Το εντυπωσιακό είναι ότι τον Ιούλιο του 2022 είχε εξουσιοδοτηθεί ομοφώνως ο πρόεδρος της Λίγκας Βαγγέλης Μαρινάκης για την έναρξη διερευνητικών συζητήσεων με τηλεοπτικούς παρόχους ώστε να επιτευχθεί η κεντρική διαχείριση από την αγωνιστική περίοδο 2023-24.
Πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος και δεν μάθαμε τίποτε για την κατάληξη των διαπραγματεύσεων. Τον Ιανουάριο του 2024 έγινε πρόταση μομφής και ο ιδιοκτήτης του Ολυμπιακού αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την προεδρία της Λίγκας.
Η επανεκλογή του (και μάλιστα με οριακή πλειοψηφία έναντι του Γιάννη Αλαφούζου) δεν συνοδεύτηκε από οποιαδήποτε προαναγγελία για το ζήτημα της κεντρικής διαχείρισης. Μάλιστα οι μοναδικοί άστεγοι εκ των πραγμάτων, ο Λεβαδειακός και η Καλλιθέα, κλείνουν ατομικά συμβόλαια με τη συνδρομητική τηλεόραση.
Ξεχάστηκαν τελείως οι επικλήσεις ενότητας, οι οποίες θα μπορούσαν να αλλάξουν το τοπίο στα οικονομικά του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ο καθένας κοιτάει τον εαυτό του. Κι όμως: Η κεντρική διαχείριση θα μπορούσε να αποτελέσει το έναυσμα για να μικρύνουν οι αποστάσεις ανάμεσα στους Big 4 και τις υπόλοιπες δέκα ομάδες. Το πρωτάθλημα δεν θα γινόταν ανταγωνιστικό μόνο στην κορυφή, αλλά και παντού.
Είναι να απορεί κανείς που το ζήτημα δεν μπαίνει σε συζήτηση στη Λίγκα. Μάλλον βολεύτηκαν και οι μικρότερες ομάδες με τα μονοετή ή και διετή συμβόλαια, τα οποία τους δίνουν κάποιες ανάσες.
Όμως το θέμς δεν είναι να έχει η Cosmote οκτώ ομάδες και η Nova άλλες έξι. Προτεραιότητα έχει το συμφέρον του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, το οποίο περνάει σαφώς μέσα από την κεντρική διαχείριση. Δεν είναι τυχαίο που τα τελευταία τριάντσ χρόνια η UEFA σύστησε εταιρία για να διαχειρίζεται εν τω συνόλω τα δικαιώματα του Champions League και των άλλων δύο ευρωπαϊκών κυπέλλων. Θεωρείται πλέον αυτονόητο ότι η αγορά δέχεται τα προϊόντα που είναι κατανεμημένα με τέτοιο τρόπο ώστε να εξυπηρετούν την ομαδικότητα.
Στην Ελλάδα είχαμε έναν αθλητικό νόμο που διαμόρφωνε υποχρεωτικότητα για την κεντρική διαχείριση και τον καταργήσαμε στο όνομα του ελεύθερου ανταγωνισμού. Αυτό δημιούργησε μεγάλες δυσχέρειες και το μπαλάκι πλέον βρίσκεται στα χέρια του ίδιου του ποδοσφαίρου.
Αν οι τέσσερις μεγάλες ελληνικές ομάδες καταφέρουν επιτέλους να συμφωνήσουν στο αυτονόητο, θα δούμε τη Super League 1 σε κεντρική διαχείριση, με πολύ μεγαλύτερα έσοδα και καλύτερη ανακατανομή κερδών. Κι αν δεν το κάνουν, πρέπει να εξηγήσουν στη φίλαθλη κοινή γνώμη γιατί δεν το κάνουν.
