Ακούς το προσωνύμιο της ομάδας και ψαρώνεις: «Τρία Λιοντάρια». Στο μυαλό σου έρχονται αυτομάτως εκκωφαντικοί βρυχηθμοί, από εκείνους που κάνουν τον αντίπαλο να καταριέται την ώρα και την στιγμή που θεώρησε καλή ιδέα να σταθεί απέναντι σ’ αυτή την αρμάδα στο ίδιο χορτάρι.
Έπειτα βλέπεις το σύνολο του Σάουθγκεϊτ και αυτομάτως οι βρυχηθμοί στο μυαλό σου μετατρέπονται σε άκακα νιαουρίσματα, από εκείνα που δεν τρομάζουν ούτε χάμστερ με αγοραφοβία.
Γιατί, κακά τα ψέματα, το θέαμα που παρουσιάζει η Αγγλία μέχρι στιγμής στο φετινό Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα είναι πιο «χλιαρό» κι από νερό βραστήρα στις 21.20 το βράδυ για (αγγλικό, προφανώς) τσάι που φτιάχτηκε στις 19:30.
Αν συνεχίσουν έτσι τα «Λιοντάρια» αντί για το πολυπόθητο “It’s coming home”, είναι απείρως πιο πιθανό να δούμε σύσσωμη την αποστολή να επιστρέφει σπίτι- και, μάλιστα, λίαν συντόμως.
Και τώρα η ερώτηση του ενός εκατομμυρίου λιρών (1.182.500 ευρώ, δηλαδή, με τη σημερινή ισοτιμία): πώς μπορούν ν’ αλλάξουν το τσιπάκι, πριν να είναι πολύ αργά;
Τι πρέπει να κάνουν οι Άγγλοι από δω και πέρα προκειμένου ν’ αντιστρέψουν την κατάσταση και να γίνουν ξανά ποδοσφαιρικό φόβητρο; Πώς μπορούν ν’ αλλάξουν το τσιπάκι, πριν να είναι πολύ αργά;
Να το ρίξουν στη μελέτη- όχι την συμπαθή (σε κάποιους, έστω…) Ευρωβουλευτή της Νέας Δημοκρατίας, αλλά στην αληθινή μελέτη: να διαβάσουν την ιστορία της ομάδας που εκπροσωπούν και, πιστέψτε μας, θα υπάρξει ψυχολογική ανάταση- κι ως εκ τούτου και αγωνιστική εν συνεχεία- μέχρι να πει κανείς “Football, bloody hell”!
Κι επειδή βλέπουμε ορισμένα απορημένα βλέμματα εκεί έξω, εξηγούμαστε: «Εθνική Αγγλίας – Η Ιστορία των Τριών Λιονταριών», των εκδόσεων MVPublications, που εσχάτως πηγαίνουν από το ένα αναγνωστικό θαύμα στο άλλο.
Ο επί δεκαετίες ρεπόρτερ της Εθνικής Αγγλίας και βραβευμένος συγγραφέας Πολ Χέιγουορντ επιτέλεσε έναν λεκτικό άθλο, ξεκινώντας από το πρώτο επίσημο παιχνίδι που έπαιξε ποτέ η εθνική Αγγλίας (στις 30 Νοεμβρίου 1872, απέναντι στη Σκοτία) και φτάνοντας μέχρι και το 2022 και το πρόσφατο Μουντιάλ του Κατάρ.
Τα 150 χρόνια της επίζηλης ιστορίας των Άγγλων παρελαύνουν μ’ εκπληκτικό τρόπο από τις σελίδες του βιβλίου, με τον Χέιγουορντ, που πασιφανώς ξέρει τα βρετανικά κατατόπια, να πιάνει τον αναγνώστη από το χέρι και να τον οδηγεί σ’ ένα αξέχαστο ταξίδι επιτυχιών, αποτυχιών, σαμπάνιας, πολυκαιρισμένου ξιδιού, άφατης χαράς όπως το 1966 και διαδοχικών χαμένων πέναλτι- ένα λεκτικό rollercoaster που εξηγεί το λόγο για τον οποίο το ποδόσφαιρο σημαίνει τόσα πολλά στο Νησί και γιατί η εθνική τους είναι κάτι παραπάνω από μία, θρυλικών διαστάσεων, ομάδα.
Η διαδρομή ξεκινάει με τον Στάνλεϊ Μάθιους, τον Τζίμι Γκριβς, τον Μπόμπι Τσάρλτον, τον Γκόρντον Μπανκς και τον Μπόμπι Μουρ και φτάνει έως και τον Πολ Γκασκόιν, τον Ντέιβιντ Μπέκαμ, τον Γουέιν Ρούνεϊ και τον Χάρι Κέιν, περιλαμβάνει ορισμένα εκπληκτικά κεφάλαια στα οποία περιγράφονται περιστατικά άκρατου αγγλικού χουλιγκανισμού και στο τέλος, μετά από 515 απολαυστικές σελίδες, ο αναγνώστης νιώθει τις τρίχες των χεριών του να έχουν επαναστατήσει, καθώς η ανατριχίλα τις έχει κάνει να στέκονται όρθιες σα να βαράνε προσοχή μπροστά στη Βασίλισσα.
Στα συν της έκδοσης ξεκάθαρα και το επίμετρο του κορυφαίου Χρήστου Σωτηρακόπουλου, ο οποίος γνωρίζει περισσότερα για το αγγλικό ποδόσφαιρο κι από τους ίδιους τους Βρετανούς και βάζει τη δική του, ξεχωριστή πινελιά στο έργο.
Λίγο πριν το τρίτο τους παιχνίδι στη φάση των ομίλων στη διοργάνωση, λοιπόν, οι Άγγλοι έχουν ένα ιερό χρέος να θυμηθούν τις ρίζες τους. Και ο καλύτερος τρόπος για να το κάνουν αυτό είναι να ξεκοκκαλίσουν το «Εθνική Αγγλίας – Η Ιστορία των Τριών Λιονταριών».
Εκείνοι μπορούν να το διαβάσουν, φυσικά, στο πρωτότυπο. Για τους χιλιάδες υποστηρικτές της Αγγλίας στην Ελλάδα υπάρχει η MVPublications, που έκανε γι’ ακόμα μία φορά τη διαφορά.
Γιατί ναι, εντάξει: ουδείς αμφιβάλλει πως τα νιαουρίσματα είναι πέρα για πέρα συμπαθητικά.
Αλλά, όπως και να το κάνουμε, έχει άλλη χάρη ο βρυχηθμός Τριών Λιονταριών…
