Ο καλοκαιρινός ευρωπαϊκός αποκλεισμός είναι ένα πρώτο σημαντικό ξενέρωμα που δεν ξέρεις ποτέ αν θα συνέλθεις και σε ποιον βαθμό.
Ο ΠΑΟΚ των τεσσάρων τελικών και της μίας τελικής στην εστία, προφανώς και δεν δικαιούταν να περάσει. Οι στιγμές όλες ήταν εναντίον του αν εξαιρέσεις το γκολ του Ντάντας που ήρθε σε μία φάση που υπήρχε χρόνος.
Με τον Θεό του ποδοσφαίρου δεν τα βάζεις όμως. Ωραία η γενικότερη θεωρεία του Ζοσέ Μπότο για το ποδόσφαιρο και την αγορά, όμως όταν αφήνεις την ομάδα χωρίς δεκάρι και σέντερ φορ στα πρώτα επίσημα παιχνίδια, προφανώς και είναι μία ενέργεια που προκαλεί το κοινό αίσθημα.
Ο ΠΑΟΚ έβγαλε ολόκληρη προετοιμασία χωρίς τον αριθμό των φορ που έπρεπε να έχει σε αυτή, αυτοί που νομίζαμε πως ήταν δεκάρια δεν ήταν ποτέ, ο Κρέσπο ναι μεν αντικαταστάθηκε αλλά με κατώτερου επιπέδου παίκτη και το μοιραίο δεν άργησε να έρθει. Είδαμε τον εξτρέμ να πηγαίνει φορ, είδαμε τον φορ που ήρθε ως μεταγραφή να μη μπαίνει ποτέ στο δεύτερο παιχνίδι. Ένα μεγάλο έλεος δονεί τον τόπο.
Ο Λουτσέσκου πήρε την ευθύνη πάνω του και προφανώς οι αποφάσεις του ήταν δυσλειτουργικές. Θεωρούσα αυτονόητο πως Άντρε και Μπίσε θα ξεκινήσουν. Το πήγε ανάποδα, θέλοντας να ακυρώσει την επιθετικότητα των Βούλγαρων και να χτυπήσει το ματς όταν αυτοί θα πιεστούν, όμως ήρθε το λάθος του Λύρατζη για να κάνει τα πράγματα ακόμη χειρότερα. Έτσι είναι. Όταν με το καλημέρα αναγκάζεσαι να κάνεις αλχημείες, οι οιωνοί δεν είναι μαζί σου.
Και όταν κάνεις αλχημείες, συνήθως δεν έχεις καθαρό μυαλό. Κάτι που αποδείχτηκε.
Είναι δεν είναι καλοί οι παίκτες που ήρθαν δεν θα απαντηθεί τώρα. Αυτή είναι μία συναισθηματική προσέγγιση που μόνο να σε εκθέσει μπορεί σε βάθος χρόνου. Όμως βλέποντας τα δύο παιχνίδια συνολικά, ο ΠΑΟΚ έκανε πραγματικά ότι μπορούσε ως οργανισμός για να αποκλειστεί.
Ας μη το υπεραναλύουμε. Ποδοσφαιρική ομάδα χωρίς δέκα και χωρίς φορ, δεν είναι ποδοσφαιρική ομάδα. Και για να αντιληφθείτε τι ακριβώς συμβαίνει μεταξύ μίας σωστής τεχνοκρατικής προσέγγισης και μίας λάθος, βάζεις δίπλα – δίπλα τα πρότζεκτ ΠΑΟΚ και Μακάμπι Χάιφα και βρίσκεις τις διαφορές.
Πως το διαχειρίζεται αυτό ο ΠΑΟΚ; Όχι με θεωρίες σίγουρα. Προφανώς και η ευθύνη βαραίνει τους πάντες, όποιος την διώξει από πάνω του είναι λιγόψυχος και δεν κάνει γενικά για τον ΠΑΟΚ.
Απλά το θολωμένο μυαλό του Ράζβαν είναι αυτό που τον βγάζει στη βιτρίνα ενώ στο δικό μου μυαλό πριν το παιχνίδι, σε ενδεχόμενο αποκλεισμό, θα έφταιγε λιγότερο απ όλους.
Επιλέγει τον Νάρεϊ για φορ, στερεί από την ομάδα του τον μοναδικό πλάγιο που μπορεί να ζητήσει μπάλα στον χώρο, δεν τον αλλάζει όταν δεν του βγαίνει, η ομάδα βάζει γκολ και βγάζει τον Λύρατζη για να κάνει μπακ με ανάποδο πόδι τον Ζίφκοβιτς, ενώ μπορεί απλά να τον πάει αριστερά τουλάχιστον και να φέρει δεξιά τον Άντρε. Φέρνει τον Σβαμπ μέσα στο παιχνίδι ως στόπερ (;) και στη πρώτη φάση ο Αυστριακός κάνει το λάθος που φέρνει την κόκκινη του Αγκούστο. Ο οποίος βέβαια πάλι δέχεται κοροϊδίστικη πρώτη κάρτα.
Πραγματικά ήταν ένα κάκιστο βράδυ του Ράζβαν. Ένα ξεκάθαρο δείγμα πως χάλασε το μυαλό του από την πίεση που του έβαλαν τα ζητούμενα του πρότζεκτ, αλλά κυρίως τις μη επιλογές.
Ο ΠΑΟΚ έχει έναν 1,5 μήνα μπροστά του να στήσει ρόστερ εγχώριων διοργανώσεων, να μικρύνει και να αναβαθμιστεί, αν θέλει να χτυπήσει το πρωτάθλημα. Ο μόνος τρόπος να γυρίσει το κλίμα είναι άλλωστε να φανεί η προοπτική σε αυτό το κομμάτι.
Γίνεται, απλά δεν ξέρουμε αν μπορεί.
Γίνεται αν εμφανιστούν κανονικοί ποδοσφαιριστές χωρίς ψυχολογικά προβλήματα. Γίνεται γιατί θα υπάρχει ο χρόνος για κανονικές προπονήσεις. Γίνεται γιατί κανείς δεν ξεχωρίζει από τον άλλο όσον αφορά στον ανταγωνισμό. Γίνεται, αρκεί να το θέλεις πραγματικά.
Αν πραγματικά στον ΠΑΟΚ θέλουν να το γυρίσουν, πρέπει απλά να σεβαστούν τον Θεό του ποδοσφαίρου.
