαλονίκη μπορούν να το αναλύσουν πολύ καλύτερα.
Εκείνο που αληθινά με τρόμαξε έτσι κι αλλιώς και θεωρώ πως δεν περιορίζεται γεωγραφικά σε μια πόλη, είναι το ότι από τους 21 συλληφθέντες για το συγκεκριμένο, φριχτό επεισόδιο, οι 11 ήταν ανήλικοι.
Περάσαμε μια σκληρή δεκαετία, γεμάτη διχασμούς, ματαιώσεις, ακυρώσεις, δυσκολίες και τοξικότητα, μια δεκαετία που σχεδόν καθιέρωσε τον τραμπουκισμό και το νταηλίκι ως αποδεκτή μορφή δημόσιου διαλόγου, μια δεκαετία που έκανε χιλιάδες νέους ανθρώπους να νιώθουν περιθώριο. Και επιπλέον, να νιώθουν ότι τα δικά τους προβλήματα είναι λιγότερο σημαντικά από τα αιτήματα της woke ατζέντας. Και τούτο, χάρη στον χειραγωγικό λαϊκισμό των ακροδεξιών κυρίως πολιτικών, πολλοί εκ των οποίων βέβαια “κρύβονται” και σε κόμματα της αριστεράς, στην μισαλλόδοξη ρητορική της Εκκλησίας και στις βαθιά σεξιστικές αντιλήψεις που προβάλλονται συστηματικά και αδίστακτα από μεγάλο κομμάτι της mainstream ελληνικής τηλεόρασης, έστρεψε τον θυμό τους σε λάθος κατευθύνσεις: προς την ίδια την woke ατζέντα και τους εκπροσώπους της. Κατά βάση προς οτιδήποτε διαφορετικό.
Αλλά αυτά είναι πράγματα που αφορούν στις ηλικίες 20-30. Πώς ακριβώς έχει διαχυθεί προς τα κάτω τόσο γρήγορα και αποτελεσματικά το δηλητήριο του μισανθρωπισμού, ομολογώ δεν γνωρίζω και δεν το είχα καταλάβει κόλας. Δεν γνωρίζω πώς φτάνουν παιδιά 14-15-16 χρονών να μισούν χωρίς κανέναν λόγο άλλους ανθρώπους, να είναι είναι απολύτως απαθή στην θέα της βίας ή ακόμα χειρότερα να την προκαλούν, να την διασκεδάζουν και να την βιντεοσκοπούν.
Εκείνο που γνωρίζω είναι ότι 11 ανήλικοι τραμπούκισαν με τον χειρότερο τρόπο δυο τρανς άτομα, σε δημόσια θέα. Και αυτό συνιστά την πιο ηχηρή και ζοφερη δήλωση της πραγματικότητας που μας περικυκλώνει όσο κι αν επιμένουμε να την αγνοούμε.
Και ταυτόχρονα, ίσως και πάνω από όλα, αποτελεί τσιμεντένια απόδειξη μιας πολυεπίπεδης και παταγώδους αποτυχίας: των γονιών και των δασκάλων τους, του περιβάλλοντος μέσα στο οποίο μεγάλωσαν, ολόκληρης της παιδευτικής διαδικασίας που διέπλασε τον χαρακτήρα τους, της κοινωνίας, της πολιτείας.
Θαυμάζω τα δυο τρανς κορίτσια που ζουν την ζωή τους όπως θέλουν. Λυπάμαι τα παιδιά τα οποία είναι αιχμάλωτα σε προκαταλήψεις που άλλοι φύτεψαν στο κεφάλι τους και βλέπουν την βία ως διέξοδο στην εσωτερική τους σκοτεινιά. Εξοργίζομαι με όσους απλώς παρακολοθούσαν το επεισόδιο χωρίς να αντιδράσουν, χωρίς να παίρνω όρκο ότι στην θέση τους δεν θα έκανα το ίδιο.
Και τρομάζω που μετά από δεκάδες παρόμοια περιστατικά καθημερινά και ενώ η ακροδεξιά επελελαύνει, εμείς ως χώρα επιμένουμε αντί να διδάσκουμε ενσυναίσθηση και συμπερίληψη στα σχολεία, να διδάσκουμε θρησκευτικά και να ξεκινάμε ξεκινάει το σχολικό πρόγραμμα με προσευχή,
