Μεταγραφική περίοδος τέλος. Οι κινήσεις που ήταν να γίνουν, έγιναν. Το τι θα ακολουθήσει στους ελεύθερους, θα φανεί. Η βάση της κάθε ομάδας υπάρχει τη δεδομένη στιγμή. Οπότε μπορεί να γίνει μια ασφαλέστερη ανάγνωση της σεζόν που ακολουθεί. Ο Παναθηναϊκός πέρασε ένα καλοκαίρι με μεγαλύτερη αγωνία και άγχος, ακόμη κι απ’ την περίοδο των μεταγραφικών περιορισμών! Πληροφορίες δεν έβγαιναν, ονόματα γράφτηκαν λίγα σε σχέση με άλλα καλοκαίρια κι αυτά δεν «έπαιζαν».
Οι βασικές κινήσεις που χρειαζόταν το Τριφύλλι, ήταν μεσοεπιθετικά. Εκεί ξεχώρισαν δύο μεταγραφές. Ο δανεισμός του Ματέους Βιτάλ αρχικά και φυσικά η απόκτηση του Σεμπαστιάν Παλάσιος στο παρά τέταρτο κυριολεκτικά. Η ένταση καλά-καλά δεν έχει ηρεμήσει με τον τρόπο που ολοκληρώθηκε η κίνηση του Αργεντινού. Όμως σε αυτή την υπόθεση, τέλος καλό όλα καλά.
Δε θα αναφέρουμε τα λεφτά που ξοδεύτηκαν, επειδή δεν αποτελούν εχέγγυο επιτυχίας μιας μεταγραφής. Σαφώς και όσο περισσότερα είναι, τόσο αυξάνουν τις πιθανότητες για να πάρεις κάτι καλύτερο. Αλλά από εδώ και πέρα, δεν μετρούν. Οι λάτιν που αποκτήθηκαν στο τέλος Αυγούστου, έρχονται να προσθέσουν αγωνιστικά στοιχεία που λείπουν χρόνια απ’ τον Παναθηναϊκό. Ο Βιτάλ έχει την τεχνική που ξεχάσαμε πως είναι. «Χαϊδεύει» την μπάλα, παίζοντας είτε αριστερά είτε πίσω απ’ τον επιθετικό ως οργανωτής. Ο Παλάσιος απ’ την άλλη, είναι η κλασική περίπτωση Αργεντινού εξτρέμ. Κοντός, δαιμονάκος, δυνατός, χαμηλό κέντρο βάρους, ταχύτητα, μπούκα.
Από μόνοι τους οι δύο αυτοί παίκτες, αρκούν για να… διώξουν το μαύρο σύννεφο. Γιατί μεσοεπιθετικά αυτόματα σε ανεβάζουν ένα επίπεδο. Αναλογιστείτε κάτι: Το διάστημα που ο Παναθηναϊκός έπαιρνε νίκες τον περασμένο χειμώνα, είχε βασικές του επιλογές Βιγιαφάνιες, Χατζηγιοβάνη, Καμπετσή, Ιωαννίδη. Έπαιζε στα άκρα με τον Καμπετσή ή και τον Ιωαννίδη κάποιες φορές.
Πώς να μην είναι μετά «διψασμένος» ο κόσμος για ποιότητα; Για λίγη ποδοσφαιρική γλύκα ρε παιδί μου! Παίκτης που θα δει μπροστά του αντίπαλο και δε θα φρενάρει για να δώσει πάσα πίσω. Αυτή ήταν η λογική του Παναθηναϊκού δημιουργικά. Πώς να κάνει… χωριό; Τώρα αυτό αλλάζει. Με δύο παίκτες μόνο; Ναι με δύο παίκτες μόνο. Επειδή έχουν και την ποιότητα και την… αύρα που απαιτείται. Ο κόσμος που είναι μαραμένος ψυχολογικά εδώ και χρόνια, σήκωσε το βλέμμα του. Θέλει να τους δει. Χωρίς υπερβολές και χωρίς υπερενθουσιασμούς. Χωρίς πανηγύρια περιττά. Αλλά είναι κινήσεις που αρμόζουν και χρειάζεται αυτή η ομάδα.
Τα κλισέ αναφορικά με το χρόνο προσαρμογής δε θα τα αναφέρουμε καν. Επειδή δε μας βρίσκουν και τόσο σύμφωνους. Η προσαρμογή συνήθως είναι μια καλή δικαιολογία όταν κάτι δεν πηγαίνει όπως το υπολόγιζες. Μια λεπτομέρεια όμως: Τόσο ο Βιτάλ όσο και ο Παλάσιος, έρχονται από Βραζιλία και Αργεντινή που είναι σε φουλ σεζόν. Είναι πιο μπροστά απ’ τους συμπαίκτες τους. Εμείς προβλέπουμε πως ειδικά τις πρώτες αγωνιστικές, αμφότεροι θα φανούν ακόμη περισσότερο. Όπως είχε γίνει κάποτε με τον Μάτος αν θυμάστε. Δεν μπορεί να είναι μόνιμο παράδειγμα ο Μπορέλι για να φέρνει αρνητική σκέψη στον κόσμο πως πρέπει να περιμένει 2 χρόνια για να δείξει τι μπορεί ο ποδοσφαιριστής, ακόμη κι αν είναι… μάγος όπως ο «Χότα-Χότα». Ο Αργεντινός είχε αποκτηθεί και δεν τον έβαζε ο Δανιήλ, δεν τον έβαζε ο Όσιμ. Σε όσα ματς (λίγα) έπαιζε, ενθουσίαζε (π.χ. το εντός έδρας 0-0 με την Άντερλεχτ). Με κοινή λογική λοιπόν, Βιτάλ και Παλάσιος με το καλησπέρα είναι τα πολύ ισχυρά όπλα του Παναθηναϊκού!
Βασικότερο κι απ’ το αγωνιστικό, είναι το ζήτημα της ψυχολογίας του κόσμου. Οι μεταγραφές πάντα επηρεάζουν. Πάντα ενθουσιάζουν ή απογοητεύουν. Ειδικά σε έναν Παναθηναϊκό που βασιλεύει το… ψυχολογικό σκοτάδι εδώ και χρόνια, οι λάτιν βοηθούν όχι για να διορθωθεί όλη αυτή η κατάσταση, αλλά για να μαλακώσει κάπως το πράγμα. Στοιχείο που αν συνδυαστεί με 2-3 θετικά αποτελέσματα στην αρχή του πρωταθλήματος, θα αλλάξει τελείως την πρόθεση του κόσμου προς την ίδια την ομάδα. Θα τον φέρει ξανά πιο κοντά. Όχι, δε θα διαφοροποιηθεί η γνώμη του για καταστάσεις και πρόσωπα. Σε καμία περίπτωση. Αλλά θα δει ξανά θετικά την ίδια την ομάδα για ποδοσφαιρικούς λόγους. Αυτό χρειάζεται ο Παναθηναϊκός. Όσο λαϊκίστικο κι αν σας ακούγεται, ένας Βραζιλιάνος κι ένας Αργεντινός μπορούν να αλλάξουν αυτή την κατάσταση.
Θα πει κανείς έγιναν τόσες μεταγραφές και στέκεστε στους δύο; Ναι, γιατί αυτοί είναι τα σημεία αναφοράς. Μπορεί κάποιο άλλο παιδί (Λούντκβιστ π.χ.) να μας αλλάξει άποψη στην πορεία. Μακάρι, για καλό του Παναθηναϊκού θα είναι. Όμως οι υπόλοιπες κινήσεις δείχνουν περισσότερο ενισχυτικές, όχι διαφοράς. Κι αυτοί οι παίκτες μέσω της παρουσίας των σημείων αναφοράς που είναι οι λάτιν, θα φανούν αρκετά περισσότερο. Θυμηθείτε τον Ζέκα την πρώτη του σεζόν. Αν δεν υπήρχε ο Λέτο μπροστά, ο Κλέιτον που έκανε εκπληκτική σεζόν, ο Κουίνσι που μια αγωνιστική περίοδο ήταν σούπερ, δε θα είχε λάμψει ο μετέπειτα αρχηγός της ομάδας. Είναι ομαδικό το άθλημα, αλλά οι ομάδες ξεχωρίζουν λόγω παικτών.
Θετική δίχως άλλο και η απόκτηση Μπρινιόλι. Τερματοφύλακας, Ιταλός, 30 ετών, με παρουσία στις ομάδες αυτές (Έμπολι, Μπενεβέντο, Παλέρμο κτλ), δεν μπορεί να είναι κακός. Δεν μπορεί να είναι χειρότερος απ’ αυτούς που έχεις να το θέσουμε καλύτερα. Σε εξαιρετική ηλικία για πορτιέρε και με θετικό το γεγονός πως ήταν βασικός στην Έμπολι που έκανε πρωταθλητισμό στη Serie B. Επειδή εκεί ο τρόπος παιχνιδιού της, προσομοίαζε περισσότερο στη λογική του Παναθηναϊκού. Στη Serie A που πρέπει να κλείνεται η ομάδα του, είναι διαφορετικός ο τρόπος παιχνιδιού, που δεν ταιριάζει σε αυτόν του Τριφυλλιού. Ή δεν πρέπει να ταιριάζει, επειδή ζήσαμε και την περίοδο αντί-ποδοσφαίρου την περασμένη σεζόν.
Καλό θα είναι από εδώ και πέρα να κοιτάξουν οι «πράσινοι» μήπως και βρουν ευκαιρίες στους ελεύθερους. Έναν ακόμη εξτρέμ κι έναν αριστερό μπακ πίσω απ’ τον Χουάνκαρ. Ίσως να υπάρξει κάποια έκπληξη για άλλη θέση. Θα φανεί το επόμενο 15ήμερο. Με την πίεση να είναι σαφώς χαμηλότερη.
Πλέον δε χρειάζονται πολλές αναλύσεις μεταγραφικές. Καλές ή κακές, όπως τις βλέπει ο καθένας, αυτές ήταν (με αστερίσκο τους ελεύθερους). Τώρα είναι δουλειά του Ιβάν Γιοβάνοβιτς και των παικτών να «χτίσουν» κάτι ποδοσφαιρικά ελκυστικό. Στο μυαλό μας αυτό δεν αρκεί. Για τον Παναθηναϊκό μιλάμε, ο πρωταθλητισμός είναι αυτονόητος. Χωρίς υποσημειώσεις και αλλά. Μέχρι να «δέσει» καλά η ομάδα που δεδομένα θέλει το χρόνο της, έχει κι εκεί την ευτυχία να διαθέτει μεγαλύτερη ποιότητα μεσοεπιθετικά. Γιατί όταν κάποιος ξέρει μπάλα, ευκολότερα κάνει την ενέργεια που σε ξελασπώνει, χωρίς να χρειάζεται να βγει αυτή μέσω αυτοματισμών που προκύπτουν μέσω τριβής και χρόνου.
